ครืด ครืด ครืด เช้าของวันต่อมาร่างกายเปลือยเปล่าของกอหญ้าและขุนเขานอนกอดกันกลมอยู่บนเตียง โดยไม่มีท่าทีที่ทั้งสองจะตื่นขึ้นมารับกับเช้าวันใหม่ จนเสียงมือถือของขุนเขาดังขึ้นและไม่หยุดแม้ว่าเจ้าตัวไม่ยอมตื่นขึ้นมารับสาย
“ขุนรับสายสิ” เสียงหวานของกอหญ้าสะกิดให้ขุนเขารับสายทั้งที่เธอเองยังไม่ได้ลืมตาก่อนจะพลิกร่างของตัวเองหันหลังให้กับขุนเขา
“มีไร” มือหนาของขุนเขาควานหามือถือของตัวเองที่ไม่มีท่าทีว่าปลายสายจะหยุดโทร มือถือยังคงดังและสั่นอยู่อย่างงั้น จนขุนเขาต้องรีบรับเพราะกลัวจะรบกวนการนอนของกอหญ้า
“ไอ้สัส!!กว่าจะรับ กูนึกว่าตาย”
“มึงมีไรไอ้กวิน”
“มีประชุมตอนสิบเอ็ดโมง รีบมา ห้ามขาด ห้ามสาย” กวินยังไม่ทันพูดจบประโยค ขุนเขารีบชิงตัดสายก่อนและหันไปมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้นอนหันหลังให้เขาอยู่
ขุนเขาขยับตัวไปใกล้กับกอหญ้าใบหน้าหล่อก้มลงจุ๊บหัวไหล่บางของเธอ ก่อนที่เขาจะปลุกคนตัวเล็กที่หลับสนิทอ
