หลายวันต่อมา
5.23 pm.
พรึบ
"คุณติณณ์!"
ดวงตาฉันเบิกกว้างมองลงไปที่สนามด้วยความตกใจหลังคุณติณณ์เข้าโค้งแล้วล้อหลังสะบัดอย่างแรงจนรถล้มทำให้ตัวเขากลิ้งไปตามถนน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทรงตัวขึ้นมายืนได้พร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความโมโหที่รถตัวเองล้มทั้งๆที่กำลังเข้าโค้งมาด้วยจังหวะที่ดี
เข้าใจอยู่หรอกว่าชุดมันเชฟตี้มาก แต่ก็อดห่วงเขาไม่ได้จริงๆเพราะตั้งแต่ลงสนามเขาล้มบ่อยมากจริงๆ
"ล้มอีกแล้ว"
ฉันหันข้างๆตัวเองในตอนที่โนแลนเดินมาพร้อมกับยิ้มมองภาพในสนามอย่างขำๆ เขาดูสะใจมากจนฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองจนโนแลนหันมาสบตานั่นแหละ
"เขาล้มบ่อยนะเนี่ย สงสัยจะมีปัญหาเยอะอยู่"
"มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะล้มในสนามหนิ คุณทำไมต้องแสดงออกว่าสะใจขนาดนั้นล่ะ?"
"เพราะรุ่นพี่ผมเขาน่าหมั่นไส้น่ะ เขาชอบทำตัวหยิ่งยโสและมั่นใจว่าตัวเองคือที่หนึ่งแต่ตอนนี้คงจะรู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่...ค่อนข้างจะห่างไกลจากคำว่าที่หน
