สองเดือนต่อมา...
เป็นประจำทุกช่วงปิดเทอมที่ฟ้าลดาจะกลับมาบ้านที่ขอนแก่นเพื่อช่วยป๊ากับเฮียเมฆทำงาน ก่อนเริ่มงานในทุกวันก็คือช่วงเวลาแห่งการเพิ่มพลังงาน นั่งจิบกาแฟหอมกรุ่นสลับกับการหยิบของโปรดแสนอร่อยเข้าปาก
และของโปรดที่ว่าก็คือ
“ปากบอกกลัวอ้วนแต่กินไม่พักเลยนะไอ้ปาท่องโก๋เนี่ย”
“นานๆทีมั้ยอะเฮีย หนูก็ไม่ได้กินบ่อยซะหน่อย กินแค่ตอนกลับมาบ้านเอง” เมื่อปาท่องโก๋ชิ้นแรกหมดก็หยิบชิ้นที่สองต่อทันที อร่อยขนาดนี้ใครจะอดใจไหว ถ้าอ้วนก็แค่ลดไม่เห็นจะยากตรงไหน
“กินไม่บ่อยแต่กินทุกวัน?” ปากบ่นน้องสาวทว่าตัวเองก็หยิบปาท่องโก๋บนจานเข้าปากเหมือนกัน
“ก็มันอร่อย ปาท่องโก๋ลุงหมายคือเดอะเบสท์”
“อร่อยก็กินไปแต่อย่ามาบ่นให้ได้ยินนะว่าน้ำหนักขึ้น”
“ไม่บ่นให้เฮียได้ยินหรอกน่า” ฟ้าลดาแบะปากกลอกตามองบน รู้สึกว่ากลับมาบ้านครั้งนี้พี่ชายของเธอจะบ่นเก่งขึ้น อะไรนิดอะไรหน่อยก็บ่น หรือว่าเฮียเมฆของเธอกำลังจะ
