เสียงอื้ออึงในลำคอจึงดังขึ้นจนส่วนล่างของใต้เท้าหนุ่มปวดหนึบ มือไม้ก็มิอยู่สุขกอดรั้งเอาไว้ราวกลับกลัวจะหนีหาย เสิ่นอวี้สอดลิ้นเข้าควานหาความหวานละมุนจากปลายลิ้นคนน้อง ซึ่งยามนี้ก็ตอบรับเป็นอย่างดี
เนิ่นนานอยู่เช่นนั้นมิมีผู้ใดผละออก แต่เสิ่นอวี้ก็มิได้ล่วงล้ำอีกฝ่ายอย่างที่ควรจะเป็น ต่างจากทุกครั้งที่เขามิเคยปล่อยให้คนตัวเล็กหลุดรอดเงื้อมมือไปได้ นัยน์ตาสวยหยาดเยิ้มเมื่อถูกคนพี่ดันร่างออก ความกระดากอายปรากฏบนใบหน้าอย่างปิดไม่มิด นางรีบซบลงบนอกแกร่ง
“พี่อยากทำมากกว่านี้ คิดถึงความสุขยามมีร่วมกับเจ้า รอพี่นะจิวซู ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเช่นเดิมเมื่องานนี้จบสิ้นลง ถึงยามนั้นเจ้าจะรู้ว่าทุกคำที่พี่เอ่ยมาจากใจจริงๆ”
“ข้าเชื่อท่านได้หรือ”
คำถามซึ่งปนไปด้วยความหวัง ทำให้เสิ่นอวี้เกิดรอยยิ้มขึ้นมาอีกครา เขากอดคนน้องเอาไว้แน่น
“พี่เป็นของเจ้าผู้เดียว เจ้าเองก็เช่นกัน อย่าไปไหนเลยนะ แม้เจ้าจะเห็น
