Chapter 4 | แค่อยากซื้อให้
1538 Words
หลังจากที่เดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าที่คนตัวเล็กอยู่ เขาก็รีบเดินไปตรงบริเวณที่เธออยู่ซึ่งเมื่อก่อนหน้านี้เขาเพิ่งโทรสอบถามเธอไป พอเดินมาถึงก็เห็นเธอกำลังเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปหา “วารินทร์” พอเขาเอ่ยเรียกชื่อเธอออกไป เธอที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเลือกชุดอยู่นั้นก็รีบเงยหน้ามองเขา
“คุณใหญ่” คนตัวเล็กรีบแขวนชุดกลับที่เดิม แล้วรีบเดินมาหาเขา “ทำไมมาช้าจัง”
“รถมันติด” เขาเลือกที่จะโกหกหญิงสาว เพราะไม่สามารถพูดความจริงได้ “แล้วเพื่อนไปไหน”
“ยัยดาลองชุดอยู่ค่ะ”
พอคนตัวเล็กพูดออกมาแบบนั้น ไม่นานเพื่อนของเธอก็เดินออกมาจากห้องลองชุด พอเธอเห็นเขาก็ทำหน้าตกใจพร้อมกับยกมือไหว้ เขาก็ยกมือไหว้ตอบเช่นกัน
“ทำไมคุณใหญ่มาอยู่ที่นี่ได้คะ”
“ฉันบอกเอง โทษทีนะลืมบอกแกเลย”
“ไม่เป็นไร”
“ทานข้าวกันหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นไปทานกัน ไปด้วยกันนะ” เขาพูดกับคนตัวเล็กเสร็จก็หันไปจ้องมองเพื่อนของเธอ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบตกลง เราจึงเลือกเดินมาหาร้านอาหารซึ่งเราตกลงกันว่าจะมาทานเป็นอาหารจีนกัน พอเข้ามานั่งในร้านต่างฝ่ายต่างสั่งเมนูที่ตัวเองอยากทานโดยนั่งรอไม่นานอาหารทุกอย่างก็มาวางเรียงราย เขาจึงใช้ตะเกียบคีบที่เป็ดน้ำแดงเมนูที่คนตัวเล็กชอบไปวางไว้บนข้าวให้เธอ ซึ่งเธอก็เงยหน้ามายิ้มให้กับเขา
“ขอบคุณนะคะ”
“ทานเยอะ ๆ ผมสั่งมีแต่เมนูที่คุณชอบทั้งนั้น”
“รู้แล้ว”
พอคนตัวเล็กตอบแบบนั้นเขาก็นั่งทานข้าวของตัวเองต่อจนเสร็จ และเราทั้งสามก็เดินออกมายืนอยู่บริเวณด้านหน้าร้านอาหาร
“ยัยดา แกโทรบอกให้คนที่บ้านให้มารับหรือยัง”
“ยังเลย เดี๋ยวเรากลับรถแท็กซี่ก็ได้”
“ไม่ได้สิ คุณใหญ่คะเราไปส่งยัยดาที่บ้านได้ไหม”
“ได้”
“ไม่เป็นไร เราไม่รบกวนรินทร์กับคุณใหญ่หรอก”
“ไม่เห็นรบกวนเลย”
“แต่รินทร์บอกว่าต้องรีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่ แต่แวะไปส่งเธอแป๊บเดียวเอง”
“ไม่เอาหรอก อย่าลืมสิบ้านรินทร์กับบ้านเราคนละทางกันเลยนะ”
“แต่รินทร์เป็นห่วงดา”
“งั้นเอาแบบนี้ ผมจะให้ลูกน้องของผมไปส่งเพื่อนของคุณให้” เขาใช้มือวางลงบนศีรษะของคนตัวเล็กพร้อมกับลูบไปมาด้วยความเอ็นดู เพราะหลังจากที่เขายืนฟังเธอกับเพื่อนของเธอที่กำลังเถียงกันไปมาจึงเอ่ยข้อเสนอออกไป เพราะก่อนหน้านี้ลุคลูกน้องคนสนิทของเขาเพิ่งโทรมาบอกว่าตัวเองอยู่ที่ห้างสรรพสินค้านี้พอดี เนื่องจากออกมาคุยธุระกับลูกค้า
“แล้วลูกน้องของคุณใหญ่อยู่ไหนคะ”
“นั่นไงมันกำลังเดินมา” เขาชี้ไปยังลุคที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามฉบับของมัน ไม่นานมันก็เดินมายืนอยู่ด้านหลังเขาพร้อมกับโค้งศีรษะเพื่อทำความเคารพ
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ดาว่าดากลับเองดีกว่าไม่อยากรบกวนลูกน้องของคุณใหญ่”
“ไม่รบกวนอะไรหรอก ให้มันไปส่งเถอะเพื่อนของเธอจะได้สบายใจ”
“…..”
“ให้คุณลุคไปส่งเถอะนะยัยดา”
“กะ...ก็ได้”
“เชิญทางนี้ครับคุณญาดา”
“เราไปก่อนนะรินทร์”
“ไปเถอะ ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วย”
“ได้”
คนตัวเล็กกับเพื่อนโบกมือลากันจนเพื่อนของเธอเดินลับสายตาไปเขาจึงยื่นมือไปจับมือของเธอเอาไว้พร้อมกับพาเดินจูงมายังร้านเครื่องประดับหรูแบรนด์ดัง
“คุณใหญ่จะซื้ออะไรเหรอคะ”
“ซื้อสร้อย”
“ซื้อให้หม่ามี้เหรอ”
“ไม่ ซื้อให้คุณ” เขาชี้ไปยังสร้อยเพชรเส้นหนึ่งเพื่อให้พนักงานเอาขึ้นมาให้ดู ซึ่งพนักงานก็รีบหยิบขึ้นมาวางเขาจึงหยิบขึ้นมาเพื่อลองสวมใส่ให้กับคนตัวเล็กที่กำลังยืนจ้องมองเขาด้วยสายตาตั้งคำถาม
“อยากซื้อให้”
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ”
“ไม่มีโอกาสอะไรทั้งสิ้น แค่อยากซื้อให้เท่านั้น” พอสวมใส่ให้เธอเสร็จเขาก็ยืนจ้องมองไปสักพักก็ถอดออกพร้อมกับวางคืนพนักงาน “เอาแบบนี้แต่ขอจี้เล็กกว่านี้นิดนึง นี่บัตร”
“ได้ค่ะ” พนักงานสาวก็รับบัตรแบล็กการ์ดที่เขายื่นให้พร้อมกับหยิบสร้อยที่เขาต้องการออกไป ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับคืนบัตรและถุงเครื่องประดับให้กับเขา
“อยากได้อะไรเพิ่มไหม หรือจะกลับบ้านเลย”
“กลับเลยก็ได้ค่ะเพราะเดี๋ยวรินทร์ต้องกลับไปอ่านหนังสือ อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว”
“งั้นกลับกัน” เขาเดินจับมือคนตัวเล็กพร้อมกับเดินจูงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ชั้น VIP ของห้าง
หลายชั่วโมงต่อมา...
เธอที่กำลังนั่งขะมักเขม้นในการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวจะสอบในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนคุณใหญ่นั้นเขาทำงานของตัวเองอยู่ที่ห้องทำงาน โดยครั้งแรกเขาบอกว่าให้เธอไปนั่งอ่านหนังสืออยู่กับเขา แต่เธอเอ่ยปฏิเสธเพราะอยากอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด
แอดดด
แต่ในตอนนั้นเองประตูที่ถูกปิดอยู่ก็ถูกดันเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินถือแก้วนมเข้ามาหาเธอ
“เป็นยังไงบ้าง” คุณใหญ่เอ่ยถามเธอพร้อมกับยื่นแก้วนมให้กับเธอ ซึ่งเธอก็ยื่นมือไปรับ
“เรื่อย ๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับนมอุ่น ๆ นะคะ” พอเธอรับมาถือไว้แล้วก็รีบดื่มทันที พอดื่มเสร็จก็ยื่นแก้วให้กับคนที่เอามาให้
“ถ้าเหนื่อยก็พัก อย่าฝืนล่ะมันเหลืออีกตั้งหลายวันเลยกว่าคุณจะสอบ”
“ค่ะ แล้วคุณใหญ่ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ยังหรอก แต่เป็นห่วงคนแถวนี้กลัวว่าจะอ่านหนังสือจนเคร่งเครียด เลยไปเอานมมาให้ดื่มเพื่อจะให้ผ่อนคลาย”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รินทร์ไม่ฝืนตัวเองแน่นอน” เธอยิ้มให้กับคนตรงหน้า แทนที่เขาจะเดินกลับออกไปจากห้อง แต่เขาดันเดินเอาแก้วไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับมานอนลงบนเตียงนอนที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“ไหนบอกว่างานยังไม่เสร็จไงคะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปทำต่อก็ได้”
“งั้นนอนไปก่อนนะ รินทร์ขออ่านทบทวนอีกสักบทก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“อืม” คุณใหญ่พยักหน้าตอบเธอพร้อมกับใช้มือกอดที่เอวของเธอเอาไว้หลวม ๆ แล้วค่อย ๆ หลับตาลง ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรหันกลับมาสนใจอ่านหนังสือของตัวเองต่อ โดยเธออ่านไปเรื่อย ๆ จนจบบทที่เธอตั้งใจว่าจะอ่านจึงปิดหนังสือลงและหันกลับมามองคนที่กำลังนอนหลับอยู่ด้านข้าง
“สงสัยจะเพลียมาก” เธอจับมือของคุณใหญ่แบบเบา ๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลานอนของเขาออกจากเอวของตัวเอง เพราะเธอจะได้พับเก็บโต๊ะญี่ปุ่นแล้วจะได้เอาหนังสือไปเก็บไว้บนโต๊ะ ซึ่งพอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนอน โดยไม่ลืมที่จะยื่นมือไปปิดไฟจนตอนนี้ทั่วทั้งห้องมืดสนิท
พรึ่บ!!
แต่ในตอนนั้นเองเธอก็รู้สึกถึงแรงกอดจากคนด้านข้าง เธอจึงขยับหันไปจ้องมองเขาทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมันก็มองไม่เห็น
“ตื่นเหรอคะ ขอโทษนะที่ขยับตัวแรงจนทำให้คุณใหญ่ตื่น”
“เรื่องแค่นี้เอง คุณไม่ผิดสักหน่อย”
“คุณใหญ่คะ”
“อะไร”
“ปิดเทอมที่จะถึงนี้ยัยดาชวนรินทร์ไปเที่ยวต่างประเทศค่ะ”
“ประเทศไหน”
“น่าจะเป็นเกาหลีค่ะ”
“อยากไปก็ไปสิ”
“ขอบคุณนะคะ” เธอขยับเข้าไปกอดคุณใหญ่ พร้อมกับวางศีรษะของตัวเองลงบนหน้าอกของเขา “หัวใจคุณใหญ่เต้นแรงจัง”
“เพราะมันอยู่ใกล้คุณไง”
“ไม่น่าจะเกี่ยวนะคะ”
“นอนเถอะ มัวแต่พูดมากอยู่ได้ตอนนี้มันดึกแล้วนะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ค่ะ”
“งั้นก็นอน”
“พรุ่งนี้คุณใหญ่ไปส่งรินทร์ที่มหา’ลัยได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
พอคุณใหญ่พูดแบบนั้น เธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับหลับตานอนทั้งที่ศีรษะยังซบอยู่บนอกของชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็กอดเธอไว้เช่นกัน
- Writer
