ฉันส่ายหน้ารัวๆ พยายามผลักตัวเองออกห่างจากคนตัวสูง
“ต้องเอาตรงระเบียงไหม? มันถึงจะได้ยินเสียงครางของเธอชัดๆ”
“ไม่ ยะ อย่านะคะ” รู้ว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่แน่ ถ้าคนอย่างพี่เสือจะทำแค่คำปฏิเสธของฉันเขาไม่สนใจหรอก
“ไม่ชอบ?”
“มะ ไม่”
“เป็นเด็กดีของพี่หน่อยสิใจ๋ เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธแบบนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด”
“ใจ๋เจ็บ”
พี่เสือฉุดลากตัวของฉันเข้ามาในห้องนอน จากนั้นก็เหวี่ยงกระแทกลงบนเตียงอย่างแรง
“เจ็บตรงไหนบอกมาสิ”
“ระ รอให้ใจเย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันดีไหมคะ” พยายามพูดเพื่อให้อีกฝ่ายมีสติ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะพี่เสือแทบไม่ฟังอะไรเลย
เสื้อยืดสีดำถูกพี่เสือถอดออกจากตัว เขาโยนมันไปด้านหลังอย่างฉุนเฉียว สายตาคมยังคงเอาแต่จ้องมองฉันที่กำลังนอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทำไมต้องจบลงที่เตียง
“อยากถอดเสื้อผ้าเองหรืออยากให้ฉันฉีกมันออกให้?” คนที่กำลังหัวเสียเอีย
