5
2198 Words
(ติณณ์)
6.12 pm.
"งั้นวันนี้พิณกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันวันจันทร์ค่ะ"
"เดี๋ยว"
"คะ?"
ผมหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังแบกกระเป๋าอุปกรณ์การบำบัดที่เธอขนมาทั้งพวกยาที่เป็นครีมสำหรับนวด และกระเป๋าที่ใส่ลูกบอลมามันทำให้ผมสงสัยนิดๆ
"เธอกลับไง คนของบริษัทมารับเหรอ?"
"ไม่ค่ะ พิณขึ้นรถไฟฟ้ากลับ"
"ทำไมไม่มีรถบริษัทมารับล่ะ?"
"เพราะยังไม่ผ่านโปรน่ะค่ะ" พิณตอบกลับผมด้วยรอยยิ้มก่อนเธอจะหัวเราะแห้งราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก "รถบริษัทเองก็มีไม่พอใช้ ทีมอื่นเองก็ใช้อยู่เขาเลยมาส่งได้แต่กลับต้องกลับเองน่ะค่ะ"
"แล้วต้องแบกของกลับขนาดนี้น่ะนะ?"
"ค่ะ"
ผมขมวดคิ้วมองพิณอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาพี่ชิน ไม่นานปลายสายก็รับ
"ฮัลโหลพี่"
(เออ โทรมาทำไม?)
"เรียกรถให้หน่อย บอกให้เขามารอรับที่เดิมเดี๋ยวลงไปแล้ว"
(มึงจะไปไหนไอ้เวร แล้วบำบัดเสร็จยังอย่าบอกกูนะว่าเทอีกแล้วไอ้สัส?)
พี่ชินผู้จัดการผมที่ปกติจะสุภาพกับทุกคนถามผมกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ และนี่แหละคือตัวตนจริงๆของเขา ไอ้คนหยาบคายนี่มันชอบสร้างภาพน่ะ
"ใจเย็นครับพี่ผู้จัดการ" ผมเหลือบมองพิณที่กำลังยืนมองอยู่เลยพูดหยาบตอบไม่ได้ "ผมจะให้ไปส่งพิณให้น่ะ ของเธอเยอะรถบริษัทก็ไม่มี"
(อ้าว อะไรของบริษัทนั้นวะ?)
"อันนี้เราค่อยถามทีหลังแต่ตอนนี้ให้คนมารับไปส่งก่อนเถอะผมมีนัดต่อ"
(เออๆ แต่นัดอะไรมึงมีนัดแค่ไปสนามตอนสามทุ่มไม่ใช่เหรอ?)
"เรื่องผมครับพี่"
ผมตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกดตัดสายก่อนจะเหลือบมองพิณที่กำลังมองผมอยู่ด้วยความเกรงใจ
"ไม่ต้องพูดมาก ลงไปรอรถที่หน้าตึกเดี๋ยวมีคนไปส่ง"
ผมพูดตัดบททันทีพร้อมกับมองสบตาพิณด้วยแววตานิ่งเรียบจนเธอนิ่งไปไม่ได้มีทีท่าว่าจะกล้าปฏิเสธอีก
"รบกวนคุณติณณ์มากแต่ก็ขอบคุณจริงๆค่ะ"
พิณก้มหัวขอบคุณอีกครั้งก่อนเธอจะรีบเดินสะพายกระเป๋าตัวเองไปรอขึ้นลิฟต์ท่ามกลางสายตาผมที่กำลังมองตามอยู่...ให้พนักงานออกมาทำงานหนักขนาดนี้ยังไม่มีรถมารับอีก..ได้ไงวะแค่เพราะยังไม่ผ่านโปรเนี่ยนะ
บริษัทเหี้ยนี่น่าจะเจ๊งๆไปซะ
ติ๊ง
"ติณณ์!"
เสียงหวานที่เรียกชื่อผมดังออกมาจากลิฟต์ก่อนร่างเพรียวของแอนจะเดินออกจากลิฟต์ผ่านหน้าพิณมาหาผม ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้งก่อนมองแอนอย่างหงุดหงิด
"เธอมาก่อนเวลานัด"
"ก็แอนคิดถึงติณณ์หนิ"
พรึบ
แอนเดินเข้ามากอดผมพร้อมกับเขย่งขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากทำให้ผมต้องกอดเอวเธอไว้พร้อมกับจูบตอบอย่างเสียไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นสายตาผมก็อดจะมองตามพิณที่รีบเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยความตกใจไม่ได้
ก็ไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นภาพนี้หรอกนะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
"เด็กนั้นใครเหรอคะ?"
แอนถามขึ้นหลังจากที่ได้จูบจนพอใจก่อนเธอจะเลิกคิ้วมองผมด้วยความสงสัย ทั้งๆที่ตอนแรกเดินสวนกับพิณอยู่แต่ก็ไม่คิดจะมองทำอย่างกับเขาเป็นอากาศเนี่ยนะ..ผู้หญิงนี่มันจริงๆเลย
"นักบำบัดไง"
"แล้วทำไมได้มาคนเดียวอ่ะ?"
"ก็ผมจ้างมาคนเดียว"
ผมตอบเสียงเรียบพร้อมกับเดินไปนั่งบนโซฟาท่ามกลางสายตาไม่พอใจของแอน แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเพราะเธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอไม่สามารถร้องขออะไรจากผมได้มากไปกว่าเรื่องเซ็กซ์
"ขอโทษที่ทำให้หงุดหงิดนะคะ แต่พอแอนเดินแบบเสร็จก็รีบมาหาติณณ์เลย..นานๆทีจะเรียกแอนแบบนี้มันน่าน้อยใจแฮะ"
แอนเดินมานั่งข้างๆผมพร้อมกับใช้มือลูบไล้ไปทั่วต้นคอก่อนจะลูบไล้ลงตามอกและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของผม
"ก็ชวนมาแล้วนี่ไง เห็นว่าอยากไปสนามแข่งไม่ใช่เหรอ"
"กรี๊ด! จริงอ่ะติณณ์จะพาแอนไปสนามด้วยเหรอคะ!?"
ผมพยักหน้าตอบแอนพร้อมกับมองมือเธอที่กำลังลูบเป้ากางเกงตัวเองอยู่ ผมมองสบตาแอนก่อนเธอจะยิ้มตอบพร้อมกับขยับลงไปนั่งคุกเข่าลงที่หว่างขาพร้อมกับสอดแทรกมือเข้าภายใต้กางเกงที่กำลังคับแน่นไปด้วยความต้องการของผมอยู่
"งั้นแอนขอตอบแทนก่อนเลยนะ"
"อืม" ผมยกแขนดูนาฬิกาก่อนจะวางมือลงไปลูบหัวของแอน "แอนมีเวลาตอบแทนผมสองชั่วโมง เพราะงั้นตั้งใจตอบแทนด้วยล่ะ"
ว่าจบผมก็เอนหลังอิงพนักโซฟาเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแอนที่ต้องสนองอารมณ์ที่กำลังพลุกพล่านในร่างกายผมแทน...แต่ถึงอย่างนั้นสัมผัสของมือนักบำบัดที่เอาแต่บ่นว่ายังไม่ผ่านโปรคนนั้นกลับเด่นชัดให้ความรู้สึกผมมากกว่าว่ะ
มันจะดีขนาดไหนวะถ้ายัยเด็กนั้นมาทำสิ่งที่แอนกำลังทำในตอนนี้แทน...
"อึ่ก!"
ผมลืมตาเอียงใบหน้ามองแอนที่กำลังเหลือกตามองผมทั้งน้ำตา เพราะผมเผลอกดหัวเธอจนแก่นกายมันหยั่งลึกลงไปถึงลำคอ แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับเมินเฉยพร้อมกับเอนหลังอิงพนักโซฟาทั้งที่ยังจิกผมแอนกดกระแทกกลืนกินแก่นกายที่กำลังปะทุไปด้วยความต้องการที่มากมายด้วยจังหวะรุนแรง และเต็มไปด้วยความดิบเถื่อนอย่างที่ชอบทำ
พั่บพั่บพั่บ!!
"อ่อก อึ่ก!"
"อ่า.."
ผมขบกรามแน่นด้วยความทรมานจากแก่นกายที่กำลังปวดหนึบก่อนผมจะขยับลุก และจับหัวเธอกดแช่ไว้ เพื่อให้ตัวเองได้เป็นฝ่ายขยับเอวกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าใส่โพรงปากที่พยายามดูดกลืนแก่นกายผมไว้ด้วยความหยาบโลน
"อืมม"
เสียงคำรามดังขึ้นเมื่อความต้องการกำลังจะถูกปลดปล่อย ผมลืมตามองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักน่าถนุทะนอม ทั้งแววตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตา และผิวสีขาวใสที่ตอนนี้กำลังแดงอย่างกับสีของมะเขือเทศของพิณด้วยความทรมานจนผมขบกรามแน่นพร้อมกับกระแทกกดแก่นกายเข้าลึก และดึงออกมาจนเกือบหลุดก่อนจะกดกระแทกเข้าไปใหม่จนปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในโพรงปากเล็กจนเธอสำลักมันออกมา
"แค่กๆ..น้ำเยอะกว่าปกติเลยนะคะติณณ์"
พิณแลบลิ้นเลียน้ำรักของผมก่อนจะเลียขึ้นตามโคนในตอนที่ผมกำลังกะพริบตามองเธอหลังปลดปล่อย ก่อนตัวเองจะได้สติว่าคนที่กำลังออรัสให้ไม่ใช่พิณอย่างที่ภาพในหัวคิดเมื่อกี้
"หึ"
ผมหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับจับแก่นกายตีเข้าที่แก้มของแอนอย่างขำๆ จริงๆก็ขำตัวเองแหละที่คิดบ้าๆอย่างแตกใส่หน้ายัยเด็กนั้น...แต่ผมชอบสัมผัสของพิณจริงๆนะ เวลาเธอนวดให้มันไม่เหมือนคนอื่นมันให้ความรู้สึกที่หลากหลาย โดยเฉพาะความรู้สึกของความต้องการถูกกระตุ้นจนต้องเรียกคนอื่นมาปลดปล่อยให้นี่ไง...
ขืนบอกเด็กนั้นไปตรงๆมีหวังเธอได้ร้องไห้หนีหายไปแน่
8.54 pm.
"ว้าว สนามใหญ่มากเลยค่ะติณณ์ชักจะตื่นเต้นซะแล้วสิ"
ผมเหลือบมองแอนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆระหว่างที่เรากำลังขับรถเข้าไปหลังสนามที่เป็นจุดหลังแกรนด์สแตนด์ของที่นี่ มันเป็นสนามใหม่น่ะเหมือนเพิ่งจะจดทะเบียนได้หลังจากที่เป็นสนามเถื่อนมานานเลยต้องเปิดตัวใหญ่หน่อย งานนี้ผมเลยต้องมาร่วมการเปิดด้วย ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะขยับข้อมือขวาตัวเองไปมาช้าๆ
"ถึงแล้วครับคุณติณณ์"
"อืม"
ผมตอบคนขับรถก่อนจะลงจากรถหลังจากประตูเปิดโดยมีแอนที่เดินมาสวมกอดเอวผมไว้ข้างๆ ผมเลิกคิ้วทักทายพี่ชินที่เดินเข้ามาหา ขณะที่เขาก็ขมวดคิ้วมองผมกับแอนสลับไปมาด้วยแววตานิ่งเรียบ
"นี่น่ะนะธุระ?"
"ใช่ ก่อนเริ่มงานมีอะไรเพิ่มเติมไหม?"
"ไม่มี แต่คุณเต้อยากคุยด้วยเขาเป็นห่วงเรื่องอาการน่ะ"
ผมพยักหน้าก่อนจะหันมากระซิบข้างหูแอนระหว่างที่กำลังเดินไปด้านใน
"วันนี้ด้านในมีดาราเซเลบมาเยอะ เพราะงั้นไปเดินเล่นในงานรอก่อน"
"โอเค รีบมานะคะแอนคิดถึง"
"อืม"
แอนยิ้มกว้างพร้อมกับหอมแก้มผมก่อนเธอจะเดินแยกตัวออกไป ผมจึงเดินตามพี่ชินมาที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน
"มึงนี่ก็สรรหาแต่นางแบบสวยๆมาควงให้คนอิจฉานะไอ้เวร"
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดพี่ก็เล่นกูทันทีเลยสินะ
"มึงไม่คิดบ้างเหรอว่านางแบบเองก็สรรหากูเพื่อให้ได้ควง วินๆทั้งสองไหมพี่?"
"แหม คำพูดคำจา"
"มึงชอบว่ากูอ่ะครับ"
"แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง เห็นว่าคุณพิณมาคนเดียวแล้ว"
"เออก็ดี"
"หื้ม ปกติไม่เห็นชมใคร"
ผมขมวดคิ้วพร้อมกับหันมองหน้าพี่ตัวเองทันทีที่เขาว่าแบบนั้น
"กูแค่พูดว่าก็ดีคือชมแล้วเหรอครับ?"
"เออสิวะ ปกติมึงวีนจนคนอื่นเขาทนไม่ไหวหมดอ่ะ กูเนี่ยคนที่ต้องลำบากปั้นหน้าไปคุยกับคนนั้นทีคนนี้ที"
"เออน่า"
"แต่คุณพิณนี่น่ารักนะ สเปคเลยดิ"
วันนี้ไอ้พี่ชินมันเป็นยังไงของมันวะ ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่ตัวเองอย่างนึกรำคาญแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะเรามาถึงชั้นบนสุดแล้ว
"มากันแล้วเหรอ"
"สวัสดีครับ"
ผมก้มหัวทักทายคุณเต้ผู้อำนวยการของบริษัท และเป็นคนที่คอยหนุนนำผมในวงการนี้มาตลอด เขายิ้มให้ผมในตอนที่ผมเดินเข้าไปนั่งทีโซฟาตรงหน้าเขา
"เราไม่ได้มีเวลามาคุยกันเลยเนาะ ผมเองก็งานยุ่ง"
"ไม่หรอกครับ จริงๆผมควรไปทักทายคุณเต้บ้างผมขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ"
"ผมเข้าใจน่า ติณณ์เองก็งานยุ่งแล้วการรักษาเป็นไงบ้างล่ะ"
"ครับ ตอนนี้เพิ่งได้นักบำบัดเก่งๆมาคนนึงน่ะ"
"เห็นว่าเป็นเด็กฝึกงานของบริษัทหนิ ฝีมือจะไหวเหรอให้ผมคุยให้ไหม?"
"ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าเธอเก่ง...เธออาจจะรู้ในสิ่งที่ผมไม่รู้ในตัวเองน่ะ"
คุณเต้เงียบไปหลังจากที่ผมบอกไปตามตรงแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยักหน้าตอบพร้อมกับมองผมด้วยรอยยิ้มใจดีอย่างเคย
"ผมก็หวังว่าอาการที่เป็นอยู่ของติณณ์จะดีขึ้นนะ ผมอยากเห็นติณณ์ในสนามอีกครั้งน่ะ"
"ผมจะพยายามรักษาตัวให้หายดีครับ ผมเองก็อยากเป็นความภูมิใจของคุณเต้เหมือนกัน"
คุณเต้พยักหน้าตอบผม และเขาเองก็เป็นเสมือนผู้มีบุญคุณกับผมเช่นกัน ถ้าไม่ได้เข้าผมเองก็คงไม่ได้โอกาสในวงการนี้ขนาดนี้
"ติณณ์เป็นความภูมิใจของผมเสมอ ตอนนี้ไปเตรียมตัวร่วมงานเถอะทุกคนคงตั้งตารอเจอนักแข่งอันดับหนึ่งของประเทศกันแล้ว"
"ครับ"
ผมก้มหัวให้คุณเต้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับออกมาพร้อมกับพี่ชิน ผมมองคุณเต้จนลิฟต์ปิดพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เออน่า มันจะหายอยู่หรอกอาการที่เป็นอยู่น่ะ"
"ผมไม่อยากทำให้เขาผิดหวังเลยพี่ เขาเป็นคนที่ผมอยากตอบแทนบุญคุณที่สุด"
"เขาไม่เคยผิดหวังที่เลือกปั้นมึงหรอกน่า อีกอย่างการที่มึงเป็นที่หนึ่งของประเทศก็การันตีแล้วว่ามึงมันเจ๋งจริง"
"แต่ผมอยากเป็นที่หนึ่งของโลก"
ผมว่าเสียงเรียบพร้อมกับความกดดันมหาศาลที่กำลังก่อตัวขึ้นอีกครั้ง และผมรู้ว่าที่ผมเป็นบ้าควานหานักบำบัดหรือหมอมาช่วยตัวเองให้หายเร็วๆมันเกิดจากอะไร ผมต้องการเอาชนะ เอาชนะทุกคนที่เคยเห็นและทอดทิ้งผมในวันที่ผมตกต่ำจนถึงขีดสุด
ผมต้องการแสดงให้พวกมันเห็น และเงยหน้ามองในวันที่ผมขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุด...จุดที่สามารถเหยียบหน้าพวกมันได้ถนัดไง
- Writer
