ปิ่นปัก....
"จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงตื่นมากินข้าว" น้ำเสียงราวกับรำคาญที่ดังข้างๆหูทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาจากความง่วง
"คุณนนท์" พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอเขายืนกอดอกมองมาที่ฉันด้วยสายตารำคาญ
"ถ้าฉันไม่ปลุกเธอจะตื่นกี่โมง"
"เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ แล้วนี่กี่โมงแล้วคะจะไปรับลูกเลยมั้ย" ฉันถามเขาพร้อมกับมองหานาฬิกาเพื่อดูเวลาว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ปรากฏว่ามันเพิ่งจะเที่ยงกว่าเองแล้วเขาจะปลุกฉันทำไมฉันยังง่วงอยู่เลยเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเนื่องจากปวดข้อเท้า
"นี่มันเพิ่งจะเที่ยงฉันสั่งข้าวมาให้แล้วเดี๋ยวแม่บ้านคงเอาเข้ามา"
"คุณสั่งเผื่อฉันด้วยเหรอ"
"เออ ทำไมคิดว่าฉันจะใจดำสั่งข้าวมากินคนเดียวแล้วให้เธอนั่งมองดูฉันกินข้าวหรือยังไง"
"ก็ปกติคุณก็ใจดำกับฉันอยู่แล้วนี่"
"เธอนี่มัน.."
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"อาหารมาแล้วค่ะ" เสียงเคาะประตูดังมาจากทางด้านนอกไม่นานประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเปิดพร้อมกับแม่บ้า
