หลังจากวันที่บาดแผลเปิด เสิ่นอวี้ก็นอนไข้ขึ้นทันที จนคนดูแลอดคิดมิได้ว่าอีกฝ่ายคงสำออยเสียมากกว่า แต่สุดท้ายฟู่หรงก็คอยเฝ้ามิห่างกายเขาด้วยความเป็นห่วง จนผ่านมาสามวันแล้วบาดแผลก็เริ่มปิดสนิท เพราะก่อนนี้ก็รักษามาได้หลายวันแล้ว
“วันนี้เจ้าเข้าครัวเองหรือ อาหารรสชาติมิคุ้นเลย”
“มิอร่อยหรือ” ฟู่หรงถามอย่างกังวล นางก็รู้ตัวว่าฝีมือสู้พ่อครัวอย่างเฟยหยางมิได้แหละ แต่ก็อยากลองทำดูบ้าง
“ก็พอกินได้ แต่คราวหลังเจ้าอย่าลำบากเลยนะ”
“หึ! ข้าคิดว่าท่านจะบอกว่าอร่อยเสียอีก”
“จากนี้มิว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่พี่จะไม่โกหกเจ้าอีก อย่างอาหารนี้หากพี่บอกว่าอร่อย เจ้าก็คงต้องทำมันอีกในวันหน้า ถึงยามนั้นพี่คงต้องกินมันทุกวัน”
“แล้วคิดหรือว่าข้าจะอยู่ทำให้กินทุกวัน ข้าอาจจะไปนั่งชี้นิ้วสั่งคนทำอาหารมาให้กินแทนก็ได้”
“เมื่อไหร่ที่เรากลับไปเมืองหลวงแล้ว เจ้าก็ทำแบบนั้นได้แน่มิต้องห่วงหรอกฮูหยิน”
ฟู่หรงยิ้มให้
