หลังจากสิ้นสุดเรื่องราวของจางเหอ รุ่งเช้าขบวนเสด็จก็เดินทางต่ออีกสามวัน ก็มาถึงหน้าประตูเมืองหลวงของแคว้น ฟู่หรงเปิดผ้าม่านออกเล็กน้อยเพื่อดูบรรยากาศโดยรอบ ยามนี้มีชาวเมืองมากมายออกมาต้อนรับ รวมถึงเหล่าขุนนางน้อยใหญ่
“ถวายพระพรองค์หญิงพะย่ะค่ะ”
ข้าราชบริพารและประชาชนต่างก็คุกเข่าลงเพื่อแสดงถึงความเคารพ ที่พวกเขามีให้ผู้เป็นนายคนใหม่ ฟู่หรงก้าวออกมาจากรถม้าอย่างสง่างาม ในอาภรณ์สีขาวอมแดงสว่างตา รอยยิ้มผุดขึ้นยามเมื่อเห็นทุกคนเงยหน้าขึ้นเพื่อยลโฉมตน เสียงพูดคุยดังขึ้นมาในทางเดียวกัน
“งามเหลือเกิน มิต่างจากพระมารดาเลยสักนิด”
“จริงด้วย เป็นบุญตาของข้ายิ่งนัก”
เสียงจากชาวเมืองที่มาต้อนรับเอ่ยขึ้น ก่อนนี้พวกเขาก็ได้ยลโฉมมารดาของฟู่หรงไปแล้วเมื่อสิบเก้าปีก่อน จึงมิแปลกใจที่องค์หญิงของตนจะงดงามยิ่งนัก
“ขอบคุณทุกคนที่มาต้อนรับข้า ตามสบายเถอะ”
ฟู่หรงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมเมตตา ก่อนจะยิ
