“คุณพ่อ คุณแม่มมมม” เสียงลากยาวของลูกสาวที่ร้องเรียกหาพ่อแม่ด้วยความคิดถึง เธอทิ้งคุณย่าและคุณยายที่เธอจูงแขนไว้คนละข้างวิ่งปร๋อเข้ามาหาบิดามารดาที่มารับเธอ
“วิ่งช้าๆ ค่ะน้องบี” ผู้เป็นมารดาบอกลูกสาวผู้แก่นแก้ว ยิ่งห้าขวบยิ่งฉายแววความดื้อสุดแก่นและความมีสไตล์ที่แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปเพราะอยู่กับคนเป็นพ่อมากกว่าแม่
นับแต่แต่งงานหลังจากท้องได้เดือนกว่าๆ เธอก็ย้ายไปอยู่ภูเก็ตกับบุรินทร์แต่ยังคงทำงานที่โรงแรมในเครือของที่ทำงานเก่าแม้บุรินทร์จะคัดค้านเพราะอยากให้ทำงานกับเขามากกว่า แต่สุดท้ายเขาก็ยอมตามใจเธอ และภาระงานที่ค่อนข้างมากเพราะไม่ใช่เจ้าของกิจการเธอเลยไม่มีเวลาอยู่กับลูกมากเท่าคนเป็นพ่อ สิ่งนั้นคงเป็นเหตุให้บุญรตา หรือน้องบีโตมาเป็นเด็กทโมนเล็กน้อย เพราะกลัวว่าลูกสาวจะโตมาเป็นสาวห้าวเลยพามาอยู่กับคุณย่าคุณยายเยอะๆ
ช่วงโลวซีซันของที่ทำงานเธอได้โอกาสลางานยาวๆ และบุรินทร์ก็สามารถให้ค
