ตอนที่ 3 ผิดหวัง
845 Words
ตอนที่ 3
ผิดหวัง
หลังจากนั่งคิดตกตะกอนกับแผนการของจิมมี่อยู่นานพอสมควร ปันปันก็ตัดสินใจขับรถจากที่คอนโดจิมมี่มาหาศิลาที่คอนโดของเขาแทน เพราะคิดว่าตอนนี้ศิลาเองน่าจะไม่ทันได้ออกไปไหน และความที่เธอมาหาศิลาที่คอนโดบ่อยๆ ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตึกไม่ห้ามให้เธอขึ้นมา หนำซ้ำเธอยังมีคีย์การ์ดสำรองห้องเขาเพราะไปรบเร้าขอให้ขุนพลพ่อของเธอใช้อำนาจหามาให้ ถึงแม้ตอนรู้เรื่องศิลาจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เพราะมันก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของเขามากเกินไป แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี เพราะโกรธได้ไม่นานปันปันก็ตามมาง้อด้วยการตามติดชีวิตเขาทุกฝีก้าวจนสุดท้ายเขาก็ต้องยอมใจอ่อน เพื่อให้เธอเลิกตามเขา ครั้นจะให้ใช้วิธีเด็ดขาดมันก็จะดูใจร้ายเกินไป เพราะเขากับเธอโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เพราะอายุที่ไล่เลี่ยกัน ทำให้เขาสนิทกับปอแก้ว และปันปันมากที่สุด
มือเรียวที่กำลังจะกดลงไปบนสัญญาณกริ่งหน้าห้องชะงักลง ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก
แกร๊ก!
ปันปันตัดสินใจใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปภายในห้องอย่างถือวิสาสะ หวังจะเซอร์ไพรส์เจ้าของห้อง แต่กลายเป็นเธอที่ต้องเซอร์ไพรส์เอง เมื่อไม่เจอใครอยู่ในห้องเลย หลังจากที่เธอเดินสำรวจ และเรียกหาศิลาจนทั่วห้องแล้ว
“มาเสียเที่ยวเหรอเนี่ย” ปันปันบ่นอุบ กระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาหวังจะนั่งพักให้หายหงุดหงิดก่อนแล้วค่อยกลับออกไป
“ไปไหนของเขานะ ลองโทรหาดีกว่า” คิดได้ดังนั้นปันปันก็ตัดสินใจโทรหาศิลาทันที ไม่นานคนปลายสายก็รับ
“ฮัลโหล”
(ว่าไง)
“เฮียศิอยู่ไหนคะ”
(อยู่คอนโด ปันปันมีอะไรรึเปล่า)
“...” ปันปันเงียบไป เพราะสิ่งที่ศิลาตอบกลับมาไม่ได้เป็นความจริงแต่อย่างใด
(ปันปัน)
แกร๊ก!
“อ้าว มาทำอะไรที่นี่” ศิลาเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจที่เปิดประตูห้องเข้ามาเจอปันปันนั่งอยู่กลางห้อง และนั่นก็ทำให้ปันปันระบายยิ้มออกมา เพราะเขาไม่ได้โกหกเธอแบบที่เธอเข้าใจก่อนหน้านี้
“เฮียศิไปไหนมาคะ” ปันปันเดินหน้ามุ่ยเข้าไปหาด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด
“...”
“เอ๊ะ ชุดนี่มันชุดเมื่อวานนี่นา เฮียไม่ได้กลับห้องเหรอ” ปันปันเอ่ยถามด้วยความข้องใจ เพราะเธอจำได้แม่นว่าชุดที่เขากำลังสวมใส่อยู่นี้เป็นชุดของเมื่อวาน “แล้วนี่มัน...” ปันปันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นรอยช้ำบนลำคอหนา
ศิลายกมือขึ้นปิดลำคอพลางเดินหนีปันปันไปที่อื่น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เมื่อเธอเดินมาดักหน้าเขาแล้วดึงคอเสื้อให้เปิดออก เผยให้เห็นร่องรอยฟกช้ำที่หนาตา และชัดเจนมากกว่าเดิมหลายเท่า
“เฮียไปทำอะไรมา”
“เฮียจะทำอะไรมันก็เรื่องของเฮีย เฮียโตแล้ว” เพราะเขากับปันปันไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว การที่เขาจะไปทำอะไร หรือใช้ชีวิตยังไงนั่นเป็นสิทธิส่วนตัวของเขา ที่เขาสามารถจะทำได้โดยชอบธรรม
“ไปนอนกับผู้หญิงมาเหรอ”
“ใช่”
“มันเป็นใคร” ปันปันกำหมัดแน่นเมื่อได้รับคำตอบตรงไปตรงมาจากศิลา
“ซื้อกินทั่วไป ไม่ได้มีอะไร”
“เฮียทำแบบนี้ได้ไง” ปันปันถามด้วยน้ำเสียง และแววตาผิดหวังแบบที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ ปันอย่าลืมนะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน และพี่ก็มีสิทธิ์จะใช้ชีวิตของพี่”"
“แล้วพี่น้องเขาจูบกันได้ด้วยเหรอ”
“...” ศิลานิ่งเงียบไป เขาภาวนาให้เธอจำเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นแบบที่เขาหวัง
“จูบกับหนูแล้วไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นต่อเนี่ยนะ ทุเรศเกินไปไหมเฮีย”
“เฮียก็เป็นผู้ชายนะ ถ้าปันไม่เริ่มก่อนเฮียคงไม่สติหลุดแบบนั้น”
“อ๋อ แค่ผู้หญิงคนไหนเริ่มเฮียก็ไปด้วยหมดเลยงั้นสิ ใจง่ายไปปะ ที่พูดมาไม่อายปากบ้างเหรอ” ปันปันต่อว่าด้วยอารมณ์โกรธเคืองที่แสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“เฮียขอโทษ เรื่องจูบเฮียไม่ได้ตั้งใจ เฮียคงจะดื่มมากไปหน่อย”
“แล้วที่ไปนอนกับผู้หญิงพวกนั้นล่ะ”
“...”
“ทีเรื่องจูบไม่ได้ตั้งใจ ทีนอนกับคนอื่นตั้งใจซะงั้น เฮียแม่ง...” ปันปันใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันหลังไปหยิบกระเป๋าตัวเองเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย
- Writer
