สมองมันทื่อคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะเพราะรู้ว่าพี่เสือเป็นยังไงถึงได้กระวนกระวายอย่างนี้ เขาไม่สนใจใครหน้าไหนและไม่ฟังอะไรด้วย
ไม่ใช่แค่ฉันที่กำลังเครียดไทเกอร์เองก็หน้าซีด ส่วนพี่ยูก็เงียบ เพื่อนของเขาเริ่มทำหน้างงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เสียงออดหน้าห้องที่ดังเป็นจังหวะถี่ขึ้นบ่งบอกถึงอารมณ์คนกดว่ากำลังหัวเสียขนาดไหน
“รับสาย” ไทเกอร์ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“ไม่อยากคุย” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะรู้ว่าคนที่โทรมาต้องการจะพูดอะไร
“ไม่บอกพี่เลยว่ามันอยู่ห้องข้างๆ”
พี่ยูที่เงียบไปนานถามขึ้น เป็นคำถามที่ฉันเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยเพราะควรจะบอกไปตั้งแต่ตอนแรก แต่เจ้าตัวก็ดูไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะมีแค่ฉันกับไทเกอร์ที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ใจ๋คิดน้อยเอง”
“เดี๋ยวพี่จะไปเปิดประตู”
“อย่านะคะ ถ้าพี่ยูเปิดเขาจะยิ่งโมโห”
“พี่อธิบายได้”
“เหตุผลใช้กับคนประเภทนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”
“สายที่ห้าแล้วใจ๋” ไทเ
