พอพี่เสือเดินหายเข้าไปในห้องนอนฉันก็รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟา สมองมันเอาและคิดและรู้สึกอับอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“ทำไมยังไม่กลับ?” พี่เสือเดินออกมาจากห้องพร้อมถามราวกับอยากไล่ให้ฉันออกไปไกลๆ
“มะ ไม่มีรถกลับค่ะ”
“ให้ไอ้ไทเกอร์มารับ”
“ไปส่งใจ๋ไม่ได้หรอคะ” ฉันเม้มปากแน่น ยังรู้สึกอายและเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่แต่ก็ยังอยากอยู่กับเขา
“ภาระ”
“ไทเกอร์คงกลับไปแล้ว”
“ถ้าเธอโทรไปหามันคงรีบมารับ” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมเพราะดูเหมือนว่าพี่เสือพยายามยัดเยียดฉันให้กับน้องชายของตัวเอง
“ถ้าการไปส่งใจ๋มันทำให้พี่เสือลำบากมาก เดี๋ยวใจ๋เรียกรถกลับก็ได้ค่ะ”
“เรียกรถเป็น?”
“ยี่หวาเคยสอนใจ๋แล้ว”
“กล้านั่ง?”
“ไม่มีทางเลือกนี่คะ”
ไม่แปลกที่จะถูกคนตรงหน้าขนาดคิ้วมองเพราะฉันไม่เคยนั่งพวกแกร๊ปหรือแท็กซี่เลย ปกติจะมีคนที่บ้านคอยไ
