หลังจากที่อ๋องชินเหลียนพาคนของตนออกมาจากจุดพัก ก็ดูเหมือนว่าผืนป่านี้จะเงียบสงบต่างออกไปจากที่คิดเหลือเกิน เพราะคนของตนที่ควรจะซุ่มอยู่กลับหายไปจนหมด ซึ่งมันมิควรจะเป็นเช่นนี้เลยสักนิด
“คนของเราอยู่ที่ใด ไยมิมาทำหน้าที่”เขาเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาในยามนี้ เพราะผู้ที่ติดตามมาก็มีเพียงแค่ห้าคน เพราะมิคิดว่าคนของตนจะหายไปเช่นนี้ได้ มันน่าแปลกเหลือเกิน
“หรือว่าจางเหอจะรู้ว่าเราจะสังหารมันพะย่ะค่ะ เลยคิดจะตลบหลังเราเสียก่อน ท่านอ๋องระวังตัวด้วย”
ตงไห่มองซ้ายขวาเมื่อคิดได้เช่นนั้น อ๋องหนุ่มผู้อยู่บนหลังม้าลังเลที่จะล่าสัตว์ต่อ เพราะเขานั้นหาใช่คคนที่เก่งการต่อสู้ไม่ ดีก็แต่ออกคำสั่งเท่านั้น
แต่ยามนี้มิมีผู้ใดมารอรับคำสั่งอย่างที่เคย จึงทำให้เขาเกิดความกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ
“กลับที่พักเดี๋ยวนี้” เขาออกคำสั่งทันที เมื่อเห็นท่ามิดีแล้ว แต่ยังมิทันได้ก้าวไปที่ใด ลูกศรจากในป่าก็พุ่งออกมา แต่ดูเหมือ
