ฟู่หรงมองไปโดยรอบก็ดูจะไร้เงาผู้คนจนน่าตกใจ
“บ้านเจ้าอยู่แถวนี้หรือ”
“ใช่ ข้าอาศัยอยู่กับท่านป้า แต่ตอนนี้เดินทางเข้าเมือง”
“งั้นเหรอ ช่วยพาพี่ไปที่เรือนได้หรือไม่”
“ได้สิ แต่ท่านเดินไหวหรือเปล่า แต่ถึงไม่ไหวข้าก็ไม่แบกหรอกนะเพราะท่านโตกว่าข้ามาก ถึงข้าจะอยากปกป้องท่านก็เถอะ”
ฟู่หรงยิ้มให้กับคำพูดแก่แดดของเด็กน้อย ก่อนจะพยุงตัวลุกเดินตามอีกฝ่ายไปยังกระท่อมไม้ซึ่งดูงดงามมิน้อย
“เรือนของเจ้าน่าอยู่มากเลย”
“ใครๆ ก็บอกเช่นนี้” เพียงได้ยินคำตอบฟู่หรงก็ยกยิ้มให้กับคำพูดยียวนของเด็กน้อยทันที ดูไร้ซึ่งมารยาทและมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีเสียเหลือเกิน
“เจ้านี่ถ้าคงไม่ค่อยมีเพื่อนสินะ ถึงได้ผูกมิตรกับผู้ใดไม่เป็นเลย ระวังจะไม่มีใครมาเล่นด้วยล่ะ”
“พี่สาวมองเห็นบ้านเรือนแถวนี้ด้วยหรือ ข้าเล่นคนเดียวมามิเคยมีคนอื่นอยู่แถวนี้หรอก”
“เจ้าคงเหงามากสินะ” ฟู่หรงถามเสียงเศร้า
“ข้าชินแล้ว ยิ่งยามนี้ท่านป้าใ
