ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เธอได้คุยกับเลขานุการของบิดา ใจเธอเต็มไปด้วยความว้าวุ่น เธออยากเล่าให้เขาฟัง อยากให้เขาอยู่เคียงข้างในวันที่ต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ แต่ชายหนุ่มกลับไม่อยู่ทั้งวัน โทรไปก็ไม่รับสาย เธอจึงบอกตัวเองว่าจะรอ รอจนกว่าเขากลับมาคอนโดในตอนเย็น
เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า กระทั่งแสงอาทิตย์สุดท้ายเลือนหายไปหลังม่านฟ้า เมืองเชียงใหม่ค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มด้วยแสงไฟยามค่ำ แต่ภายในห้องพักกลับเงียบงันจนได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นรัว
หญิงสาวลุกเดินไปมาในห้อง พลางกำโทรศัพท์ไว้แน่น ใจนึกถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ อยู่ที่ไหน ทำไมไม่บอกเธอสักคำ
จนกระทั่ง… เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หัวใจของนภาภัสเต้นแรง เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะคิดว่าเป็นบุญญานนท์ที่ติดต่อกลับมารีบกดรับทันทีโดยไม่ทันมองหน้าจอ
(“คุณอัญญาวดีใช่มั้ยครับ ผมเป็นคนที่คุณนภดลส่งมา รับคุณไปกรุงเทพฯ ครับ”)
ร่างบางชะงักค้าง สีหน
