ใจคอของเมธวินเริ่มระส่ำ เมื่อเห็นร่องอกขาวผ่องวับแวมอวดสายตา
“คุณใจกล้าเกินไปแล้ว”
“เพราะฉันไม่อยากวิ่งตามหาคุณอีกไงคะ ฉันต้องการผูกมัดคุณเอาไว้ อย่างน้อยๆ เราก็ยังได้เจอกันบ้าง”
“วิธีนี้จับผมไม่ได้หรอกนะ” น้ำเสียงของเมธวินเริ่มแปร่งพร่า
“ฉันไม่ได้จะจับคุณหรอกนะคะ แต่ฉันจะพยายามทำให้คุณรักฉันให้ได้ต่างหากล่ะคะ”
รินรดาไม่รู้ว่าตัวเองกล้าพอที่จะถอดเสื้อต่อหน้าผู้ชายได้ยังไงกัน ยางอายของหล่อนหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“คุณจะต้องรักฉันขึ้นในทุกวันๆ และในที่สุดเราก็จะแต่งงานกัน”
“คุณโลกสวยเกินไปแล้ว ที่นี่ไม่มีทุ่งลาเวนเดอร์ให้คุณวิ่งเล่นหรอกนะ กลับไปห้องของคุณได้แล้ว กลับไปซะ!”
เขากัดฟันสั่งอีกครั้ง และหันหน้าหนีจากภาพเย้ายวนตรงหน้า หล่อนกำลังจะปลดกระดุมเม็ดต่อไป และแน่นอนว่าถ้าเม็ดนี้แยกออกจากรังดุม เขาจะต้องเห็นสองเต้าของหล่อนเต็มสองตาอย่างแน่นอน และตอนนี้เขาอาจจะเป็นฝ่ายกระชากห
