เจ้าคุณ
“โอ้ย! พี่คุณ!” มีนร้องขึ้นหลังจากผมลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่งก่อนจะกระชากแขนเธอให้ลุก ก่อนมืออีกข้างจะก้มไปหยิบกระเป๋าของเธอ
“ลาให้มีนด้วย” ผมหันไปบอกเพื่อนเธอสองคนที่อยู่ตรงข้าม
“คุณ” เสียงของณิชาเรียกผมออกมา
“วันนี้คุณไม่ได้ไปส่งนะ” ผมพูดจบก็ลากมีนเดินออกจากโต๊ะและตรงไปยังลานจอดรถทันที
“พี่คุณ ปล่อยมีนนะ” มีนพยายามขืนตัวไม่เดินตามผมแล้วโวยวายให้ผมปล่อย
“ถ้าไม่อยากอายคนอื่นก็เงียบๆ” ผมไม่ได้ขู่ แต่ตอนนี้คนกำลังหันมาสนใจเสียงของเธอ
“ทำไมมีนต้องอาย พี่คุณนั่นแหละต้องอายมาลากผู้หญิงแบบนี้” เถียงคำไม่ตกฝาก
“ใครๆก็รู้ว่ามีนเป็นน้องพี่ มีอะไรต้องอาย” แม่ง ดีแค่ไหนแล้วที่ผมยังลากเธอออกมาแบบนี้ ตั้งแต่ที่เห็นเธอเดินควงกับไอ้นั่นมาผมอยากจะลุกไปกระชากเธอมาตีให้รู้แล้วรู้รอด ได้แต่นั่งทน จนมาทนไม่ได้ที่เธอบอกว่าจะไปนอนกับไอ้เหี้ยนั่นนั่นแหละที่ทำให้ผมทนไม่ได้ ตัดปัญหาไม่ปล่อยให้เธ
