Lorenzo’s Redemption

Chapter 3

Heronisa bite her lips tightly as her brother throws a punched on her stomach. Wala atang kapaguran ang kapatid niya sa pambubugbog sa kanya dahil lang sa maliit na bagay hindi niya sinasadyang madamihan ng asin ang pagkain nito kaya galit na galit ang lalaki.

“Bwisit kang bobo ka! Sinasadya mo ito ano?! Ha?! Anong pinagmamalaki mo ha?! Wala na dito ang mga magulang ko kaya wala ka ng aasahan sa kanila! You kill them!” Heronisa whimpered and sobbed.

Papagaling palang ang iba niyang masugat ngunit, heto na naman may bago na naman siya. Kaakibat ng kanyang mga pagkakamali sa loob nitong bahay sa loob nang tatlong taon ay ang sakit mula sa sugat at sugat mula sa puso.

Kinuha ng kapatid niya ang mainit-init na sopas na niluto niya para sa hapunan at itinapon ito sa dalaga. Nagsisigaw si Heronisa.

Ang mga kamay niya ang natamaan ng mainit na sopas dahil ito ang isinangga niya.

Nalapnos ang balat sa kamay niya at nanginginig ang kamay niya. She looked at her hands. Her skin was burned as she looked at her brother. Sana naman maawa ito sa kanya.

“Nararapat lang sa’yo iyan! Wala kang kuwenta! Palamunin ka na, palpak ka pa!” Sa mga mata ni Heronisa ay hindi na tao ang Kuya niya.

Nakikita niya ang dilim ng mga mata nito na siyang ikinakatakot niya.

Tandang-tanda niya pa at nakapagkit pa sa isipan niya ang pagplantsa nito sa likod niya ng sinubukan niyang tumakas. Nahuli siya nito at walang awang binubog at pinlantsa ang likod.

“K –Kuya, ta –ma na.” Nagmakakaawang turan ni Heronisa ngunit, ang sugo ni Satanas ay sayang-saya pa sa ginagawa niya.

She can comprehend what’s her brother’s plan for her. Kung nais siya nitong patayin sana noon pa pero sa tingin niya nais talaga siyang pahirapan nito hanggang kusa ng sumuko ang kanyang katawan. She saw how demon he is when beating her.

“Huwag mo akong utusang tumigil! Kulang pa ito sa mga kasalanan mo sa akin!” Tila isang batang sanggol si Heronisa na walang kalaban-laban.

Her foster brother is the predator and she is his prey.

Hindi ito titigil hanggang maubos ang katinuang natitira sa kanya nais nito na mabaliw siya nais nitong sugatan ang loob at labas ng pagkatao niya.

Actually, walang pakialam ang lalaki kung mamatay man ang mga magulang nito dahil tanging ang malaki-laking pera lang ang habol nito sa mga ito.

Nilamon na kasi ang lalaki ng pagkaadik sa droga na kahit mismong pamilya nito ay wala na itong pakialam.

He had plans for his so-called-foster-sister.

Inihahanda nito lang ang dalaga na sumunod sa mga utos nito.

“Remember this, idiot! You are not part of this family! Wala akong bobong kapatid!” For the nth time, Heronisa’s head was pretty bang-up by his brother at the wall.

Ramdam ni Heronisa ang mainit na dugong dumaloy mula sa kanyang ulo papunta sa kanyang likuran.

Hinawakan niya ito at nagpigil nang iyak kung may bagay man na kinatatakutan si Heronisa iyon ay ang dugo.

She’s paled but she remained calm. Wala siyang aasahan kundi ang sarili. She’s alone. At ang pagpa-panic ang pinakahuling dapat gawin ni Heronisa.

“Get up, idiot! Maglinis ka para may kuwenta ka naman. Dadating ang mga kaibigan ko at oras na hindi nila magustuhan ang mga pagkaing ihahanda mo pati na rin ang loob ng bahay. Ihanda mo ang sarili mo!” Binitiwan siya ng kapatid na sinuntok pa siya sa mukha bago umalis.

Ang hapdi sa ulo niya ay hindi niya ininda at sinunod ang utos nito. Hayes, her brother is a drug addict. He sells drugs. Nakikita niya sa loob ng bahay ang mga drogang ibinibenta nito.

Minsan ay pinipilit nito na mag-drugs siya kahit ayaw niya at kapag umayaw siya ay ikukulong siya nito sa basement nila na siyang napakadilim at napakalamig.

Doon ay iuupo nito si Heronisa sa silya at ilang beses tuturukan ng droga.

Bawal ang umiyak kapag nasa harapan siya ng kapatid dahil sa tuwing lalakas ang pag-iyak niya mas masakit ang malalasap niya rito. Natutong umiyak si Heronisa ng walang tunog. Natuto siyang umiyak nang tahimik.

She can’t let out her pain. She can’t let out the things she has suffered. She wanted to let everything out but she can’t. She doesn’t know how. She doesn’t even know-how to formulate those words to express it.

Dalawa hanggang tatlo lamang ang kaya niyang sabihin. Dalawa o hanggang tatlo lamang niya masasabi ang nararamdaman.

She wished her foster parents are still here. Sila lang ang nakakaintindi sa kanya, sila lang ang tanging nagmahal at umaruga sa kanya ng sobra-sobra.

Bawat kilos at galaw ni Heronisa ay alam na alam ng mga umampon sa kanya kung ano ang ibig sabihin nito. They were her angels. She loves them so much.

She crawled as she cleaned the house. She can’t walk properly and even she can, she’s tired as hell.

Kahit pa palaging nilalamon ng ulirat si Heronisa pagkatapos siyang bugbugin ng kapatid ay agad siyang nawawalan nang malay pero sa ngayon hindi siya pwedeng magpalamon sa antok at pagkapagod.

Binilisan niya ang paglilinis kahit pa nagdudugo ang likod ng kanyang ulo at nagliliyo ang kanyang paningin. She needs to get everything done. Ayaw niyang madatnan siya ng kapatid at kaibigan nito.

The last time, they were here she was almost raped by his brother’s friends.

Dito sila gumagawa ng milagro, hindi lang pagdudroga ang ginagawa ng kapatid dahil dito rin dinadala ng mga ito ang mga babaeng kanilang ginagahasa at pinagpapasahan.

She doesn’t want to be one of them as fast as she could she finished her work.

Mabilis niyang inihanda ang mga pagkain at ang iba pang kailangan ng kapatid upang nang sa ganoon ay hindi na siya tawagin pa nito at hindi na siya makalabas pa.

Pagkapasok na pagkapasok sa attic kung nasaan ang silid niya. Lahat ng mga bagay na mabibigat at malalaki ay inilagay niya sa pintuan. She’s taking care of his innocence and virginity.

Wala na nga siya ng mga bagay na dapat meron ang isang tao pati pa ba ang kalinisan ng puri niya ay pababayaan pa niya?

Hinihingal na napasiksik si Heronisa sa gilid ng kanyang kama. Ayaw niyang pumikit hindi siya kontento sa anumang nakaharang sa pintuan niya.

Kilala niya ang mga kaibigan ng kapati. Oras na bumulagta sa sobrang lango nito. Susubukan nilang galawin siya. Ang mga adik sa droga ay hindi na nag-iisip at sadyang pwersado sila dahil iyon ang nasa isip nila.

They were powerful when they are on drugs. May mga masasama at mabubuting bawal na gamot. At ang nasa kamay ng kapatid niya at mga kaibigan nito ay siyang nakakasira ng buhay ng tao.

She wanted to dance ballet to calm her nerves but her legs can’t move well. Doon sa isipan niya nalang siya sumayaw nang sumayaw kahit papano ay napapanatag ang loob niya dahil roon.

“D –Dear L –Lord, when?” She asked. She is asking if when she could find peace. She’s asking when she could rest peacefully.

Ang tinatanong ni Heronisa ay kung kailan siya tuluyang mamahinga nang walang gisingan.

Her life was full of sacrifices and pain. She wanted happiness, love, and care but she doubts. In this life, full of darkness, light has no place.

Buong buhay niya ay namamalimos siya ng pagmamahal sa mga taong hindi niya kaanu-ano na sana ay ibinigay sa kanya ng mga totoo niyang magulang.

Her heart is bleeding with so much sadness, she wanted to let this out by dying.

Naisip ni Heronisa kaya marahil iniwanan siya ng mga magulang dahil hindi siya ang nais nilang maging anak dahil hindi siya katulad ng iba na perpekto na hindi siya katulad ng iba.

She’s blaming herself for her disorder. She’s blaming herself for being dyslexic. No one wants her.

Mali na ipinanganak siya sa mundo ito. She was a mistake from existing in this world, she thought.

Ang mga taong nasa paligid niya ang nagpatatak noon sa utak niya. Those words are tattooed right in her mind and heart.

Tila isa itong walang lunas na sakit na paulit-ulit na bumabalik-balik sa kanya tulad rin nang sakit niya na walang gamot. Ganito na siya habang-buhay ani noon ng Doktor na tumingin sa kanya.

Ang tanging paraan niya lang ay makakuha ng suporta at pag-aalaga sa mga taong nakapaligid sa kanya ngunit, papaano mararamdaman ni Heronisa na siya ay mahalaga gayong ni isang tao pakiramdam niya walang magmamahal pa sa kanya.

“W-Why, Lord?” Sa tuwing siya ay nag-iisa at takot na takot palagi niyang tinatanong sa Maylikha bakit sa lahat-lahat siya pa?

Bakit pa ang dapat na makaranas nito? Anong malaking kasalanan ang nagawa niya noon sa buhay niya at bakit nalang siya pinaparusahan ng ganito?

Bakit sa lahat-lahat ang mabubuti pang tao ang palaging pinapahirapan? Is this God’s challenge or is this his way of torturing his followers?

Alinman sa mga katunungan iyon ang dapat maunang masagutan ay hindi alam ni Heronisa tanging nais niya ay makahanap ng kapayapaan.

She was jealous of the birds outside her room. They were free. They have the freedom that she doesn’t have.

Nakakainggit, nakakabahala at nakakadismaya kung sino pa ang tao siya pa ang nakakulong at siya pa ang walang kalayaan. Habang pinagmamasdan ang labas ng maliit na butas mula sa attic at habang niyayakap ang sarili napagtanto niyang makalaya man siya hindi pa rin siya makakaiwas sa mga bagay na nasa labas.

She was a dyslexic for Christ sake! Wala siyang alam sa mga bagay sa labas bukod sa mga pagkaing binibili ng kapatid niya.

She doesn’t know how to do simple mathematics. Wala siyang alam dahil sa tuwing gusto niyang matuto noon palagi siyang pinagtatawanan.

She doesn’t even know how she passed her grade School. Alam lang niya halos lahat ng grado niya ay pasang-awa.

It’s very hard for her especially she is dyslexic. Everyone knows back then her disorder but they refused to understand her.

Everyone refused to understand what dyslexia is. Marami tayong alam sa mundo pero hindi naman natin alam kung ano talaga ito. Akala nila ang pagkakaroon ng sakit na dyslexia ay pagiging bobo na rin.

Lahat noon iyon ang tawag sa kanya pwera nalang sa mga guro niya na naiintindihan ang sakit niya.

It’s their nature to know what her disorder is. Ang mga tao lang talaga sa paligid niya ang hindi marunong umunawa at intindihin ang tulad niya.

“Am I mistake?” She thought. She questioned herself even though she knew no one would answer her.

Mayroong sasagot ngunit, sa ibang paraan naman at alam niyang ang taong iyon ay nasa baba na.

Rinig na rinig ang mga boses nila mula rito sa attic. Rinig na rinig niya pati ang pagsigaw ng kapatid niya na siyang ikinanginig niya. Huwag naman sana ngayon. Huwag naman sana.

“Bobo! My friends wanted to see you!”