จำเลย(ลับ)ของเสือร้าย

EP 10 : ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับใคร

ตอนที่ 10 : ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับใคร

สองชั่วโมงผ่านไป

หลังจากเดินที่ตลาดใกล้มหา’ลัยจนหนำใจ รุ่นพี่คนสนิทได้พาเธอมาส่งที่ป้ายรถเมล์ เพราะเธออยากกลับเองมากกว่าให้พี่นักรบไปส่ง คงไม่ดีแน่ถ้าพี่นักรบรู้ว่าเธออยู่คอนโดที่ค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลกับฐานะของเธอ ระหว่างที่นั่งรอรถเมล์ทำให้เธอนึกทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นและคิดว่าเวลานี้คงเหมาะที่จะเปิดใจคุยกันแบบจริงจัง ตลอดเวลาที่เธอกับพี่นักรบเดินเล่นและพูดคุยกันทำให้รู้ว่าพี่เขาชัดเจนกับเธอมากจริงๆ

ชัดเจนจนเธอรู้สึกผิดกับความรู้สึกดีๆที่พี่เขามอบให้

“พี่นักรบคะ พอดีพริกมีเรื่องอยากจะพูดด้วย” ใบหน้าหวานหันไปทางรุ่นพี่คนสนิทและแสดงสีหน้าจริงจัง

“ว่ามาสิ”

“คือ...ระหว่างเรา...”

“รถเมล์มาพอดีเลย” นักรบชะเง้อมองรถเมล์ที่เป็นสายประจำของรุ่นน้องคนสนิทและรีบพูดแทรก

“ระหว่างเราเป็นพี่น้องกันได้ไหมคะ” พริกหวานตัดสินใจพูดสวนทันที ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่รุ่นพี่คนสนิท และในจังหวะที่เธอพูดจบสายตาคมของรุ่นพี่จับจ้องมาที่เธอเหมือนกัน เธอไม่ได้สนใจรถเมล์ที่มาจอดเทียบท่า

“เดี๋ยวค่อยคุยกัน รีบขึ้นรถเมล์ไปก่อนเถอะ” นักรบไม่ได้สนใจและรีบฉุดรั้งมือรุ่นน้องให้ลุกขึ้นและพาไปส่งตรงประตูทางขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็ว

พริกหวานไม่ทันได้พูดอะไรต่อเธอจำยอมต้องก้าวขาขึ้นบันไดรถเมล์อย่างเร่งด่วน และทันทีที่เธอก้าวขึ้นมาประตูรถเมล์ปิดทันที ทำให้เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ด้านนอกพร้อมกับโบกมือร่ำลา เป็นภาพที่คุ้นตาเพราะตอนปีหนึ่งถ้าเลิกเรียนตรงกันพี่นักรบจะมาส่งเธอขึ้นรถเมล์ หรือบางครั้งเลิกเรียนไม่ตรงกันแต่พี่นักรบยอมนั่งรอเธอเลิกเรียนเพื่อมาส่ง หลากหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาจนพริกหวานลำบากใจ

“พี่ยังไม่พร้อมฟังคำปฏิเสธจากปากเราน่ะสิ” เมื่อรถเมล์เคลื่อนตัวออกจากป้ายรถ นักรบพึมพำกับตัวเอง แววตาเปลี่ยนไปไม่ได้มีความสุขเหมือนที่เคยเป็น ทำไมจะไม่รู้ว่ารุ่นน้องพยายามปฏิเสธความรู้สึกที่ตนจะมอบให้

ดวงตากลมโตมองป้ายรถเมล์ที่ห่างจากมหา’ลัยมาหลายป้ายแล้ว ทำให้เธอกดกริ่งลงเพื่อกลับคอนโดตัวเอง เพราะคอนโดที่อยู่ปัจจุบันนั่งรถเมล์คนละสายกับที่เธอนั่งกลับหอพัก จำเป็นต้องนั่งมาลงตรงนี้เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ทันทีที่ลงจากรถเมล์เจอกับรถแท็กซี่พอดีทำให้พริกหวานตัดสินใจโดยสารรถแท็กซี่แทน

“คอนโดxxxค่ะ”

แผ่นหลังบางเอนกายพิงเบาะรถและนึกถึงสิ่งต่างๆที่พี่นักรบทำให้ เพราะสิ่งที่เขาทำให้มันหลายอย่างจนยากที่จะปฏิเสธ

ติ๊ง

แต่แล้วเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชันดังขึ้นทำให้พริกหวานหลุดออกจากภวังค์ความคิด มองหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูที่มีข้อความจากชื่ออักษรย่อตัว R

คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเมื่อเห็นข้อความที่เขาส่งเข้ามา หลังจากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ประมาณอาทิตย์นึงได้ แต่ในข้อความระบุชัดเจนว่าให้เธอไปหาเขา แถมยังเป็นตอนนี้ ปกติแล้วเขาไม่เคยนัดถี่แบบนี้ ถ้าอาทิตย์ที่แล้วทำ อีกประมาณสองอาทิตย์หรืออย่างต่ำสิบกว่าวันถึงจะเรียกเข้าหา และไม่เคยเรียกหาตอนเย็นส่วนใหญ่เราจะเจอกันช่วงดึก

R : ที่เดิม ตอนนี้

ดวงตากลมโตยังอ่านข้อความตรงหน้าวนไปวนมา แต่ด้วยว่าพรุ่งนี้เธอมีสอบเก็บคะแนนทำให้เธอต้องปฏิเสธ และเป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธเขาไม่ใช่เพราะได้เงินก้อนนั้นมาสามแสน ถึงจะอยากได้เงินแต่เธออยากเรียนจบและได้คะแนนดีเหมือนกัน

พริกหวาน : พรุ่งนี้เช้าพริกมีสอบค่ะ ขอเลื่อนเป็นวันอื่นได้ไหมคะ พริกจะทบต้นทบดอกให้

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วแต่ไร้วี่แววการตอบกลับ มันเป็นเรื่องปกติกับความเย็นชาที่เกิดขึ้น ทำให้เธอหย่อนโทรศัพท์เครื่องหรูใส่กระเป๋าตามเดิม และนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รถแท็กซี่กำลังเคลื่อนตัวไปยังคอนโดของตัวเอง

วันนี้มันวันอะไร ทำไมมีเหตุการณ์ให้เธอต้องปฏิเสธถึงสองครั้ง อีกคนก็แสนดีดูแลเอาใจใส่ อีกคนก็คนที่ชุบเลี้ยงจนเธอได้ดี

สี่ทุ่ม

หญิงสาวร่างอรชรในชุดนอนสีชมพูหวานแหววลายสตอเบอรี่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่คนเดียวเงียบๆ ผมยาวสลวยถูกมวยขึ้นลวกๆ ชุดนอนที่แบบคนปกติใส่กันไม่ได้วาบหวิวเหมือนชุดนอนไม่ได้นอน ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะอ่านหนังสือสอบ ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อยเมื่ออ่านสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มือเรียวเล็กถือปากกาเอาไว้จดใจความสำคัญเพื่อจะได้อ่านทบทวนพรุ่งนี้เช้าอีกรอบ

ติ๊ด ติ๊ด...แกร่ก

ใบหน้าหวานเงยจากหนังสือตรงหน้าหันไปมองประตูห้องเมื่อมีการปลดล็อคประตูด้วยคีย์การ์ดอย่างง่ายดาย ไม่มีสัญญาณเคาะเรียกแต่อย่างใด พริกหวานดีดตัวลุกขึ้นทันทีและรีบเดินไปที่ประตูด้วยความหวาดหวั่น ร้อยวันพันปีที่อยู่ห้องนี้มาไม่เคยมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ทำเอาหัวใจดวงน้อยตกไปที่ตาตุ่ม แต่ยังไม่ทันที่จะเดินมาถึงประตูดีคนที่อยู่ด้านนอกได้เปิดเข้ามาทำให้เท้าเรียวเล็กหยุดชะงักราวกับถูกสาบ ดวงตากลมโตวูบไหวเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า

“คุณโรมัน” พริกหวานเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาในห้องนี้ เพราะเขาไม่เคยเหยียบห้องนี้เลย วันที่ย้ายเข้ามาที่นี่มีเพียงลูกน้องคนสนิทที่ดำเนินเรื่องให้ ไม่คิดว่าเขาจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธเรื่องนั้นไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงได้มาหาถึงคอนโด แต่สีหน้าและแววตาคู่นั้นเกรี้ยวกราดจนน่ากลัว ทำให้เท้าเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติ ทั้งที่เธอคุ้นชินกับเขาแล้วแต่แววตาแบบนี้มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นมัน

ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก

“กลัวฉันงั้นเหรอ” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ เท้าแกร่งก้าวไปข้างหน้าและมุ่งตรงไปยังหญิงสาวตัวเล็ก ความยาวของการก้าวเท้าทำให้เขาเข้าประชิดตัวเธอและดันเธอแนบชิดกับผนังห้องทันที

ปึก

“มีอะไรคะ ปกติคุณไม่มาหาพริกที่นี่ และอีกอย่างถ้าเราไม่นัดกันคุณจะไม่วุ่นวายกับพริกนิคะ”พริกหวานพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติเหมือนที่อยู่กับเขา คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว

“ฉันจะมาเตือนสติเธอ ต่อให้เธอเป็นผู้หญิงขายตัว แต่เธอต้องขายให้ฉันแค่คนเดียว ตอนนี้ฉันยังไม่เบื่อเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับไอ้เวรตัวไหนทั้งนั้น” มือหนาเอื้อมไปบีบปลายคางมนอย่างแรง และออกแรงบีบให้เธอรู้สึก อะไรที่มันเป็นของเขาห้ามใครแตะต้องทั้งสิ้น และดูเหมือนเธอจะลืมข้อตกลงข้อนี้ไปจนเผลอไปอ่อยผู้ชายหน้าระรื่น

“หมายความว่าไงคะ พริกทำอะไร หรือว่าเป็นเพราะพี่นักรบ อื้อ...พริกเจ็บนะคะ” แค่เพียงเธอพูดชื่อรุ่นพี่คนสนิทแรงบีบได้เพิ่มขึ้นจนปวดร้าวไปทั่วสันกราม ใบหน้าหวานเหยเกกับการกระทำของชายหนุ่ม

“อย่าเอ่ยชื่อมันให้ฉันได้ยินอีก จำใส่สมองไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับใครหน้าไหนทั้งนั้น เธอมีหน้าที่แหกขาให้ฉันกระแทกแค่คนเดียวเท่านั้น”

“แต่พริกกับพี่เขาไม่ได้เกินเลยมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องเลยนะคะ พริกไม่ลืมข้อตกลงของเรา พริกไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับผู้ชายอื่นถ้าคุณยังไม่เบื่อ”

“ถ้าฉันไม่เตือนสติเธอ เธอคงลืมไปแล้วสินะพริกหวาน” สายตาคมกริบมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น สายตาคาดโทษบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจ

ทำไมจะไม่รู้ว่าเมื่อตอนเย็นเธอกับไอ้เวรนั่นไปทำอะไรกันมา หน้าระรื่นตัวสั่นระริกถ้าที่นั่นเป็นม่านรูดป่านนี้เธอคงเสร็จไปแล้ว

“คุณโรมันปล่อยค่ะ พริกเจ็บ” มือเรียวเล็กพยายามแกะมือหนาออกจากปลายคางมนแต่เขายังบีบอยู่แบบนั้นจนเธอแทบทนไม่ไหว เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเธอและไม่เข้าใจทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้

“ทำหน้าที่ของเธอซะ”

“แต่พริกต้องอ่านหนังสือสอบนะคะ พรุ่งนี้พริกมีสอบ”

“เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับฉันถ้ายังอยู่ในสถานะนางบำเรอ”

พรึบ

ปึก

“อ๊ะ” ร่างบางถูกเหวี่ยงเต็มแรงจนร่างเธอเซถลาลงไปกองกับพื้น ทำให้ก้นกระแทกกับพื้นอย่างจังจนปวดร้าว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหายเจ็บชายหนุ่มร่างสูงย่อตัวลงมาตรงหน้าและกระชากผมให้ใบหน้าเธอเชิดขึ้น

“พริกเจ็บ”

“เจ็บเหรอ ถ้าเจ็บเธอต้องจำ แต่นี่เธอยังไม่จำและยังไม่ได้ลิ้มลองความเจ็บปวดเลยไงเธอเลยไม่กลัวฉัน”

“คุณเป็นอะไรไปคะ ทำไมวันนี้ อ๊า”

ยังไม่ทันทีที่พริกหวานจะพูดจบ ตัวเธอต้องลุกขึ้นตามแรงกระชาก มือหนายังคงรั้งท้ายทอยเธอไว้เพื่อบังคับให้เดินตาม และเข้ามาในห้องนอน ทันทีที่ถึงเตียงนอนขนาดมาตรฐานโรมันออกแรงเหวี่ยงจนร่างบางขึ้นไปนอนจุกอยู่บนเตียง และจัดการขึ้นคร่อมพร้อมกับกระชากชุดนอนออกจากร่างกายเธออย่างรวดเร็ว

แคว่ก...