“อื้ม!!อย่ากวนจะนอน” เสียงครางในลำคอของกอหญ้าเมื่อถูกรบกวนจากคนที่รังแกเธอเมื่อคืนกว่าขุนเขาจะปล่อยให้เธอได้พักก็เกือบเช้า
“ไปมอก่อนนะ อย่าลืมกินข้าว”
“จะไปไหนก็ไป”
“หึ!!ทีเมื่อคืนร้องไม่ให้ปล่อย” วี๊ด!!หมอนใบใหญ่ลอยเกือบจะโดนใบหน้าหล่อของขุนเขาแต่ก็ยังดีที่เขานั้นหลบทัน เพราะคนตัวเล็กปาหมอนมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา หลังจากที่เธอปาหมอนเสร็จก็รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมโปงทันที
@ คณะวิศวกรรมศาสตร์
“อารมณ์ดีแต่เช้า มีเรื่องอะไรดี ๆ เหรอวะ” อคินเพื่อนร่วมคณะของขุนเขาเอ่ยทัก ปกติขุนเขามักจะทำหน้านิ่งหรือไม่ก็เบื่อโลก
“ปกติ”
“ปกติ?” ใบหน้างุนงงของอคินเมื่อได้ยินคำตอบของขุนเขา ปกติอะไรช่างกล้าพูดว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ดี เพราะคำตอบของขุนเขาทำให้อคินไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ทั้งสองเดินเข้ามาที่ตึกคณะพร้อมกันและไปรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมคลาสที่มารออยู่ก่อนแล้ว
“ไอ้กวิน ไอ้ขุนมันอารมณ์ดีเป็นปกติเหรอวะ” อคินที่เดิน
