เธอเดินลงมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมของตัวเอง โดยที่คุณใหญ่จ้องมองเธออยู่
“เป็นอะไรคะ”
“ทำไมถึงไปนาน”
“พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ”
“อุบัติเหตุอะไร คุณเป็นอะไร” คุณใหญ่รีบเช็กดูตามร่างกายของเธอจนไปสะดุดตาที่ข้อมือของเธอที่มีรอยแดง
“ทำไมข้อมือแดงแบบนี้”
“รินทร์มัวแต่เก็บของใส่กระเป๋าจนไม่ได้ระวังเดินไปชนพนักงานค่ะ แล้วเหมือนจะล้มแต่พนักงานคนนั้นดันคว้าจับมือไว้เสียก่อน”
“ต้องจับแรงขนาดไหนทำไมข้อมือแดงขนาดนี้”
“อุบัติเหตุค่ะ”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเป็นพนักงาน”
“ก็เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มนิคะ” เธอเอ่ยตอบเขาไปพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของเขามากอดเอาไว้ “รินทร์ไม่เป็นไรค่ะ”
“ผมน่าจะไปกับคุณ”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ วันสองวันก็หายแล้ว”
“ทานขนมของคุณต่อเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักเราก็กลับกันแล้ว”
“ค่ะ” เธอก็นั่งทานขนมของตัวเองต่อเรื่อย ๆ พร้อมกับป้อนคุณใหญ่ไปด้วยจนขนมที่เธอหยิบมาหมด
“กูกลับก่อนนะ”
“อ้าว!! กล
