ฝัน! มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ
นี่คือความคิดแรกที่ระเบิดขึ้นมาในสมองของเวเวอร์ลี่ในเช้าวันถัดมาแต่สุดท้ายแล้วหญิงสาวก็รู้แก่ใจว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันหาได้เป็นแค่ความฝันไม่ เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความจริง ความจริงที่น่าอดสูเป็นที่สุด
หญิงสาวขยับกายลุกขึ้นแต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บลึกเมื่อบางส่วนของร่างกายที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วงเมื่อคืนร้องประท้วงขึ้น นาธานตักตวงความสาวสดจากร่างกายของหล่อนนับครั้งไม่ถ้วน และก็ได้รับความร่วมมือจากหล่อนเสียทุกครั้งไป
มันน่าละอาย... ใช่... หล่อนควรขัดขืน ควรต่อต้านเขาให้มากกว่านี้ แต่นี่หล่อน... หล่อนสมยอมเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไม่ว่าเขาจะบุกรุกไปที่ไหน หล่อนก็แอ่นหยัดให้เขาได้เชยชมอย่างเต็มอกเต็มใจสิ้นความละอาย หล่อนนี่มันแพศยาเป็นที่สุด
น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลทะลักออกมาอาบแก้ม นาธานไม่ได้ทำลงไปเพราะรัก เขาเกลียดหล่อน เกลียดหล่อนยิ่งกว่ากิ
