บนยอดเขายามนี้บุรุษร่างสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่เคยรูปงามกลับถูกปกคลุมไปด้วยเคราเขียวครึ้ม ยามมิได้ออกงานบ้านเมือง เสิ่นอวี้ก็จะแต่งกายและปล่อยตัวเช่นนี้เสมอ แม้คนที่พำนักอยู่ในตำหนักเดียวกันจะร้องขอให้เขาทำตัวให้เหมาะสมก็เถอะ
“บ่ายแล้วมิหิวหรือพะย่ะค่ะ” ห้าวเฉิงเอ่ยถามผู้เป็นนายที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่ขึ้นมาถึง เสิ่นอวี้มักจะมาที่นี่เพราะมันสูงที่สุด และมองเห็นได้ไกล ราวกับว่าจะสามารถเห็นใครบางคนที่หายไปเสียอย่างนั้น ตลอดเวลาสองปีเขามิเคยหยุดการค้นหาเมียรัก แม้ฟานเสียนจะบอกว่านางมิใช่คนในยุคนี้ก็เถอะ เขาก็หวังว่านางอาจจะกลับมาในสักวัน
“หึ! เจ้าหิวแล้วหรือ”
“แล้วเจ้ามิหิวหรือเฟยหยาง ใช่สิเมียรักทำอาหารให้ทานทุกเช้า ไหนเลยจะเหมือนคนโสดเช่นข้า ที่มิมีผู้ใดดูแลเลยสักคน นับวันยิ่งเหงา”
ห้าวเฉิงเอ่ยตัดพ้อมิจริงจังนัก ใครอยู่ใกล้ก็มักจะได้ยินอยู่เป็นประจำจนเกิดเคยชิน คราแรกก็สงสาร
