ก๊อกๆๆ
"เข้ามา..."
จูโน่เปิดประตูและค่อยๆ เดินเข้าไปตามประสาคนที่ยังเดินไม่ค่อยจะคล่องจึงต้องคอยใช้ไม้เท้าช่วยประคอง
เจโรมยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองว่าคนที่เดินเข้ามานั้นเป็นใคร จนกระทั่งจูโน่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา
"อ้าว... พี่ก็นึกว่าลูกน้องมันเอางานมาส่ง"
"พี่ ว่างไหม?"
"มีอะไรหรือเปล่าแล้วนี่ขึ้นมาคนเดียวเหรอ?" เจโรมไม่ได้พูดอย่างเดียวเขาชะเง้อมองไปทางด้านหลังด้วย เพราะปกติอรอนงค์จะคอยเดินตามไปไหนมาไหนอยู่ตลอด
"ครับ ผมขอมาหาพี่ คนเดียว"
"มานั่งลงสิ"
เจโรมพาน้องชายของตัวเองเดินไปนั่งที่โซฟา เขาไม่รู้หรอกว่าน้องชายของเขานั้นมีเรื่องอะไรอยากจะคุย แต่ก็คงจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขานั่นแหละ
"มีอะไรหรือเปล่า" เขาลูบศีรษะของน้องชายด้วยความอ่อนโยน เป็นพี่น้องกันก็จริงแต่อายุก็ค่อนข้างจะห่างกันเลย
"จำเรื่องหมอ คนนั้นได้ไหมครับ"
"จำได้
