[ค่ะคุณวา ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มิสเตอร์อลันปลอดภัยดีค่ะ] ตอบกลับปลายสายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเมื่อเริ่มควบคุมสติได้แล้ว พสิกาอลันมาโรงพยาบาลด้วยรถแท็กซี่ ทีแรกสร้างความตื่นตระหนกให้คนขับอยู่ไม่น้อย
ภาพชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งกายด้วยชุดหรู ทว่ากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเลือดเลอะเกรอะกรังอยู่ทั่วผิวขาวกระจ่างใส อลันกัดฟันกรอดข่มความเจ็บปวดไว้ในใจ
มาเฟียหนุ่มไม่ต้องการให้หญิงสาวผวา กังวลว่าเขาจะเป็นอะไรด้วยฝีมือพวกสารเลวนั่น
‘เดี๋ยวจะถึงโรงพยาบาลแล้วนะคะ คุณอดทนหน่อย’
ริมฝีปากจิ้มลิ้มบอก ก่อนที่พสิกาจะฉีกเสื้อเชิ้ตราคาแพงขาดกระจุยเพื่อช่วยห้ามเลือด
‘ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น’
‘แต่เสียงคุณมัน…’
‘อย่าพูดมาก อยากพักผ่อน’ เอนศีรษะลงไปซบไหล่บางช้าๆ
‘อย่าหลับนะคุณ!’
พสิกาโพล่งขึ้นมาเสียงเขียว และได้รับคำตอบเป็นเสียงครางเฮือกตอบรับในลำคอ
[ดีครับ ถ้าคุณผึ้งไม่สะดวกก็กลับได้เลยนะครับ งานของคุณเสร็จแล้ว]
