ความคิดวกวนแทงทะลุเข้ามาในอก ยิ่งห้ามใจก็ยิ่งคิด ความไม่มั่นคงกับความกลัวปะปนเข้ากับบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ...บางอย่างที่ทำให้หัวใจสั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว
เธอนอนแข็งเกร็งเหมือนหุ่น แต่พอเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ความอบอุ่นจากอ้อมแขนแข็งแรงกลับทำให้ความหวาดกลัวค่อย ๆ ผ่อนคลายลงทีละน้อย ร่างกายที่เครียดตึงเริ่มคลายตัวโดยไม่รู้ตัว
หัวใจยังเต้นแรง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่เพียงเพราะความกลัว หากแต่เป็นเพราะบางอย่างที่เธอไม่กล้าสารภาพกับตัวเอง...ความอบอุ่นที่เธอโหยหามานาน
ลมหายใจถี่ระรัวค่อย ๆ ผ่อนคลายลง กลายเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สุดท้ายเธอก็เผลอหลับตาลง ร่างเล็กจมหายไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว
บุญญานนท์ที่หลับตานิ่งมาตลอด ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาคมกริบทอดมองหญิงสาวที่หลับพริ้มในอ้อมกอด ริมฝีปากหยักกระตุกรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครเคยเห็นบ่อยนัก...รอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากชัยชนะหรือการควบคุมใคร แต่เป็นรอ
