ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถของพี่เสือที่กำลังขับมุ่งตรงไปยังคอนโด อาจเป็นคนที่โง่มากๆ ถึงได้เลือกแบบนี้
ภายในรถไร้เสียงจากบทสนทนามีเพียงเสียงหัวใจของฉันที่เต้นแรงขณะกำลังนั่งเกร็ง มือที่กำแน่นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถหรูก็ขับมาจอดที่คอนโด เจ้าของรถเปิดประตูลงโดยไม่สนใจฉันที่นั่งมาด้วย ทำใจครู่หนึ่งก็เปิดประตูตามพี่เสือออกมา
อาการเมาก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความกลัวและประหม่า ได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่าแน่ใจแล้วจริงๆ หรอที่เลือกแบบนี้
#ภายในห้อง
มาถึงพี่เสือก็ถอดเสื้อออกแล้วโยนไปพาดบนโซฟาตัวใหญ่ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้เข้ามาในห้องนี้
“ถอดสิ” ทันทีที่ประตูปิดสนิทเสียงทุ้มก็เอ่ยถ้อยคำออกคำสั่ง “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด”
“………” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนได้กลิ่นคาวของเลือดจางๆ มองดูการกระทำของคนที่อายุมากกว่าไม่วางสายตา
พี่เสือเดินตรวมาหาฉันที่กำลังถอยมาติดกับประตู
