ดกดึก คงเพราะว่ามันแปลกที่ทำให้นอนไม่หลับและที่สำคัญไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลด้วย ช่วงเย็นพ่อกับแม่ของฉันมาเยี่ยมและฝากให้พี่เสือดูแล
พยายามข่มตานอน นับลูกแกะจนถึงตัวที่หนึ่งร้อยก็แล้วมันยังไม่ง่วง
“พี่เสือนอนหรือยังคะ” ฉันถามคนที่นอนบนโซฟา คือโซฟามันปรับเป็นเตียงได้มีหมอนมีผ้าห่มไม่ได้นอนลำบากอะไร
“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมา
“คือ…ใจ๋นอนไม่หลับ”
“ยังไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลอีกหรือไง อายุเท่าไรแล้ว”
คำตอบนั้นทำให้ฉันต้องเม้มปากแน่น ไม่เคยคิดว่าพี่เสือจะจำเรื่องแบบนี้ได้
“ขอยานอนหลับให้หน่อยได้ไหมคะ”
“ไม่”
“……..”
“นอนไปเดี๋ยวก็หลับ”
ฉันเบ้บปากเมื่อถูกขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ค่ำคืนที่โรงพยาบาลมันแสนจะน่าเบื่อ
“โทรศัพท์ใจ๋อยู่ไหน”
“นอนซะ”
“คนไม่ง่วงจะบังคับทำไมคะ”
“มันดึกแล้ว หยุดพูดฉันจะนอน”
“เอาโทรศัพท์มาให้ใจ๋ก่อน”
“ไม่ให้”
“พี่เสือ!!” ฉันพ่นลมหายใจอย่างหงุดหง
