“ผัวมารับทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงเข้มของอคินเอ่ยเตือนพราวฟ้า หลังจากที่เธอก้าวขึ้นมาบนรถด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่มีรอยยิ้มหวานที่มักจะยิ้มให้เขาเหมือนก่อนหน้านี้
“.......”
“แวะทานข้าวข้างนอกก่อนเข้าบ้านก็แล้วกัน” ตาคมปรายตามองคนตัวเล็ก เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีสนทนากับเขา ดวงตากลมโตมองออกไปนอกหน้าตาด้วยความเหนื่อยล้า พราวฟ้าหลับตาลงเพื่อพักสายตา เพราะช่วงนี้เธอมีเรื่องงานให้คิดเยอะ
วันนี้อคินทำตัวแปลกไปจากเดิมจนพราวฟ้าหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เธอแค่อยากอยู่เงียบ ๆ เพื่อแค่เห็นหน้าเขาความหงุดหงิดก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ลงไปทานข้าว ค่อยไปนอนต่อที่บ้าน” อคินขับรถมาจอดหน้าลานอาหารแห่งหนึ่ง เขาปลุกพราวฟ้าให้ตื่นเมื่อเห็นเธอเผลอหลับไป
ใบหน้าสวยของพราวฟ้างัวเงียตื่น เมื่อได้รับรู้ถึงแรงสะกิดที่แขน ดวงตากลมโตโฟกัสไปยังร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใ
