หลังจากที่ณฟ้าทิ้งเธอไว้ที่เกาะเพชรตะวันในค่ำคืนนั้น พสิการ้องไห้อย่างเดียวดายอยู่ในห้องชุดสุดหรู โดยมีแต่ความทรงจำของทั้งคู่เต็มไปหมด คนตัวเล็กไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร ให้เสนอหน้าโทรหาเขาก็ไม่กล้า เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ต่อให้ณฟ้าจะจับเธอวางหรือทิ้งขว้างราวกับไร้ความหมายก็ตาม
…จุดจบสุดท้ายก็ต้องยอมรับมันให้ได้อยู่ดี
พสิกาเข้าสู่ห้วงนิทราพร้อมทะเลน้ำตา เลขาสาวไม่แม้แต่จะสั่งอะไรเข้ามากินเพื่อรองท้อง กระทั่งรุ่งเช้าเจ้าของรีสอร์ตหรูก็ปรากฏตัวขึ้น ชายหนุ่มหน้าตาดีอาสานำเรือไปส่งเธอที่ฝั่ง ในทีแรกพสิกาปฏิเสธ เพราะไม่อยากนำความวุ่นวายมาให้เขา แต่ข้างในมันกลับร้องค้านขึ้นมาว่าอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เจ้าของเกาะรูปหล่อคงแค่มีน้ำใจตามประสาคนรู้จัก
…ชายหนุ่มสนิทกับพิมพ์พลอยนี่นา
‘ยังไงไว้ถ้าผมกลับไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ ถ้าคุณผึ้งเกรงใจก็ค่อยเลี้ยงขอบคุณผมนะครับ’ พัชระคลี่ยิ้มอ่อ
