Chapter 5 | อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย
1690 Words
วันต่อมา...
“ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะมารับ”
“วันนี้ไม่มีงานเหรอคะ”
“มี แต่ผมมารับคุณแล้วค่อยกลับไปทำงานต่อ”
“ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย เดี๋ยวให้คุณพ่อบ้านมารับเหมือนเดิมก็ได้”
“ผมอยากมารับ ไปได้แล้วใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วนะ” พอคุณใหญ่พูดแบบนั้นเธอก็รีบก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองพบว่าตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงแค่สิบนาทีจะถึงเวลาเรียนของเธอแล้ว เธอจึงขยับยื่นหน้าพร้อมกับจูบบริเวณแก้มของร่างสูง แล้วรีบเดินลงจากรถด้วยความเร่งรีบ
พรึ่บ!!
เธอวางหนังสือที่ติดตัวมาลงบนโต๊ะเรียนพร้อมกับนั่งลงด้านข้างเพื่อนสาว
“ทำไมวันนี้มาสายได้”
“รถติดน่ะสิ ดีนะที่เข้ามาก่อนอาจารย์”
“เข้ามาก่อนอะไรล่ะอาจารย์ออกไปแล้ว”
“ออกไปไหน”
“วันนี้อาจารย์มีธุระสำคัญต้องไปจัดการ เลยเข้ามาก่อนเวลาพร้อมกับสั่งงานเอาไว้ เอาไปเราเก็บเอาไว้ให้”
“ขอบคุณนะเพื่อนรัก” เธอยื่นมือไปรับชีตงานกับเพื่อนสาวพร้อมกับเอามาเปิดอ่าน
“ลองทำดูถ้าทำไม่ได้เดี๋ยวเราสอน”
“โอเค” เธอก็ค่อย ๆ นั่งทำชีตงานไปเรื่อย ๆ ด้วยความตั้งใจ
“คุณพ่ออนุญาตให้เราสามารถมาอยู่คอนโดได้แล้วนะ แถมยังให้ลูกน้องจัดการให้ด้วย”
“จริงเหรอ”
“ใช่”
“ทำไมท่านถึงอนุญาตล่ะ ไหนเคยบอกว่าท่านไม่อยากให้ดามาอยู่ตามลำพัง”
“ก็อ้อนไง คุณพ่อท่านจะเป็นคนใจแข็งแต่ยังไงท่านก็แพ้ลูกอ้อนของเราอยู่ดี”
“เก่งจริง ๆ”
“แล้วรินทร์ล่ะไม่อยากออกมาอยู่คอนโดบ้างเหรอ”
“ก็อยากอยู่นะ เรื่องนี้รินทร์เคยเกริ่นกับหม่ามี้ไว้แล้วด้วย”
“ท่านอนุญาตไหม”
“อนุญาต ท่านบอกว่าแล้วแต่รินทร์เลย”
“งั้นก็ออกมาอยู่คอนโดห้องข้างกันสิ หรือจะไปอยู่ห้องเดียวกันก็ได้”
“รินทร์ต้องถามคุณใหญ่ก่อน”
“อ้าว!! ไหนบอกว่าหม่ามี้อนุญาตแล้วไงทำไมต้องถามคุณใหญ่ล่ะ”
“ก็คุณใหญ่เป็นผู้ปกครองของรินทร์”
“งั้นรินทร์ก็คงหมดสิทธิ์ออกมาอยู่คอนโดแล้วล่ะ”
“ทำไม”
“เราคิดว่าคุณใหญ่คงไม่อนุญาตให้รินทร์ออกมาอยู่ตามลำพังหรอก”
“มันก็ไม่แน่หรอก” เธอตอบเพื่อนไปพร้อมกับก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง ไม่นานประตูที่ถูกปิดอยู่ก็ถูกดันเปิดเข้ามาอย่างเสียมารยาทเพราะเขายังไม่เอ่ยอนุญาตเลย แต่คนที่เปิดเข้ามานั้นดันเป็นแม่ของตัวเอง เขาจึงไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไร
“ทำงานเหรอลูก”
“ใช่ครับ ผมกำลังดูพื้นที่ที่เราจะไปประมูล แล้วทำไมแม่ถึงมาหาผมที่นี่ได้”
“แม่กลับมาจากไปหาเพื่อนน่ะ ก็เลยแวะมาหาลูกที่บริษัทหน่อย”
“มาหาเฉย ๆ เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิลูก แค่อยากมาดูเวลาลูกทำงานแค่นั้น”
“งั้นก็ตามสะดวกเลย ผมขอทำงานของผมต่อก่อน” พอเขาพูดแบบนั้นก็ก้มทำงานของตัวเองต่อส่วนแม่เขาก็เดินลงมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของเขา
“วันนี้น้องไปเรียนเหรอ”
“ใช่ครับ เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงผมก็จะไปรับแล้ว” เขาพูดตอบแม่ตัวเองไปทั้งที่กำลังทำงานอยู่
“น้องเลิกเที่ยง”
“ครับ”
“ทำไมไม่ให้คนรถที่บ้านไปรับ แม่ได้ยินเลขาของลูกบอกว่าตอนบ่ายลูกมีประชุมไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ครับ แต่ผมอยากเป็นคนไปรับวารินทร์เองมากกว่า เดี๋ยวก่อนเข้าบริษัทจะพาเธอไปทานข้าวด้วย”
“ยังไงตอนนี้เราก็อยู่กันสองคนแล้ว แม่ขอถามอะไรหน่อยสิ”
พอแม่ของตัวเองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองสายตาท่านทันที
“แม่มีอะไรจะถามผม”
“ลูกคิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะเอาหนูวารินทร์มาไว้ข้างกาย”
“ทำไมแม่ถามแบบนั้น”
“แค่อยากถามเพื่อความแน่ใจ”
“พอเธอเรียนจบผมจะแต่งงานกับเธอทันที”
“ได้ถามน้องบ้างหรือยังว่าเขาจะยอมแต่งงานด้วยไหม ไม่ใช่คิดเองเออเอง”
“ผมเชื่อว่าเธอไม่ปฏิเสธผมแน่นอน”
“อะไรถึงทำให้ลูกมั่นใจขนาดนี้”
“ไม่รู้ครับ แต่ผมเชื่อว่าเธอจะต้องยอมแต่งงานกับผมแน่นอน”
“ลูกรักน้องใช่ไหม”
“ผมพูดมาขนาดนี้แล้ว แม่ยังไม่รู้อีกเหรอครับว่าผมรักวารินทร์ ผมว่าผมแสดงออกชัดเจนนะ”
“แม่ว่ายังไม่พอ”
“…..”
“ลูกแค่แสดงออกไม่ได้ ลูกต้องพูดให้น้องเข้าใจ ผู้หญิงเขาไม่ได้เข้าใจเรื่องอะไรแบบนี้ทุกคนหรอกนะ ยิ่งเป็นหนูวารินทร์ แม่เดาว่าเธอคงไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้แน่นอน”
“ครับ”
“…..”
“แล้วนี่ป๊าไปไหนครับ ทำไมแม่ถึงได้ไปหาเพื่อนแค่คนเดียว”
“ทางผู้ใหญ่ของตระกูลนัดประชุมด่วน เลยเดินทางไปตั้งแต่เมื่อคืน แม่ขี้เกียจไปด้วยเลยให้พ่อเราไปคนเดียว”
“เขาประชุมอะไรกันครับ”
“ประชุมเรื่องลูกไง ลืมแล้วเหรออีกไม่กี่เดือนลูกต้องขึ้นรับตำแหน่งแล้วนะ”
“ทำไมเวลามันเดินเร็วจังเลยนะ”
“แล้วได้บอกเรื่องนี้น้องหรือยัง ถ้ายังก็รีบบอกหรือค่อย ๆ เกริ่นก็ได้ เดี๋ยวน้องจะตกใจ”
“ผมว่าทางที่ดีเธอไม่ควรรับรู้เรื่องอะไรแบบนี้น่าจะดีกว่า”
“ลูกคิดจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับกับน้องตลอดไปไม่ได้ ยังไงวันหนึ่งน้องก็ต้องรับรู้”
“ผมกลัวว่าเธอจะกลัวครอบครัวเราครับ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย”
“แม่ว่าการปิดบังมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นนะ”
“งั้นผมจะลองคุยกับเธอก็ได้”
“ดีแล้วลูก งั้นแม่ขอตัวกลับก่อนพอดีตอนเที่ยงนัดกับช่างทำเล็บไว้”
“ครับ”
“ไปก่อนนะลูกรัก”
แม่ของเขาโบกมือลาพร้อมกับเดินออกไป ซึ่งพอประตูปิดสนิทเขาก็วางปากกาลงแล้วขยับพิงเก้าอี้พร้อมกับหลับตาและคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ
ปัง!!
เธอปิดประตูเสียงดังพร้อมกับเข้ามานั่งในรถแล้วไม่ลืมที่จะติดสายเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย
“รอนานไหมคะ”
“ไม่ เพิ่งมา”
“โล่งอกไปทีนึกว่าจะให้คุณใหญ่รอนานเสียแล้ว”
“แล้วทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ออกมา”
“คุยกับยัยดาอยู่ค่ะ”
“เพื่อนกลับแล้วเหรอ”
“ใช่ค่ะ เมื่อกี้ลูกน้องของพ่อยัยดาเพิ่งมารับไป”
“…..”
“พรุ่งนี้วันหยุดใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า”
“คุณใหญ่จะพาไปเหรอคะ”
“อืม อยากไปไหนล่ะเดี๋ยวจะพาไป”
“คุณใหญ่จะไม่ทำงานเหรอคะ”
“พรุ่งนี้ไม่มีงานด่วนอะไร ว่าจะไม่เข้า”
“รินทร์ไม่อยากไปไหนค่ะ อยากนอนดูซีรีส์อยู่บ้าน”
“ไม่เบื่อหรือไงอยู่แต่บ้าน”
“ไม่ค่ะ อยู่บ้านดีจะตาย”
“โอเค อยากอยู่ก็อยู่”
“รินทร์ไม่ไปไหน แล้วคุณใหญ่ยังจะหยุดอยู่ไหมคะ”
“อยากให้อยู่ด้วยไหมล่ะ”
“ก็ต้องอยากให้อยู่ด้วยอยู่แล้ว”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะหยุดอยู่ด้วย”
“เย่ ๆ” เธอร้องดีใจออกมาอย่างมีความสุข พร้อมกับยื่นหน้าไปจูบบริเวณแก้มของคุณใหญ่ ซึ่งเขาก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรเพียงแค่ยื่นมือมาขยี้ผมของเธอเบา ๆ เช่นกัน
“งื้อออ...ผมรินทร์ยุ่งไปหมดเลย”
“ผมทำเบา ๆ เอง”
“มันก็ทำให้ผมยุ่งอยู่ดี” เธอหยิบหวีที่อยู่ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาหวีผม ไม่นานมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“กินข้าวหรือยังว่าจะชวนไปทานข้าวที่ร้านอาหารด้วยกัน”
“ยังเลยค่ะ รินทร์ว่าจะชวนคุณใหญ่ไปทานข้าวก็เลยไม่ได้ทานกับเพื่อน”
“อยากกินอะไร”
“อยากกินอาหารจีนที่วันนั้นเราไปกินด้วยกัน”
“ร้านของเพื่อนคุณแม่น่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“โอเค”
พอคุณใหญ่ตอบเธอเขาก็รีบขับรถออกมาด้วยความเร็วไม่มากส่วนเธอก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา จนเวลาผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงเราก็เดินทางมาถึงร้านอาหารที่เธออยากทาน
คุณใหญ่เปิดประตูให้กับเธอส่วนเธอก็รีบลงมาจากรถแล้วเอ่ยขอบคุณคนด้านหน้าออกไป ซึ่งเขาก็ยื่นมือมาจับมือของเธอและพาเดินเข้ามาในร้านอาหาร
“สวัสดีครับได้จองโต๊ะไว้หรือเปล่า”
พอเดินมายืนอยู่บริเวณด้านหน้าพนักงานก็รีบเดินมาต้อนรับ
“ไม่ครับ”
“สนใจจะนั่งบริเวณไหนของร้านครับ ร้านของเราจะมีโซนเอาต์ดอร์กับอินดอร์”
“นั่งข้างในกัน ข้างนอกเดี๋ยวคุณร้อน”
“ค่ะ”
“งั้นรับเป็นอินดอร์นะครับ เชิญตามผมมาได้เลยครับ”
เธอกับคุณใหญ่ก็เดินจูงมือกันตามพนักงานเข้ามาโซนด้านในสุดของร้าน พอมาถึงโต๊ะคุณใหญ่ก็เลื่อนเก้าอี้ให้กับเธอส่วนเธอก็ยิ้มให้กับเขาพร้อมกับนั่งลง ส่วนเขาก็รีบเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“นี่เป็นไอแพดสำหรับสั่งอาหารนะครับ เชิญสั่งได้ตามสบายเลย ผมขอตัวก่อนครับ”
หลังจากที่เธอยื่นมือไปรับไอแพดมาเปิดดูเมนู พนักงานก็เดินออกไป ซึ่งคุณใหญ่ก็บอกว่าให้เธอสั่งเลย เธอจึงจัดการสั่งเมนูที่ตัวเองอยากทานมาค่อนข้างหลายเมนู พอสั่งเสร็จแล้วก็วางไอแพดลงและหันมาพูดคุยกับคนด้านหน้าแทน
- Writer
