พันรักไว้หัวใจนักแข่ง

1

ปัจจุบัน

12.32 am.

"แม่งเอ๊ย"

เสียงของพี่ป๋องหัวหน้าทีมที่กำลังเดินหัวเสียกลับเข้ามาที่โต๊ะทำให้คนในทีมอีกสี่คนรวมฉันต้องหันมองด้วยความสงสัย เราต่างวางช้อนที่กำลังตักข้าวและมองพี่ป๋องทันทีเพราะตอนนี้ดูเหมือนเรากำลังมีงานเข้ากัน

"มีอะไรรึเปล่าพี่ป๋อง"

พี่พายที่อายุงานใกล้เคียงกับพี่ป๋องถามขึ้นด้วยความสงสัยในตอนที่พี่ป๋องนั่งลงบนเก้าอี้ พี่ป๋องส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทีเหนื่อยใจพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง

"เดี๋ยวกลับไปเรามีประชุมด่วนนะ"

"ห๊ะ ประชุมเหรอพี่?"

พี่พายถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะก่อนเราออกมากินข้าวกันก็มีการประชุมไปแล้วรอบนึงเกี่ยวกับการทำงานเลยไม่คิดว่าจะได้ประชุมอีก

"เออ ประชุมด่วนแบบที่ต้องคุยกับตัวแทนบริษัทลูกค้าด้วย"

"เรื่องอะไรกันทำไมด่วนขนาดนี้ เขาไม่คิดว่าเรามีงานมีคนไข้ที่ต้องดูแลเหรอ?"

พี่มิ้นถามขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่แสดงออกว่าไม่พอใจสุดๆไม่ต่างจากพี่อินที่พยักหน้าเห็นด้วย

"เออพี่ ตอนนี้อิินเองก็มีเคสที่ต้องดูแลแทบจะล้นมือแล้วนะ"

"เออๆ ใจเย็นๆก่อนทุกคน ที่เราต้องประชุมด่วนเพราะเคสที่เราต้องดูแลเป็นเคสจากทีมหนึ่งที่ดูแลไม่ไหว"

"ไงนะ ปกติทีมหนึ่งได้แต่เคสใหญ่ๆไม่ใช่เหรอพี่ถ้าเขาดูแลไม่ไหวแล้วเราที่เป็นทีมสองจะไหวเหรอ?"

พี่พายถามขึ้นด้วยความตกใจ และไม่ใช่แค่พี่พายที่ตกใจเพราะฉันเองที่กำลังนั่งฟังเงียบๆก็ตกใจไม่ต่างกัน ทีมหนึ่งเขาเป็นทีมกายภาพอันดับหนึ่งของบริษัทอยู่แล้ว ในทีมนั้นนอกจากคนจะเยอะกว่าแล้วยังมีแต่คนเก่งๆเต็มไปหมด แต่กลับดูแลเคสไม่ไหวเนี่ยนะ...เคสต้องใหญ่ขนาดไหนกันเชียว

"ถ้าเราไม่ไหวเขาจะเปลี่ยนที่ดูแล และแน่นอนว่านักแข่งคนอื่นๆที่เราดูแลอยู่ก็จะปลิวไม่ต่างกัน"

"พี่ป๋องว่าไงนะ อย่าบอกนะว่าเป็นเคสนั้น?"

ฉันเลิกคิ้วมองพี่มิ้นด้วยความสงสัย เพราะทันทีที่พี่มิ้นพูดแบบนั้นทุกคนในทีมต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกันทันที

"พิณคงยังไม่รู้เพราะมาไม่ทัน"

พี่พายว่าเสียงเบาพร้อมกับมองฉันที่กำลังนั่งมองทุกคนด้วยความสงสัยอยู่ ฉันเองก็ต้องรีบพยักหน้าตอบทันทีพร้อมกับมองพี่พายด้วยความสงสัย

"เคสที่พวกพี่พูดถึงคือเคสไหนเหรอคะ?"

"พิณพอรู้อยู่นะว่าทีมหนึ่งจะได้ดูแลแต่เคสใหญ่ แต่เคสใหญ่ที่ว่าไม่ใช่การที่คนไข้บาดเจ็บอะไรหนักแล้วนะ มันคือการทำกายภาพบำบัดระยะยาวที่ต้องดูแลต่อเนื่อง และเคสใหญ่ที่ว่าคือเงินหนักและมีบริษัทชั้นนำดูแลด้วย"

พี่พายอธิบายเพิ่มพร้อมกับพี่อินที่พยักหน้าสมทบ

"อย่างเราดูแลเคสทั่วไป มีนักกีฬาของรัฐซะส่วนมาก แต่ของทีมหนึ่งจะเป็นของเอกชนล้วน คนที่มาทำกายภาพส่วนมากจะเป็นนักกีฬาชั้นนำในการแข่งขันระดับโลกอย่างนักบอล แต่เคสใหญ่ที่ว่าคือเคสนักแข่งรถ"

ฉันพยักหน้าตอบพี่อินก่อนจะมองพี่ป๋องอีกครั้ง

"พิณรู้จักเขาไหมล่ะ เขาชื่อคุณติณณ์เป็นนักแข่งแถวหน้าของประเทศแต่เมื่อห้าเดือนที่แล้วเกิดอุบัติเหตุระหว่างแข่ง"

"หนูได้ดูข่าวอยู่ค่ะ ตอนนั้นข่าวใหญ่มาก"

"นั่นแหละ จริงๆเขาก็หายจากอาการมากแล้วแต่ยังต้องทำกายภาพบำบัดควบคู่กับการฝึกซ้อมไปด้วย เพราะฟอร์มเขายังไม่กลับมา นี่แหละคือปัญหา"

"ทีมหนึ่งบำบัดเขาให้กลับฟอร์มเดิมได้เหรอคะ?"

"ไม่ใช่จ้ะลูก" ฉันหันมองพี่มิ้นที่ว่าขึ้นก่อนเธอจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างเซ็งๆ "เขาไม่ยอมรับการบำบัด และได้ยินทีมหนึ่งคุยกันว่าเขาเหวี่ยงฉิบหายเลยแหละ"

"จริงๆก่อนเขาจะมาที่เราเขาก็บำบัดที่ต่างประเทศแล้ว แต่เอาเขาไม่อยู่เหมือนกันถ้าเขาเข้ารับการบำบัดมันต้องออกมาดีแน่"

"เหมือนเขาจะเข้าบำบัดอยู่ แต่ถ้าเขาคิดว่ามันไม่ดีเขาจะไม่เอาอะไรเลย"

"นั่นแหละที่พี่กำลังคิดหนัก"

พี่ป๋องว่าขึ้นหลังทุกคนคุยกันจบ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

"บอสกดดันพี่ฉิบหายเลยแหละ เขาบอกว่าครั้งนี้ให้เคสนี้หลุดอีกไม่ได้เพราะจะไม่ได้รับความไว้วางใจจากบริษัทที่บำบัดคนไข้ไม่ได้ แถมเราจะเสียลูกค้าอีกเยอะ"

"แล้วเราต้องมาแบกความหวังของบริษัททั้งๆที่ทีมหนึ่งยังเอาไม่อยู่เนี่ยนะพี่"

พี่พายส่ายหน้าไปมาด้วยความหนักใจ และแน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนในทีมต่างกินข้าวกันต่อไม่ลง เพราะความกดดันที่เพิ่งได้รับเข้ามา

บริษัทที่ฉันกำลังทำงานอยู่ตอนนี้เป็นงานที่เกี่ยวกับการทำกายภาพบำบัดให้กับนักกีฬา นักแข่ง และอื่นๆ ซึ่งการดูแลของเราก็มีหลายแผนก อย่างของทีมสองอย่างทีมที่ฉันประจำอยู่ก็คือทีมที่ดูแลนักกีฬาซะส่วนมาก จะเป็นนักกีฬาของประเทศที่ออกแข่งตามการแข่งขันใหญ่ๆต่างๆ อย่างที่เห็นเรามีอีกหลายทีม แต่ทีมที่เด่นที่สุดคือทีมหนึ่งที่ได้ดูแลนักกีฬาระดับโลก ทีมนี้จะได้ดูแลแต่บริษัทเอกชนเลย จะเป็นการที่ทีมออกไปดูแลและทำการบำบัดถึงที่ ในขณะที่ทีมอื่นๆจะประจำอยู่บริษัท แต่ตอนนี้ทีมเรากลับต้องดูแลเคสใหญ่ที่ดูเหมือนจะมีปัญหาที่สุดที่แม้แต่ทีมหนึ่งยังดูแลไม่ได้ซะแล้วล่ะ

ฉันเองก็เพิ่งมาทำงานได้ไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ทั้งกลัวว่าจะไม่ผ่านโปรไม่พอยังต้องมาถูกกดดันจากบริษัทเรื่องการดูแลเคสใหญ่อีก...ให้ตาย กว่าจะเข้ามานี่ได้ก็แทบรากเลือดแล้วยังต้องไปใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายอีกเหรอเนี่ย

3.12 pm.

"ครับ และนี่เป็นสิ่งที่คุณติณณ์ไม่ชอบทั้งหมดในการทำการบำบัด เพราะงั้นผมหวังว่าทีมของคุณจะออกแบบการรักษา เพื่อบำบัดเขาออกมาได้ดีกว่าทีมเมื่อกี้นะครับ"

"ครับ...อันที่จริงผมอาจคิดได้ว่าจะทำคอร์สการดูแลที่เหมาะสมกับเขาออกมาได้"

"ดีครับ งั้นการรักษาจะเป็นไปตามแพลนที่ผมวางไว้ให้ และตรงเวลาด้วยนะครับเพราะคุณติณณ์ต้องไปทำอย่างอื่นอีกเยอะ"

"ครับ ได้เลยครับผม"

"โอเค หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้เป็นอย่างดีนะครับ"

"ผมและทีมจะทำให้ดีที่สุดครับ"

ฉันเม้มปากมองพี่ป๋องหัวหน้าทีมที่กำลังจับมือกับผู้จัดการส่วนตัวของคุณติณณ์ด้วยความอ่อนน้อม ขณะที่คนอื่นๆในทีมของเราต่างก็ยังนั่งนิ่ง และลุกไปส่งคุณชินที่หน้าประตูห้องประชุมก่อนเราจะปิดล็อกห้องและถอนหายใจออกมาเสียงดัง

"โอ๊ยพี่ ข้อห้ามเหี้ยไรเยอะแยะวะเนี่ย!"

พี่มิ้นโวยเสียงดังทันทีขณะที่คนอื่นๆต่างพากันนั่งกุมขมับด้วยความหนักใจ แล้วจะไม่ให้หนักใจได้ยังไงในเมื่อข้อห้ามเยอะมาก ทั้งความเป็นส่วนตัวเวลาทำการบำบัด ข้อห้ามเรื่องเวลา และขั้นตอนการบำบัด แถมเวลาทำกายภาพบำบัดยังไม่อยากใช้คนเยอะอีก เอาแค่สองคนต่อครั้งแบบนี้พี่ๆในทีมก็แทบอยากจะร้องไห้น่ะสิ

ข้อห้ามเขาเยอะจริงๆ

"ไม่แปลกที่ทีมหนึ่งจะไม่ไหว เป็นกูกูก็ตายเหมือนกันว่ะ"

พี่กิ่งว่าพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจ

"เอาไงล่ะพี่ป๋อง"

พี่พายหันมองพี่ป๋องขณะที่หัวหน้าทีมก็กำลังนั่งอ่านข้อห้ามอยู่

"ขอพี่คิดตารางการรักษาก่อน ข้อห้ามเยอะก็จริงแต่ก็มีหลายเรื่องที่พอทำได้อยู่ เอาเป็นว่าพวกแกไปดูแลเคสตัวเองต่อ แต่พี่ขอตารางงานพวกแกด้วยนะพี่ต้องวางแผนบำบัด"

"ได้ค่ะ"

พวกเราทุกคนต่างเดินออกจากห้องประชุมก่อนจะแยกย้ายไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง มีพี่อินและพี่มิ้นที่แยกออกไปดูแลเคสตัวเองที่ถึงเวลานัดเข้ามาบำบัด ตอนนี้ที่ห้องบีเลยมีแค่ฉันกับพี่พายส่วนพี่ป๋องไปประชุมกับผู้ใหญ่ต่อ

"พี่ป๋องแย่แน่พี่ว่า มีแต่เรื่องเครียดๆไม่เว้นวัน"

"หนูเองก็อยากช่วยพวกพี่ให้ได้มากที่สุดนะคะ"

ฉันพูดออกมาเบาๆ เพราะตัวเองเป็นพนักงานใหม่แถมยังอยู่ในช่วงทดลองงานเลยยังไม่ได้ดูแลเคสเฉพาะ ฉันเพียงแค่เป็นผู้ช่วยพี่ๆบางเคสเท่านั้นอย่างในตอนนี้ที่ฉันรอไปช่วยงานพี่พายในเคสบำบัดของเธอตอนบ่าย

"พี่เข้าใจยังไงพี่ป๋องแกก็รู้แหละว่าเราเองก็คนน้อย เคสใหญ่นี้พี่ว่าพิณอาจได้เป็นผู้ช่วยพวกพี่ไปดูแลเขา"

"พิณไม่ติดเลยค่ะ พิณจะช่วยอย่างเต็มที่"

"ดีมาก หวังว่าเราจะผ่านเคสนี้ไปได้น่ะนะฮ่าๆ"

พี่พายหัวเราะออกมาอย่างขำๆก่อนเธอจะออกไปหากาแฟดื่มฉันจึงเดินเก็บห้องให้สะอาดแทนการอยู่เฉยๆ พี่ๆในแผนกที่ฉันอยู่เก่งทุกคนแถมยังเป็นรุ่นพี่ที่ดีเพราะงั้นฉันเลยอยากอยู่ที่นี้มาก

ฉันต้องผ่านโปร และได้ทำงานที่นี้เท่านั้นเพื่อชีวิตจะได้ดีขึ้น...อย่างน้อยก็ไม่ต้องลำบากเหมือนที่ผ่านมา

5.12 pm.

"โอเคตอนนี้พี่ได้แผนการทำกายภาพบำบัดของคุณติณณ์แล้ว ตอนนี้ร่างกายเขาค่อนข้างสมบูรณ์เลย พี่แบ่งงานเลยนะ"

"ค่ะพี่"

"อาทิตย์นึงเขาจะบำบัดสี่วันติด ช่วงเวลาบำบัดคือช่วงบ่ายสี่โมงถึงหกโมงเย็นพี่จะวนการทำงานจากตารางที่เด็กๆให้พี่มานะ เป็นพี่ก่อน วันที่สองพาย วันที่สามมิ้น วันที่สี่อิน ส่วนผู้ช่วยจะเป็นน้องพิณทุกวัน น้องพิณไหวนะ"

"ค่ะพี่ ไม่มีปัญหาค่ะ"

"เค จากนั้นทุกวันที่ห้าหลังจากเราวนการทำงานกันแล้วเราจะมาประชุมเรื่องการพัฒนาและการตอบสนองต่อการรักษาจากเขากัน"

"โอเคค่ะพี่ ไม่มีปัญหา"

"โอเค เคสนี้เราต้องช่วยเขาได้แน่"

พี่ป๋องยิ้มให้กำลังใจทุกคนขณะที่ฉันเองก็กำลังยิ้มออกมาอย่างมีกำลังใจ แม้ในใจลึกๆจะหวั่นใจอยู่ก็ตาม...ถึงจะเป็นแค่ผู้ช่วยแต่การได้ดูแลเคสใหญ่ๆแบบนี้มันเป็นงานแรกของฉันเลย

ฉันเองก็จะทำให้มันดีที่สุด