EP 9 : รุ่นพี่
1633 Words
ตอนที่ 9 : รุ่นพี่
หลายวันต่อมา...
หญิงสาวร่างเล็กอยู่ในชุดนักศึกษา เสื้อนักศึกษาพอดีตัวแต่ช่วงอกทำเอากระดุมปริเพราะด้วยขนาดที่ใหญ่คล้ายกับสั่งหมอทำแต่ความจริงคือของที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด สวมคู่กับกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้โป๊จนเกินงามเพื่อโชว์เรียวขาขาวเนียน ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ผมยาวสลวยถูกดัดลอนคลายให้ดูธรรมชาติรับกับใบหน้าหวานได้อย่างลงตัว
ริมฝีปากบางฉีกยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทนั่งหันหลังโดยที่หันหน้าไปอีกทาง เท้าเรียวเล็กค่อยๆย่องไปอย่างช้าๆและเบาที่สุด
“ขนมผิง” เสียงหวานเรียกชื่อเพื่อนสาวดังลั่นจนเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งและโทรศัพท์ล่วงจากมือลงสู่โต๊ะ
“โอ๊ย ยัยพริก หัวใจฉันแทบหาย กำลังเพลินๆ”
“ฮ่า ฮ่า...” พริกหวานหัวเราะร่าอย่างมีความสุขและเข้าไปนั่งใกล้กับเพื่อนสาว เธอมีเพื่อนคนเดียวคือขนมผิง คุยกันถูกคอตั้งแต่เข้ามาเรียนมหา’ลัยเลยได้กลายมาเป็นเพื่อนซี้ปึกจนถึงตอนนี้ เธอกับเพื่อนสาวซี้กันจนพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ยกเว้นแต่เรื่องที่เธอขายตัวให้กับคุณโรมันและถูกเลี้ยงเป็นอย่างดีโดยไม่ต้องทำงาน เธอไม่เคยบอกให้ใครรับรู้ เพราะมันคือข้อตกลงที่เขาบอกเธอ ‘ระหว่างเราเป็นเพียงความลับ’
เขาไม่เคยมาที่คอนโดที่ซื้อให้เธออยู่ ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันนอกจากครั้งแรกที่เขาให้เธอขึ้นรถไปพร้อมกัน และหลังจากนั้นเธอต้องเป็นฝ่ายไปหาเขาที่โรงแรมนั้น และแยกย้ายกันกลับ ไม่เคยมาส่งที่มหา’ลัย ไม่เคยพิศวาสกันนอกห้องโรงแรมหรู ทำให้เรื่องระหว่างเธอกับคุณโรมันไม่มีใครรู้ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทซี้ปึก
“มานานแล้วเหรอ”
“สิบนาทีได้แล้ว”
“ชีวิตปีสองนี่มันไม่ง่ายเลยเนอะ เปิดเทอมมาไม่เท่าไหร่ก็เรียนหนักแล้ว” ขนมผิงทำสีหน้าเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้ากับเรื่องเรียนที่หนักหนาสาหัสกว่าปีหนึ่ง
“รุ่นพี่เคยบอกไว้แล้วนิ ปีสองปีสามจะหนักสุด ทนๆไปยังไงเราสองคนต้องจับมือถ่ายรูปรับปริญญาด้วยกัน”
“พูดถึงรุ่นพี่...ว่าแต่พี่รหัสของพริกหวานเป็นยังไงบ้างน๊า ขนมจีบยังระอุอยู่ไหม” ขนมผิงเปลี่ยนเรื่องและกระแทกไหล่เพื่อนสาวเบาๆพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“พี่นักรบนะเหรอ ฉันบอกแกแล้วไงว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาขนาดนั้น เป็นพี่รหัสที่เคารพเฉยๆ”
“แต่พี่นักรบไม่เคยมองแกว่าเป็นน้องรหัสเลยนะ จีบมาตั้งแต่ปีหนึ่งไม่อ่อนหน่อยเหรอ”
“ได้ทิปมาเท่าไหร่ถึงได้เชียร์นักเชียร์หนา” พริกหวานหรี่ตามองเพื่อนสาวอย่างจับผิด เพราะเพื่อนเธอเชียร์รุ่นพี่ปีสี่ออกนอกหน้า
มันก็จริงอย่างที่ขนมผิงพูด พี่นักรบจีบเธอมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง และประจวบเหมาะกับเธอได้เป็นน้องรหัสพี่เขา ตั้งแต่นั้นมาพี่นักรบเรียกว่าดูแลเธอเป็นอย่างดีจนหลายคนแซวและรู้ว่าตามจีบเธออยู่ ยอมรับว่าตอนแรกๆเธอมีความรู้สึกที่ดีกับพี่นักรบ แต่เมื่อเธอก้าวขาเข้ามาเป็นผู้หญิงขายตัวเธอตัดความรู้สึกพวกนั้นทิ้ง ด้วยที่พี่นักรบคือผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง และอ่อนโยนจนเธอละอายตัวเอง เธอไม่อยากให้พี่นักรบต้องมาอยู่กับผู้หญิงที่แปดเปื้อนแบบเธอ พี่เขาควรได้แฟนที่ดีกว่านี้ ไม่ควรมาจมปลักกับเด็กที่ใช้ร่างกายแลกเงิน ทำให้ระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านเธอพยายามตีตัวออกห่าง เพราะไม่อยากให้พี่เขาคิดไปไกลเหมือนเมื่อก่อน
“ไม่ได้ทิป แต่ได้ช็อกโกแลตมาแบ่งคนแถวนี้”
ดวงตากลมโตมองช็อกโกแลตห่อสีทองที่เป็นแบบที่ตัวเองชอบเมื่อเพื่อนหยิบมาวางไว้ตรงหน้า ริมฝีปากบางอมยิ้มและหยิบมาแกะกินทันที ทั้งพี่นักรบและขนมผิงรู้ว่าเธอชอบกินช็อกโกแลตยี่ห้อนี้ เลยมักจะมีมาให้กินเสมอ
“ขอบใจนะ”
“แกควรไปขอบคุณคนที่ซื้อมาให้ดีกว่า ช่วงนี้พี่นักรบบอกว่าแกหลบหน้าเขา”
“โอ๊ะ อาจารย์เข้าแล้ว” พริกหวานส่งสายตาไปที่อาจารย์ที่กำลังเปิดประตูเข้ามาพอดี ทำให้บทสนทนาระหว่างเธอกับขนมผิงจบกันแค่นั้น รู้สึกโล่งอกที่อาจารย์เข้าสอนทันเวลาพอดี
พริกหวานอาศัยช่วงที่อาจารย์เผลอส่งไลน์หารุ่นพี่คนสนิทเพื่อขอบคุณ และหันมาสนใจกับเรื่องเรียนต่อ
พริกหวาน : ขอบคุณสำหรับช็อกโกแลตนะคะ
นักรบ : เลิกเรียนไปเดินเล่นตลาดใกล้มอกันไหม เดี๋ยวนี้พี่ไม่ค่อยได้เจอเราเลย ตั้งใจหลบหน้าพี่หรือเปล่า
หน้าจอสว่างวาบทำให้เห็นคนที่ส่งข้อความเข้ามา ดวงตากลมโตมองข้อความนั้นโดยที่ไม่ได้กดอ่าน และนั่งคิดกับตัวเองสักพักก่อนจะตัดสินใจตอบกลับไป
พริกหวาน : พริกไม่ได้หลบหน้าพี่นักรบนะคะ เลิกเรียนเจอกันค่ะ
นักรบ : ครับ พี่จะรอนะ
ตกเย็นของวันเดียวกัน
หญิงสาวร่างอรชรร่ำลากับเพื่อนสาวคนสนิทเพราะขนมผิงต้องกลับบ้านเลยไปด้วยไม่ได้ แต่เธอรู้ว่าเพื่อนสาวอยากให้อยู่กับรุ่นพี่สองต่อสอง จริงๆเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยแต่อยากให้รุ่นพี่สบายใจว่าเธอไม่ได้มีเจตนาหลบหน้าเลยตอบรับคำชวน อีกอย่างก็ไม่มีอะไรเสียหายแค่ไปเดินหาอะไรกิน
ใช้เวลาไม่นานพริกหวานเดินมาหลังมหา’ลัยซึ่งเป็นที่ประจำที่เมื่อก่อนพี่นักรบจะนัดเจอรุ่นน้องรหัส แต่พอหลายครั้งเข้าจะไม่ได้นัดคนอื่นนอกจากเธอ เราเลยรู้กันว่าควรเจอกันที่ไหน
“สวัสดีค่ะพี่นักรบ”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นึกว่าลืมพี่ไปแล้ว” ชายหนุ่มร่างสูงเงยหน้ามองรุ่นน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม
“ถ้าลืมพี่นักรบ พริกไม่เดินมาหาถึงที่นี่หรอกค่ะ”
“น่าน้อยใจนะ น้องรหัสเกือบลืมพี่รหัสไปแล้ว” นักรบยังคงทำหน้าน้อยใจให้รุ่นน้องคนสนิทได้เห็น
ใบหน้าหวานยื่นเข้าไปใกล้คล้ายกับหยอกล้อและระบายยิ้มหวานจนตาหยีส่งตรงไปยังรุ่นพี่คนสนิท
“เล่นทำแบบนี้ใครจะงอนได้ลง”
“ฮ่า ฮ่า...”
มือหนาของนักรบวางลงบนหัวของรุ่นน้องคนสนิทและโยกเบาๆด้วยความมันเขี้ยว
พริกหวานระบายยิ้มกับสิ่งที่พี่นักรบทำ เพราะเขาอ่อนโยนกับเธอแบบนี้ไงถึงไม่อยากให้พี่เขาฝากหัวใจไว้ที่เธอ ผู้หญิงแบบเธอไม่เหมาะกับคนดีๆแบบพี่นักรบ
“งั้นเป็นการขอโทษ วันนี้พริกขอเลี้ยงขนมพี่นักรบนะคะ”
“ได้ยังไงกัน พี่เป็นผู้ชายต้องเลี้ยงเราสิ”
“พริกอยากเลี้ยงค่ะ พี่นักรบทำให้พริกมาเยอะแล้ว” ริมฝีปากบางฉีกยิ้ม และเดินเคียงข้างกันไปที่ตลาดใกล้มหา’ลัย ออดอ้อนจนรุ่นพี่คนสนิทยอมทำตามความต้องการของเธอ และเราพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ตลอดระยะเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมีแต่รอยยิ้ม
ถึงยังไงเธอก็ยังคิดกับพี่นักรบแค่พี่ชายที่สนิท ไม่มีทางเกินเลยไปไกล เซฟทั้งความรู้สึกตัวเองและเซฟความรู้สึกของรุ่นพี่คนสนิท
หญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษาเดินเคียงข้างมาพร้อมกับชายหนุ่มรุ่นพี่ในรั้วมหา’ลัยเดียวกัน ความสวยและความหล่อของทั้งคู่ทำให้หลายคนมอง ความสนิทสนมของทั้งสองคนทำให้หลายคนที่พบเห็นมั่นใจว่าทั้งคู่คือแฟนกัน
“พี่นักรบกินไอติมแท่งไหมคะ”
“ชวนพี่เพราะเราอยากกินเองหรือเปล่า”
“ก็มีส่วนค่ะ” พริกหวานยิ้มร่ากับคำพูดของรุ่นพี่และเดินไปที่ร้านไอติมแท่งถังสแตนเลส
“เอาเป๊ปซี่หนึ่งแท่งค่ะ แล้วก็เอาน้ำแดงหนึ่งแท่งค่ะ ไม่ต้องใส่ถุงค่ะ”
ใช้เวลาไม่นานไอติมแท่งถูกยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่มด้วยฝีมือคนตัวเล็ก โดยที่ริมฝีปากบางกัดกินไอติมแท่งสีแดงไปด้วย ริมฝีปากหนาของรุ่นพี่ระบายยิ้มที่เห็นท่าทางของเธอคล้ายกับเด็กและปรายตามองไอติมที่ถูกยื่นมาตรงหน้าแต่มือหนาไม่รับ กลายเป็นว่าโน้มใบหน้าเข้าไปกัดกินไอติมแท่งนั้นแทน เป็นภาพที่เหมือนหญิงสาวป้อนไอติมชายหนุ่มจนหลายคนที่เห็นพากันยิ้มตาม ยกเว้นแต่พริกหวานที่ทำตัวไม่ถูก
“สดชื่นดี”
“เอ่อ...” ความกระอักกระอ่วนมีอยู่เต็มอก แต่ทำเป็นนิ่งเฉยและระบายยิ้มเจื่อนๆ
“อายเหรอที่พี่ทำแบบนั้น”
“เปล่าค่ะ แค่ไม่คิดว่าพี่นักรบจะทำ”
นักรบอมยิ้มและหยิบไอติมแท่งมาถือเอง ส่วนท่อนแขนอีกข้างถือวิสาสะโอบกอดไหล่มนในจังหวะที่เธอเผลอ
พรึบ
".....” พริกหวานหันไปมองหน้ารุ่นพี่คนสนิทและหันมามองท่อนแขนแกร่งที่พาดอยู่บนไหล่ จะบอกว่าเหมือนเพื่อนที่คล้องคอกันก็ไม่ผิด แต่ด้วยที่เธอกับเขาเป็นชายหญิงมันบอกชัดเจนว่าเกินสถานะรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่เขาออกแรงยื้อให้เธอเดินจนสุดท้ายเธอต้องเดินตาม
- Writer
