ตอนที่ 7 เดือนคณะคนใหม่
2258 Words
จากนั้นผมก็เดินทักทายกลุ่มรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าผมจะได้เดินทางกลับบ้านด้วยของมากมายเต็มรถสปอร์ตคันหรูที่มาจอดบริเวณด้านหน้าตึกเช่นเคย ยิ่งทุกคนได้เห็นรถสปอร์ตคันหรูของผมวิ่งเข้ามาจอดบริเวณด้านหน้าตึกก็ยิ่งมีเสียงฮือฮาชอบใจเป็นทวีคูณและหนึ่งในนั้นก็คือรุ่นพี่สุดหล่อที่ ณ ตอนนี้เขาเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดแต่ผมก็ไม่อยากจะใส่ใจอะไรมากนักก่อนจะขับรถกลับคอนโดที่ผมเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่เมื่อเช้านี้ก่อนที่จะมามหาวิทยาลัยตามตารางเรียน
ระหว่างทางที่ผมขับรถกลับคอนโดผมก็ใช้เวลานี้พูดคุยโทรศัพท์กับเพื่อนรักของผม มันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้ธีมและไอ้เคนั่นเองจึงทำให้ผมได้รู้ว่าความเปลี่ยนแปลงของผมก็สร้างความชินตาให้กับมันสองคนอยู่มากโดยเฉพาะไอ้ธีมทันทีที่มันได้เห็นผมมันถึงกับทำตาโต ยืนอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูกเหมือนในละครอย่างไรอย่างนั้นเลย แต่เพื่อให้ทุกอย่างแนบเนียนที่สุดจึงได้ไอ้เคช่วยเตือนสติมันให้เข้าใจว่ามันกับผมไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
"มึงเปลี่ยนไปมากจริงๆถ้ากูไม่เคยเห็นมึงมาก่อนกูก็ไม่คิดว่าเป็นมึงเลยด้วยซ้ำ กูพยายามมองมึงให้เป็นไอ้ตันตันคนเดิมมันก็ไม่ใช่ว่ะแต่แววตาที่กูสัมผัสได้กลับรู้ได้ทันทีเลยว่ามึงคือตันตันเพื่อนรักของกู"
"มึงแน่ใจหรือเปล่าวะว่าไอ้ตันตันเป็นเพื่อนรักของมึงน่ะ"
"มึงหยุดพูดไปเลยนะไอ้เคขืนมึงพูดอีกคำเดียวมึงได้เห็นดีกับกูแน่"
"มาถึงขั้นนี้แล้วมึงจะปิดบังอะไรอีกวะ มึงรู้สึกยังไงกับไอ้ตันตันมึงก็บอกมันไปสิวะ" มาถึงตรงนี้ผมก็เริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นว่าความสัมพันธ์ที่ไอ้ธีมมีต่อผมมันไม่ใช่เพื่อนอย่างที่ผมเข้าใจเมื่อหลายปีก่อนแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วเพราะตอนนี้สายตาของผมได้เห็นรถของใครคนหนึ่งกำลังขับสะกดรอยตามรถของผมแล้วทำทีจะขับปาดหน้ารถผมหลายรอบขณะที่หูของผมก็ยังฟังเพื่อนสองคนถกเถียงกันไม่หยุด
"มึงสองคนช่วยหยุดก่อนได้ไหมตอนนี้กูไม่มีเวลาจะมาฟังพวกมึงสองคนเถียงกันนะ" ผมบอกกับมันด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์
"มึงโกรธกูเหรอวะไอ้ตันตันกูขอโทษนะเว้ย" ไอ้ธีมรีบพูดออกตัวเหมือนจะเป็นการแสดงความรับผิดชอบ
"เอาเถอะมึงจะคิดยังไงจะรู้สึกยังไงกับกูกูก็ไม่ว่า ขอให้มึงเป็นเพื่อนที่ดีกับกูต่อไปแค่นั้นก็พอแต่ตอนนี้กูเจอปัญหาใหญ่แล้ว" ผมบอกมันอาจเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่รถยนต์เป้าหมายจะขับผ่านรถยนต์ของผมเพื่อปาดหน้าแล้วจอดชะลอรถอยู่ด้านหน้ารถยนต์ของผม
"รุ่นพี่สุดหล่อของกูขับรถปาดหน้ารถกูแล้วตอนนี้เขาก็จอดรถอยู่ด้านหน้ารถกูละเว้ยกูจะทำยังไงดีวะ" หลังจากที่คำถามของผมจบลงพี่คนขับรถของผมก็ถามผมถึงสถานการณ์ต่อไปเพื่อให้ผมตัดสินใจ
"น้องกันจะเอายังไงดีครับ ผมว่าเริ่มจะเห็นท่าไม่ดีแล้วครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะผมรู้จักเขาเดี๋ยวผมคุยกับเขาเอง"
"น้องกันมั่นใจนะครับว่าปลอดภัย" ผมส่งยิ้มแล้วพยักหน้าให้พี่คนขับรถก่อนจะเห็นรุ่นพี่สุดหล่อเดินมาทางฝั่งที่ผมนั่งก่อนจะทำไม้ทำมือเชื้อเชิญให้ผมลงไปนอกรถ
"พี่มีอะไรหรือเปล่าครับมาตัดหน้ารถผมทำไม" ผมเอ่ยถามพี่เขาทันทีหลังจากที่ลงจากรถ แต่สายตาผมก็เห็นเหมือนมีใครอีกสองคนอยู่ภายในรถของพี่เขาด้วยหรือว่าพี่เขาจะหมาหมู่กับผมเหรอ
"พี่น่าจะถามน้องมากกว่านะว่าน้องถือดียังไงมาดึงความสนใจคนอื่นไปจากพี่แบบนี้"
"ผมไปดึงความสนใจอะไรหรอครับผมไม่เข้าใจ"
"มึงอยากจะลองดีกับกูใช่ไหม พูดกวนตีนกูแบบนี้มึงคงไม่รู้สินะว่ากูเป็นใคร" มาถึงตรงนี้ผมอยากจะตอบไปตรงๆตามที่เคยได้ยินในละครทีวีว่าขนาดตัวเขายังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วผมจะรู้ไหมถ้าผมตอบไปแบบนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรผมขอตอบแบบนี้ดีกว่า
"แล้วพี่เป็นใครหรอครับช่วยแนะนำให้ผมรู้จักได้ไหมครับแล้วที่พี่บอกว่าผมดึงความสนใจคนอื่นจากพี่ เรื่องนั้นผมไม่ได้ทำอะไรนะครับผมแค่เดินลงจากตึกคณะเท่านั้น พวกเขาก็มาหาผมเองโดยที่ผมไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยถ้าพี่ไม่เชื่อพี่จะไปถามพวกเขาก็ได้นะครับ"
"มึงอย่าคิดมาต่อปากต่อคำกับกูนะ มึงอยากรู้ว่ากูเป็นใครมึงกลับไปถามเพื่อนในห้องมึงแล้วกัน แล้วมึงจะรู้คำตอบ เดี๋ยวนะ! กูไม่เคยเห็นมึงมาก่อนเลย มึงเป็นใครวะต้อนรับน้องกูก็ไม่เห็น จู่ๆ มึงก็มาโผล่เอาตอนกลางเทอมแบบนี้" หลังจากที่ผมได้ฟังรุ่นพี่สุดหล่อของผมยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บใจ คงคิดว่าตัวเองหล่อสินะ อยากพูดอะไรกับใครยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ คราวนี้แหละพี่จะได้รับผลที่พี่เคยทำไว้กับผมเร็วๆ นี่
"เมื่อพี่ไม่อยากบอกผมผมเองก็ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องบอกพี่เช่นกัน ถ้าพี่อยากรู้พี่ก็ไปถามอธิการบดีเองแล้วกันนะครับไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับเสียเวลากลับคอนโด" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับมาที่รถยนต์แล้วกำลังเอื้อมมือจับที่เปิดประตูรถยนต์แต่ก็ถูกมือขนาดใหญ่มาคว้าข้อแขนของผมก่อนจะดึงกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างแรง
"มึงอยากจะลองดีกับกูใช่ไหมถึงปากดีใส่กู" ฝ่ามือของเขาเริ่มบีบข้อแขนผมแน่นขึ้นจนรู้สึกเจ็บผมจึงกระชากแขนกลับ
"ปล่อย! พี่จะเป็นยังไงไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย อยู่ใครอยู่มันดีกว่านะครับ แล้วอย่าทำกับผมแบบนี้อีกผมไม่ชอบ" ผมหันไปเปิดประตูขึ้นรถทันทีแล้วให้พี่คนขับรถรีบขับรถออกไปโดยไม่สนใจคนข้างหลังที่กำลังแสดงอาการโกรธไม่พอใจถึงกับทุบฝากระโปรงรถยนต์หลายครั้งแต่การกระทำนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกดีที่อย่างน้อยแผนการของผมก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างที่ผมตั้งใจ วันนั้นที่ผมรอคอยคงใกล้มาถึงแล้วสินะ จากที่ผมได้วางสายประชุมไลน์กับเพื่อนรักทั้งสองคนที่ปล่อยให้มันคุยเถียงกันอยู่นานในขณะที่ผมออกมาเจรจากับรุ่นพี่นอกรถ ผมก็ตรงต่อไปที่คอนโดโดยให้พี่คนขับรถกลับไปพักผ่อนบ้านเขาตามปกติ ผมเองก็จัดการเก็บข้าวของที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดใหม่ด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย ผมใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง กว่าจะจัดของเข้าที่ภายในคอนโดราคาห้าล้านบาทที่ผมได้เป็นของขวัญจากการเป็นผลิตผลการผ่าตัดของหมอเกาหลีที่ดูดีและมีประสิทธิภาพมากที่สุดกว่าคนอื่น ทางโรงพยาบาลเกาหลีแห่งนั้นจึงสมนาคุณให้ผมเป็นคอนโดหรู ส่วนรถยนต์สปอร์ตก็เป็นของสมนาคุณของทางโรงพยาบาลอีกเช่นกัน เพราะมีลูกค้านับร้อยรอคิวเพื่อการเปลี่ยนแปลงตามผมหรือจะพูดสั้นๆ ก็คือผมหาลูกค้าให้เขานั้นเอง เมื่อข้าวของเข้าที่เรียบร้อยผมจึงเข้าครัวทำอาหารเย็นต่อไปและจากนั้นไม่นานเมื่อท้องอิ่มตาก็หลับสิครับรอไร มารู้ตัวอีกทีว่าตัวเองไม่ได้อาบน้ำนอนก็ตอนเช้าแล้ว ยังดีที่นาฬิกาปลุกจากมือถือทำงานไม่อย่างนั้นผมคงหลับเพลินยันเย็นเลยล่ะครับ
วันนี้ผมขับรถมาที่มหาลัยคนเดียวเพราะพี่คนขับรถต้องกลับไปดูแลแม่ที่ต่างจังหวัด แต่ทันทีที่ผมก้าวขาลงจากรถบริเวณลานจอดรถของคณะผมก็มีใครคนหนึ่งผลักผมให้เซไปยังซอกแคบ ๆ ของรถยนต์สองคัน ที่แย่ไปกว่านั้นมันลับตาคนมากจนผมรู้สึกกลัวแต่เมื่อยืนพยุงตัวเองดีๆ ก็พบว่าผมกำลังยืนต่อหน้าพี่ไรเฟิล พี่พีชและใครอีกคนหนึ่งผมไม่รู้จักมาก่อน
"พี่มีอะไรหรือเปล่า ผลักผมมาตรงนี้ทำไม" ผมถามอย่างสงสัยแต่สิ่งที่ผมได้รับกลับเป็นหมัดทรงพลังที่กำลังตรงมาที่ใบหน้าของผม ผมกลัวมากจึงทำได้เพียงหลับตาปี๋
"หยุดเถอะมึงเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก" ผมได้ยินเสียงพี่พีชร้องห้ามพี่ไรเฟิล ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นว่ามือของพี่พีชกำลังรองรับหมัดที่ทรงพลังของพี่ไรเฟิลอยู่
"มึงจะห้ามกูทำไมวะขอให้กูต่อยหน้ามันสักหมัด ดูสิหน้าหล่อเหลาของมันจะเป็นยังไง" รุ่นพี่สุดหล่อของผมดึงมือกลับอย่างอารมณ์เสียในขณะที่รุ่นพี่อีกคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักเดินเข้ามาสมทบ
"จริงว่ะกูก็ว่างั้นแหละมึงจะห้ามไอ้ไรเฟิลทำไม ให้มันได้โดนหมัดของไอ้ไรเฟิลบ้างมันจะได้ไม่ปากดีอีก" พี่พูดแบบนี้ก็สวยสิครับ นี่ผมคิดในใจนะถึงขืนพูดออกไปคงโดนต่อยปากแตกจริงๆ แน่ ไอ้เราก็คิดว่าจะมาห้ามช่วยพี่พีชที่ไหนได้กะจะชวนกันรุมสกรัมผมซะงั้น
"เออกูก็ว่าอย่างนั้นแหละมึงจะห้ามกูทำไม ป้ะไอ้โจมึงกับกูสองคนอัดมันให้น่วมไปเลยมันจะได้ไม่..." ผมได้ยินพี่ไรเฟิลหยุดพูดแบบนั้นก็ทำให้ผมเกิดความสงสัยจึงรีบถามไปทันทีด้วยความอยากรู้
"จะได้ไม่อะไรหรอครับพี่"
"ก็จะได้เสียโฉมตามที่มันต้องการไง น้องรู้ไหมคนทั้งมหาลัยเขาตกใจกันหมดที่จู่ๆ ตำแหน่งเดือนคณะนิเทศศาสตร์ที่เคยเป็นของไอ้ไรเฟิล ตอนนี้น้องได้เป็นเดือนคณะแทนมันไปแล้วเพียงชั่วข้ามคืนจึงทำให้มันโกรธน้องขนาดนี้ไง" ผมดีใจสุดขีดจนแทบอยากกระโดดเต้นตรงนั้นแต่ก็ไม่สามารถจะทำได้จึงทำได้เพียงแค่ยิ้มให้กับตัวเองในใจว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง หึๆๆๆ แต่ผมต้องป้องกันไม่ให้เสียแผนที่แยบยลของผม ผมเลยปล่อยไปตามสถานการณ์นั้นเหมือนไม่รู้มาก่อน
"เดือนคณะ!!"
"ใช่มึงได้เป็นเดือนคณะแทนกูซึ่งกูยอมไม่ได้ มึงมีสิทธิ์อะไร มึงมีดีอะไรถึงได้ตำแหน่งของกู มึงออกไปจากมหาวิทยาลัยนี้เลยนะ จะไปอยู่ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่นิเทศศาสตร์ที่กูใฝ่ฝันอยากจะเป็นเดือนคณะมากกว่าสิบปี กูมีความฝันนี้มาตั้งแต่ขึ้นมอหนึ่งที่อยากจะเป็นเดือนคณะให้ทุกคนสนใจ ให้ทุกคนมารุมรักแต่นี่มึงเป็นใครเพียงชั่วข้ามคืนมึงกลับแย่งตำแหน่งของกูไป กูจะไม่ยอมมึงและมึงจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขแน่" จากคำพูดที่แสดงออกถึงความอัดอั้นตันใจจากรุ่นพี่สุดหล่อ ความสะใจของผมก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณและเกิดคำถามเย้ยหยั่นขึ้นในใจมากมายแต่ผมก็ต้องตามน้ำเช่นเคยเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย
"ผมได้เป็นเดือนคณะหรอครับ มันจะเป็นไปได้ยังไง ผมเพิ่งเข้ามาในมหาลัยยังไม่ถึงวันเลยแล้วพี่จะมาโกรธผมได้ยังไง ผมไม่ได้ทำอะไรพี่เลย สิ่งที่เกิดขึ้นผมเองก็ไม่รู้เรื่อง กรุณาแยกแยะให้ออกด้วยนะครับว่าอะไรเป็นอะไร ไม่ใช่จู่ๆ อยากจะทำร้ายผมก็ทำ ผมก็มีมือมีเท้าเหมือนกันนะครับ ผมขอพูดแค่นี้แหละขอตัวก่อนครับ ขอบคุณครับพี่" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเดินออกมาจากกลุ่มรุ่นที่ทั้งสามคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสที่แสดงออกถึงความสุขที่เต็มเปี่ยมหัวใจ นี่มันเพิ่งเริ่มต้นนะพี่
คนอย่างพี่ต้องได้รับบทเรียนมากกว่านี้นะ พี่ไม่อยากให้ผมอยู่อย่างสงบสุข พี่เองก็คงจะมีสภาวะไม่ต่างจากผมหรอก ฮาๆ ผมคิดพลางเดินไปยังตึกคณะนิเทศเพื่อเข้าเรียนต่อไป
- Writer
