ยี่สิบนาทีต่อมา...
จากบริษัทไปสนามบินไม่ถึงสิบกิโลเมตรแต่ทว่าที่ใช้เวลานานเพราะฟ้าลดาต้องวนรถหาที่จอดอยู่หลายรอบ เมื่อเดินเข้าไปด้านในสนามบินก็เจอสองนั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับรองผู้โดยสาร ความสูงและความโดดเด่นของสองทำให้ฟ้าลดาใช้เวลามองหาไม่นาน เมื่อเดินไปถึงจุดที่สองนั่งรอก็เอยถามทันที
“สองจะมาทำไมไม่บอกเราล่วงหน้า” เกิดเธอไม่อยู่บ้านจะทำไง
“บอกเพื่อให้เธอเอากิ๊กไปซ่อน?” คนถูกถามยกยิ้มมีเสน่ห์
“อือ เมื่อกี้ก็เกือบเอาไปซ่อนไม่ทัน เรารีบแทบตายกลัวสองจับได้”
“หึ อยากโดนตีเหรอฟ้าใส”
“ชิ พูดเหมือนสองกล้าตีเรา?” ฟ้าลดาอมยิ้ม เอียงหน้าเปื้อนยิ้มมองสบตาคมตัวสองที่ขู่จะตีเธอ ที่ผ่านมาเคยตีสักครั้งไหมเหอะ ทำมาเป็นเก่ง “เอากระเป๋ามาสิ เราช่วยถือ”
“โทรให้มารับคนครับไม่ได้ให้มาช่วยถือกระเป๋า” สองพูดจบก็ยื่นมือออกไปคว้าเอวบางของคนมารับเข้ามากอดเอาไว้ทันที ก่อนจะพากันเดินออกจากอาคารสนามบินไปที่จอดรถ
