ซ่อนเงารัก

ความลับของเธอ : ฉันควรทำยังไง?

“ลูกงั้นเหรอ?”

เขาอยากมีลูกกับเธอ เธอก็ต้องดีใจสิขวัญมา เพราะมันแสดงให้เห็นว่าคนอย่างเธอมีคุณสมบัติมากพอจะเป็นแม่ของลูกเขาได้ ผู้ชายที่ดีที่สุดคนนั้นเลือกเธอ ทั้งที่เขาสามารถเลือกใครก็ได้ แล้วเธอยังจะลังเลอะไรอีก เธอจะได้เป็นแม่ของทายาทสกุลวัชระเมฆินทร์อันทรงเกียรติ เด็กคนนั้นจะเป็นโซ่ทองคล้องใจของครอบครัว เขาจะเป็นตัวแทนของความรัก ความหวัง และความฝันอันสวยงาม

“ฉันอยากมีลูกกับคุณนะคะ อยากมีหลายคนเลย ถ้าเป็นไปได้” ทว่า เงื่อนไขสำคัญข้อนี้กลับทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งอก หวาดหวั่นหนักหน่วงในหัวใจจนความทุกข์ก่อตัวเป็นภูเขา ความสุขล้นเหลือหัวใจเริ่มเหือดแห้งลงในทุกขณะที่หายใจอย่างสิ้นหวัง

“ฉันจะทำยังไงดี...” หากเธอไม่สามารถมีลูกให้เขาได้ เขายังอยากจะแต่งงานกับเธอหรือไม่ หากคุณปู่ของเขารู้ว่าเธอไม่สมบูรณ์แบบพอจะเป็นแม่ของลูก ท่านจะยังอนุญาตให้หลานรักแต่งงานกับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอรึเปล่า

“เฮ่อ...” เมื่อความคิดเริ่มสับสนวุ่นวาย ความกังวลข้นเครียดก็เริ่มก่อตัวเป็นมวลทุกข์ขนาดใหญ่ เธอไม่อยากคิดเลยว่าหากบางสิ่งบางอย่างที่เธอซ่อนไว้ถูกเปิดเผยออกมา เธอจะต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง

“ขวัญมา...ขวัญมา...” เธอจะทำอย่างไรดี เพื่อให้เธอไม่ต้องสูญเสียทุกอย่างไป โดยเฉพาะเขา ซึ่งเป็นเพียงสิ่งเดียวในชีวิตนี้ที่เธอต้องการ “ฉันไม่ยอม...ไม่มีทางยอม”

เธอปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มจนสะอาด สลัดความอ่อนแอออกจากหัวใจทุกข์ตรม แล้วบอกตัวเองให้เข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปอย่างสง่างามเหมือนที่ผ่านมา

“ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว...เธอจะยอมแพ้ไม่ได้ขวัญมา เธอจะต้องสู้ให้ถึงที่สุด เพื่อความรักของเธอ”

ขวัญมาในชุดแบบฟอร์มแอร์โฮสเตสของสายการบินกรีนมายด์ ได้ทำหน้าที่ลูกเรือบนเที่ยวบินระหว่างกรุงเทพมหานครสู่นครหาดใหญ่ในวันนี้ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ทำเที่ยวบินนี้ แต่ครั้งนี้กลับเป็นการเดินทางที่ตื่นเต้นและกดดันมากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้

ขวัญมาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะกลับไปยังบ้านเกิดอีกครั้ง หลังจากหายไปเจ็ดปี...

“หนูกลับมาแล้วนะคะ” เธอบอกผ่านสายลมไปด้วยหัวใจที่ร้าวราน หากมารดาเห็นเธอในชุดแบบฟอร์มนี้ มารดาอาจจะตัดแม่ตัดลูกกับเธอได้เลยล่ะ เพราอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่ามารดาเกลียดชังอาชีพนี้จับใจ มันจึงเป็นอาชีพต้องห้ามของครอบครัวเธอมาตลอด !

แต่เพราะเธอเป็นลูกที่ไม่ดีของมารดา เป็นลูกที่ดื้อ ถือดี และเห็นแก่ตัว เธอจึงเลือกทำตามใจตัวเองมากกว่าทำตามคำสั่งของมารดา เธอเลือกเดินตามฝัน มุ่งสู่เป้าหมายของหัวใจ และทิ้งครอบครัวไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี

“ไปพัทลุงค่ะ”

คาเฟ่กลางนาขนาดใหญ่แห่งนี้มีชื่อว่า ‘นาข้าวคาเฟ่ แอนด์ บริสโทร’ ตั้งหลักปักฐานอยู่บนผืนนาเขียวขจีอันอุดมสมบูรณ์ราวร้อยไร่ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง ทิวทัศน์แวดล้อมไปด้วยนาข้าว คลองบัว ยุ้งฉางและภูเขาอกทะลุลูกใหญ่ยักษ์เป็นฉากหลังไกลลิบ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของจังหวัด ที่ตระหง่าน เคียงข้างวิถีแห่งชีวิต

คาเฟ่แสนน่ารักอบอุ่น ถูกออกแบบในสไตล์ลอฟท์ ผสมผสานกับมินิมอลอย่างลงตัว ครัวใหญ่ของร้านเปรียบเสมือนแหล่งสร้างงานศิลปะของเชฟที่รักการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ อาหารสไตล์ฟิวชั่นและอาหารพื้นบ้านรสเยี่ยมถูกรังสรรค์ออกมาอย่างตั้งใจทุกเมนู กาแฟชั้นดีจากเมล็ดกาแฟอาราบิก้าที่หอมกรุ่น เบเกอรี่แสนอร่อยและขนมปังอบที่อบสดใหม่ทุกวันจากเตา อาหารที่เกิดจากความรักและความใส่ใจทุกขั้นตอน ถูกเสิร์ฟให้ลูกค้าที่ร้านมาเป็นเวลาเกือบสี่ปีแล้ว

เกือบสี่ปี...ที่นาข้าวคาเฟ่ แอนด์ บริสโทร กลายเป็นความสุขของคนในพื้นที่และนักท่องเที่ยวที่แสวงหาธรรมชาติและวิถีชีวิตแบบพอเพียง

วันแม่ปีนี้มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการในร้านอย่างคึกคักและเนืองแน่น อาจเป็นเพราะทางร้านมีโปรโมชั่นเด็ดเกี่ยวกับวันแม่ที่สามารถดึงดูดใจลูกค้าได้เป็นอย่างดี หากลูกคนไหนพาแม่มากินข้าวที่ร้าน ก็จะได้รับเค้กผลไม้ชิ้นใหญ่พร้อมกับส่วนลดถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์

เชฟจ๊อดเจ้าของร้าน เป็นชายวัยสี่สิบห้าที่ยังเต็มไปด้วยไฟฝัน เขาเคยทำงานร้านอาหารที่อเมริกามาเกือบยี่สิบปี ก่อนจะตัดสินใจกลับมาที่บ้านเกิดเพื่อดูแลพ่อแม่ และเปิดร้านอาหารแห่งนี้ขึ้นเพื่อแบ่งปันความอร่อย

“เนื้อเป็นไงบ้าง”

เชฟจ๊อดถามผู้ช่วยมือหนึ่งของเขา ลูกศิษย์ฝีมือเฉียบที่เรียนรู้เร็วและมีพรสวรรค์ทางด้านอาหารจนเขาทึ่ง เธอกำลังเตรียมเนื้ออย่างพิถีพิถัน สำหรับทำเมนูสเต๊กซึ่งเป็นออเดอร์ขึ้นชื่อของทางร้าน

“โอเคแล้วค่ะเชฟ” ขวัญเอยตอบอย่างมั่นใจ ขณะหลีกทางให้เชฟเข้ามาตรวจผลงาน “สุกแบบมีเดียม ผิวเนื้อเป็นสีน้ำตาล เนื้อในฉ่ำเป็นสีชมพู เป็นไงบ้างคะ?”

“ดีมากเอย ทำดีแล้ว”

“เย้! ขอบคุณค่ะเชฟ” คำชมจากเชฟทำให้เธอมีความสุข แต่การทำอาหารทำให้เธอมีพลัง เหมือนได้ค้นพบความหมายของชีวิต พลังที่มีแรงขับเคลื่อนมากพอให้เธอไปต่อได้

“หั่นปลาแซลมอนด้วยนะเอย”

“ได้เลยค่ะเชฟ เรื่องหั่นไว้ใจเอย!” จากที่ไม่เคยคิดว่ามันจะทำให้เธอสนุกได้ วันนี้เธอเรียนรู้แล้วว่าการทำอาหาร ช่วยเยียวยาจิตใจและอารมณ์ได้อย่างชะงัด

หลังทำงานติดกันหลายชั่วโมง ขวัญเอยออกมานั่งพักเหนื่อยที่โต๊ะไม้สักใต้ต้นตะแบกดอกสีขาวอมม่วง ซึ่งอยู่ติดกับริมคลองขนาดเล็กที่มีดอกบัวแดงบานเต็มคลอง เกสรชมพูส่งกลิ่นหอมละมุนไปทั่วบริเวณ ไอแดดยามบ่ายระบายสีผืนนานับร้อยไร่ให้สวยงามราวกับภาพวาดสีน้ำ ต้นกล้าสีเขียวอ่อนถือเป็นเครื่องหมายของการเริ่มต้นอันงดงาม

กาแฟแก้วใหญ่ในมือของเธอ ส่งควันพวยพุ่งเป็นสายในลำแสงอุ่น กลิ่นหอมกรุ่นกำจายในอากาศสะอาดของท้องทุ่ง รสชาติเข้มข้นจากเมล็ดอาราบิก้าชั้นดีสร้างความสดชื่น คลายความเหนื่อยล้าได้อย่างดี

“อืม...วันนี้วันแม่นี่นา” คิดแล้วก็ไม่รอช้า รีบโทรศัพท์หาหามารดาทันที แต่ท่านกลับไม่ยอมรับสาย เธอจึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน “ขอให้แม่มีสุขภาพดีนะคะ รักแม่ที่สุดเลย อยากกลับไปกอดแล้ว”

อ้อมกอดของพ่อแม่ก็คือยาชั้นดีเช่นกัน เธอมักจะกลับบ้านไปเติมพลังทุกเดือน บ้านเกิดในต่างอำเภอ ดินแดนที่เป็นเกาะแก่งในทะเลสาบอันงดงามและสงบเงียบ

“ป่านนี้...ทำอะไรอยู่นะ” เธออดคิดถึงใครบางคนไม่ได้ คนที่มารดารออยู่ คนที่หายไปจากครอบครัว