ภายในท้องพระโรงที่กว้างขวางใหญ่โต ยามนี้เนื่องแน่นไปด้วยเหล่าขุนนางและทูตต่างแคว้นที่รอต้อนรับองค์รัชทายาทคนใหม่อยู่ เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อทุกคนเห็นอ๋องชินเหลียนเดินเข้ามา ตลอดหนึ่งเดือนเขาไปมาหาสู่ฟู่หรงทุกวัน จนคนต่างก็ล่ำลือกันไปว่ามินานคงได้พระราชทานสมรสกับองค์หญิงเป็นแน่
“องค์ชายกระหม่อมได้ยินว่าอ๋องผู้นี้มีใจรักต่อองค์หญิงฟูหรงมาก จนขอพระราชทานสมรสกับฮ่องเต้พะย่ะค่ะ แต่เห็นว่าทรงตรัสให้พ้นงานนี้ไปเสียก่อน หรือว่าฮ่องเต้คิดจะยกรัชทายาทให้อภิเษกกับคนผู้นี้จริงๆ”
“เจ้าแน่ใจหรือว่าได้ยินมามิผิด” เสียงพูดคุยกันของนายบ่าวต่างแคว้นดังขึ้น มิต่างจากโต๊ะข้างๆ ที่เอ่ยถึงเรื่องนี้เช่นกัน
อ๋องชินเหลียนยกยิ้มทำทีมิใส่ใจ เพราะคิดว่าอย่างไรเสียตนก็ต้องได้ครอบครองทั้งคนและบัลลังก์อยู่แล้ว เพราะฟู่หรงก็ดูเหมือนจะมีใจให้ตนมากขึ้น จนยอมให้จับมือถือแขนในบางครา เสียงพูดคุยเงียบลงเมื่อองครักษ์เดินเข้า
