นาฬิกาบนผนังบอกเวลาล่วงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่บุญญานนท์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่แม้แต่จะขยับออกไปไหน เขาเฝ้ามองเธอเหมือนคนสิ้นหวังที่ได้เจอแสงสว่างเดียวในความมืดมิด
ดวงตาคมที่ครั้งหนึ่งเคยเย็นชา ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยแววอ่อนโยน ลึกซึ้ง และจริงใจ
ลมภายนอกสงบเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหญิงสาวตรงหน้าที่ทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย...รอยยิ้มที่มีไว้เพื่อเธอเพียงคนเดียว
แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง ความอบอุ่นจากแสงแรกของวันค่อย ๆ ไล่ความมืดออกไปทีละน้อย ภายในห้องนอนเล็กยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอย่างสม่ำเสมอ
อัญญาวดีขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงสว่างที่สาดเข้ามาทำให้เธอกะพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะมองไปรอบห้อง ความรู้สึกแรกคือกลิ่นอายของความปลอดภัยที่อบอวลอยู่รอบตัว
และทันทีที่หันไปด้านข้าง หัวใจของเธอก็เต้นแรงโดยไม่รู้ต
