แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวหนีออกจากเมืองไปแล้ว เป็นอย่างที่คาดการว่าเขายังมีคนที่แฝงตัวอยู่ในตำหนักนี้ จึงรู้การเคลื่อนไหวและแผนการณ์ทั้งหมด รวมถึงกำลังพลที่คอยสนับสนุนก็หายไปด้วยเช่นกัน ร่างสูงที่มีผู้ติดตามเพียงเจ็ดคนกำลังมุ่งหน้าไปยังชานเมือง
“พักก่อนมิดีกว่าหรือพะย่ะค่ะท่านอ๋อง”ตงไห่เอ่ยบอกผู้เป็นนายที่ควบม้ามิหยุดตั้งแต่ออกมา แม้จะห่างมาไกลมากแล้ว แต่อ๋องชินเหลียนก็มิอาจวางใจได้ เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะตามมาทัน
“พักเพื่อรอพวกมันน่ะหรือ ข้าจะรีบไปหาท่านพ่อ อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนของเราอยู่ หากพวกมันคิดจะมาเอาตัวข้า ท่านพ่อมิยอมอยู่เฉยเป็นแน่”
เสียงเหนื่อยหอบดังตอบออกมา ก่อนที่จะควบม้าพุ่งตรงไปยังเมืองเซียนหยาง
ซึ่งมีบิดาของอ๋องชินเหลียนปกครองอยู่ ที่เขามักใหญ่ใฝ่สูงเช่นนี้ก็เกิดจากผู้เป็นพ่อที่สั่งสอนมา ให้อยากครอบครองสิ่งที่มิใช่ของตน บิดาเขาเคยกล่าวไว้ว่า
“ครองเมืองยังมีอำนาจเพียงนี้
