CONSPIRING WITH THE DEVIL (Tagalog R-18)

I stared at the glowing tree standing on top of the crimson colored asphalt roof of the university’s building in front of me. There are still Christmas lights hanging everywhere in that building, may mga nakakabit din sa mga mababang halamang nasa paligid nito, sa kabuuan nagsusumigaw ng kasiyahan ang buong institusyon dahil doon. Kakasimula pa lamang ng unang buwan sa panibagong taong ito kaya siguro hindi pa rin naaalis ang mga dekorasyong mula pa noong pasko, may bahid pa rin ng saya ang bawat lugar na mapupuntahan at makikita ko. But despite of all the remnants of happiness around me, why does loneliness still keeps on creeping within me? Na para bang pinapamukha nito sa aking wala akong karapatang magsaya, pinipigilan ako nitong tumawa o ngumiti, pinapaalala sakin na hindi ako karapat-dapat na sumaya at paulit-ulit na tinatanim sa aking isipan ang nangyari isang taon na ang nakakalipas. Humigop ako sa mainit na tasa ng aking kape. Nasa isang coffee shop ako na kaharap lamang ng unibersidad. This is my favorite place, not because of their coffee or how cozy and peaceful this place is but because I can see the university from here. The university became the living memory of a very special person to me, sa tuwing nakikita ko ito tila nakikita ko rin ang taong iyon na nakatayo sa malayo, nakangiti sakin at kumakaway. It sends a familiar feeling as if that person was never gone—maybe that’s why I fell in love with this place. He was Lucas Buenavides. A well-known architect in the country at ang nag-iisang anak ng gobernador ng probinsiya ng Iloilo. Siya ang nagdisenyo ng buong istruktura ng unibersidad na ito. He was my bestfriend since high school and my supposed soon to be husband. Kung hindi nga lang siya nawala sakin, baka sa mga oras na ito magkasama kami at nag-uumpisa nang bumuo ng isang masayang pamilya. But life never and will never go the way we wanted it to be. As much as it can, papahirapan tayo nito, hanggang sa maubos at sumuko na tayo. Maybe, in the past, my life with Lucas had always been easy kaya naisipan kaming batuhin ng napakalaking delubyo sa buhay. And I never thought it would be that massive of a disaster. It was on the 20th day of June 2016, and also our 3rd anniversary. Parang isang fairytale nga kung pakinggan, ‘3 years’. Pagkatapos ng limang taong pagkakaibigan ay pumasok naman kami sa pagiging magkasintahan at sinong mag-aakalang aabot pa kami ng karagdagang tatlong taon? I wore red lipstick, kasi sabi niya bagay raw sakin ang kulay na iyon. Sinuot ko rin ang kulay carnation na bestidang binigay niya noong kaarawan ko. Pati ang sapatos na sinuot ko ay siya rin ang pumili at bumili sakin. I wanted that day to be just all about him, like I was wearing him, like he was with me even if he’s not. Gusto ko lang maramdaman siya buong gabing iyon. Handang-handa na ako at siya na lamang ang hinihintay ko. Susunduin niya raw kasi ako sa bahay, that’s one of the things that I love about him too, ayaw niyang ako yung pumupunta sa kaniya, gusto niya laging siya ang susundo, siya ang maghahanap ng paraan para magkita kami. In the entire years of our friendship and relationship, he did nothing but just to treat me right, like a queen. And that is enough for me to love him as my king, too. Mutual, equal, yung pagmamahal na sapat lang at deserve naming dalawa. Pero umabot na ng alas onse ng gabi noon, maglilimang oras na akong naghihintay ay hindi pa rin siya dumadating. I tried calling his phone but it was out of coverage area. Tinawagan ko rin ang opisina at mga kaibigan niya pero pare-pareho lang ang sinabi nila, “Kanina pa umalis si Lucas”. I was at the verge of crying. Lucas had been really famous among women of our age. Hindi ko alam kung bakit bigla ko na lang naisip non na baka sinadya niyang hindi ako siputin, na ibang babae ang pinuntahan niya. I was so stupid to even think that he was cheating on me. I was so stupid because the fact is, he will never do that, until death he will never cheat on me. Magmamartsa na sana ako palabas ng bahay nang biglang napanting ang mga tenga ko ng flash news report sa telebisyong nasa harap ko. Napasigaw na lamang ako sa pagkakasindak at bumagsak sa sahig buhat ng panghihina ng aking buong katawan. “Natagpuan ang bangkay ni Lucas Buenavides na tadtad ng tama ng baril sa isang eskinita sa circumferential road. Tinatantiyang mahigit limang oras na mula nang mangyari ang karumal-dumal na pagpatay sa binata. Kasalukuyan pa ring naghahanap ang pulisya ng mga witness at mga naiwang ebidensiya ng taong may gawa nito sa kaniya.” I felt hot liquids run down my cheeks. Isang taon na ang nakakalipas pero hanggang ngayon, sa tuwing naaalala ko ang araw na iyon hindi ko pa rin talaga maiwasang maiyak. After that day, nagising ako dahil sa ingay ng mga pulis sa labas ng bahay. They were looking for me, to give me something—a ring. On that night, Lucas was supposed to propose to me. “Sabi ko na nga ba, dito lang kita mahahanap.” Naramdaman ko ang pagdampi ng isang malambot na tela sa aking pisngi. Nilingon ko ang taong may hawak niyon, nakatayo ito sa gilid at nang makita ko ang mukha niya ay doon lang ako tuluyang napahagulgol. “Deon…” I cried and threw myself onto his chest. Wala na itong sinabi at niyakap na lang din ako pabalik. Maybe he got tired of saying the same things over and over kaya simpleng paghagod sa likod at paghaplos sa buhok ko na lang ang ginagawa nito ngayon. Lagi rin kasi akong umiiyak sa kanya sa kaparehong rason at iisang bagay lang din ang paulit-ulit niyang sinasabi—“Everything’s gonna be alright.” But I don’t believe in that shit. Dahil kailan pa? Kailan nga ba magiging okay ang lahat, magiging okay ako? That’s just a mere lie to stop one from crying but that will never comfort the true pain that they are feeling. Ako, I’ve been hearing the same words for more than a year now, pero naging okay ba ako? Hanggang ngayon, ito pa rin, unti-unting kinakain ng lungkot at sakit. Isang taon na nga ang nakakalipas pero hanggang ngayon hindi pa rin nahuhuli ang gumawa niyon sa kanya. Isang taon na ang dumaan at hindi pa rin namin nakakamit ang hustisiya. Lumapit na ako kung kani-kanino, I asked help from every person that I know has more capability of finding the culprit than me, konting-konti na nga lang siguro ang natitirang hiya at dignidad sa katawan ko dahil sa paulit-ulit na pagmamakaawa sa bawat taong hinihingan ko ng tulong. I'm pathetic, I'm desperate, call me names, I don’t care. Wala nang iba pang mas importante sakin ngayon kundi ang mahanap lang ang pumatay kay Lucas at mabigay sa kanya ang hustisiya. Kahit lahat ng taong nasa paligid ko ay sumuko na, that won’t make me give up. “You know what? Sana umiyak ka na lang lagi, sa ganitong paraan ka lang kasi nagiging mabait.” Natulak ko siya bigla dahil sa sinabi at pagtawa niya. As long as I have someone who still believes in me, as long as I have Deon, I will never give up. “Get a life, f**ktard.” Pinaikutan ko siya ng mata. Marahas kong inagaw ang panyo niya at pinunasan ang mukha ko. Sa kabila nang pagkakainis, napangiti pa rin ako. Why would I forget this habit of his? Na sa tuwing umiiyak ako ay iinsultuhin niya rin ako pagkatapos. Pero hindi na big deal pa iyon sakin, in fact iyon pa nga ang nagiging dahilan para tumahan at mapangiti ako. “So just how long do you plan to stay here, woman?” Umupo na ito sa harap ko at inagaw pa ang tasa ko saka uminom doon. I don’t mind, he’s always been like a brother to me. “Actually binili ko na 'to, napagdesisyunan kong dito na lang tumira.” His eyes widened. “Seryoso?” “Ulol! Saan naman pupulot ng ganoong kalaking pera ang isang guro na kagaya ko?” I rolled my eyes. “Anak ka ng isang Salvoza, natural makakayang bilhin ito ng pamilya mo. Pero ikaw, hindi.” Bumelat ito sakin dahilan para mapukpok ko siya sa tuktok ng kanyang ulo. “Alam mo minsan, naiisip ko, napakawalang kwenta mong kaibigan.” “Pasalamat ka nga at pinagtitiisan ko pa ang iyaking kagaya mo.” Mapanghamon itong ngumisi sakin. Tumayo na ako at hinigit siya sa kwelyo para sana turuan ng leksyon ngunit hindi ko na naituloy pa dahil naagaw na ang aming atensyon ng taong kakapasok lamang sa coffee shop. The entire place dramatically silenced because of that, because of him. Nakuha niya ang lahat ng aming atensyon, at alam kong hindi lang ako ang nagtataka at napapatanong sa sarili kung bakit siya nandito. Pagkatapos ng ilang segundo, napuno ng bulungan ang buong lugar, some wondering, some admiring him, and some were still curious of who this man is. But I know, I know who he is. “Calix Alexander De Varga," I said under my breath.