“นายเห็นข่าวแล้วยังจะกล้ามาคอนโดฉันอีกเหรอ” กอหญ้าทำหน้ามุ่ยใส่ขุนเขาที่กำลังเปิดประตูและเดินเข้ามาภายในห้องของเธอ ด้วยใบหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่างจากเธอที่ตอนนี้อารมณ์เสียมาก
“มากินข้าว” ร่างสูงหอบถุงอาหารและขนมเต็มไม้เต็มมือมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร โดยไม่สนใจอาการของกอหญ้าเสียสักนิด
“นี่นายคงยังไม่เห็นข่าวสินะ”
“เห็นแล้ว”
“แบบนี้นายยังกล้ามาคอนโดฉันอีกเหรอ”
“คอนโดเมียทำไมจะมาไม่ได้” เสียงทุ้มตอบกลับกอหญ้าอย่างใจเย็นส่วนคนตัวเล็กที่ได้ยินถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายไม่ใช่ความโกรธ
“ใครเป็นเมียนาย” ขุนเขาไม่ได้ตอบกลับเป็นเสียงแต่เขาแสดงความไม่พอใจออกทางแววตา ที่ดุดันและน่ากลัวจนกอหญ้าถึงกับต้องรีบหุบปาก ก่อนที่ร่างสูงจะค่อย ๆ เดินเข้ามาประชิดตัวของกอหญ้าอย่างใจเย็นจนกอหญ้าต้องเดินถอยหลังไปหลายก้าว
“หรือจะให้ย้ำ”
“หยุดเลยนะ หิวแล้ว” เธอไม่เคยชนะขุนเขาเลยสักครั้ง ได้แต่เจ็บแค้นภายในใจแล
