ซ่อนเงารัก

ท่านประธาน : เหนือเมฆ

“จะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ?”

เหนือเมฆถามมารดาผ่านทางโทรศัพท์ ขณะยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกกรีนมายด์ ซึ่งถูกตกแต่งและดัดแปลงให้เป็นสวนลอยฟ้าสุดทันสมัย สำหรับการพักผ่อนหย่อนใจและชมทิวทัศน์ของเมืองใหญ่แบบสามร้อยหกสิบองศา

หลังเสร็จสิ้นการประชุมที่ยาวนานเกือบสามชั่วโมง เขาเลือกกาแฟร้อนหนึ่งถ้วยกับบรรยากาศในช่วงเวลาโพล้เพล้ของวัน เพื่อพักผ่อนหัวใจและสมองที่เหนื่อยล้า การพาตัวมาอยู่ใกล้ท้องฟ้า ช่วยให้เขามีพลังเสมอ

“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่พลาดงานแต่งของลูกหรอก” มารดาให้คำสัญญากับลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ มารดาผู้รักงานและทุ่มเทชีวิตเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ‘ทิพย์ทิวา’ แพทย์หญิงวัยห้าสิบปีที่อุทิศตัวให้กับองค์กรระดับโลก เวลานี้กำลังทำงานอย่างสนุกสนานอยู่ในประเทศหนึ่งของทวีปแอฟฟริกา

“คิดถึงนะครับ” นานเกือบสองปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ผู้หญิงที่เป็นฮีโร่ของเขา หากเขาไม่ได้สัญญากับคุณปู่เอาไว้ว่าจะกลับมาสานต่อธุรกิจที่บ้าน ป่านนี้เขาคงทำงานอยู่ในประเทศแถบแอฟริกาเหมือนกัน

“จริงเหรอ มีเวลาคิดถึงแม่ด้วยรึเนี่ย” ทิพย์ทิวาเย้าหยอกลูกชายตามประสาแม่ลูกที่อยู่ด้วยกันเหมือนเพื่อน “แฟนสวยขนาดนั้นเนี่ยนะ”

“โธ่แม่ครับ แม่ก็ส่วนแม่ แฟนก็ส่วนแฟนสิครับ ยังไงผมก็รักทั้งสองคน รักคนละแบบครับ”

“แม่ดีใจนะที่เหนือรักใครสักคนได้จริง ๆ เมื่อก่อนตอนที่เหนือบอกแม่ว่าไม่อยากมีครอบครัว อยากไปท่องโลกกับแม่ แม่นึกเป็นห่วงนะ เพราะแม่อยากให้เหนือมีใครสักคนในชีวิต คนที่จะเข้ามาเติมเต็มความสุขให้เหนือได้”

“ครับแม่ ตอนนี้ผมเจอใครคนนั้นแล้ว” สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข จ้องมองไปยังเส้นขอบฟ้า แสงสีทองอร่ามจากพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ทำให้ท้องฟ้าและทิวเมฆสวยงามจนน่าทึ่ง “ขวัญมาเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาครับ แต่เธอเป็นนักสู้ เป็นคนที่น่าทึ่งมากเลยครับ”

“ดูจากภาพถ่ายที่ลูกส่งมาให้ดู แม่ก็พอจะรู้ว่าเธอเป็นคนเก่งและมั่นใจในตัวเองทีเดียว แม่ดีใจด้วยนะที่ลูกได้แต่งงานกับคนที่ลูกรัก” ไม่เหมือนกับบิดาของเขา เมฆินทร์ผู้ไม่อาจขัดคำสั่งของมารดาได้ หากคุณหญิงท่านยังอยู่ ท่านคงไม่ยอมให้ลูกชายของเธอแต่งงานกับผู้หญิงธรรมดาอย่างแน่นอน ก็เหมือนที่ไม่ยอมให้เมฆินทร์แต่งงานกับเธอนั่นแหละ “คุณปู่ของลูก ไม่ได้ว่าอะไรใช่มั้ย ที่ลูกไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ท่านเลือกให้”

“คุณปู่ท่านไม่ว่าอะไรครับ แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องมีเหลนให้ท่านทันที ท่านอยากเห็นทายาทของวัชระเมฆินทร์ครับ”

“ตอนนี้ท่านป่วยอยู่ใช่มั้ย” เธอพอจะรู้เหตุผลของเจ้าสัวชาญชัย เขาต้องการทายาทสืบสกุล ต้องการให้ตระกูลของเขาดำรงอยู่ต่อไป ซึ่งเหนือเมฆคือความหวังสุดท้าย

“ครับ แต่ตอนนี้ท่านออกจากโรงพยาบาลมาพักผ่อนที่บ้านแล้วครับ ผมจ้างหมอพยาบาลให้คอยดูแลอย่างใกล้ชิด ตอนนี้ท่านพักอยู่ที่บ้านชานเมืองครับ บรรยากาศดีเลยล่ะ เพราะอยู่ติดทั้งภูเขาและแม่น้ำ อากาศดีเหมาะกับคนป่วยมากครับ อีกไม่นานคุณปู่ต้องกลับมาแข็งแรงแน่นอน”

“ดีแล้วเหนือ คุณปู่ท่านมีบุญคุณกับเรามาก ถ้ามีทางใดที่สามารถตอบแทนท่านได้ ก็ทำเถอะ...โดยเฉพาะเรื่องที่ท่านต้องการมากที่สุดในตอนนี้ รีบมีเหลนให้ท่านอุ้มเร็วๆ ล่ะ”

“โอ้โหคุณแม่ กดดันกันแบบนี้ได้ไงเนี่ย ผมรู้หรอกน่าว่าต้องทำอะไร เอาไว้เป็นหน้าที่ผมครับ เดี๋ยวจัดให้”

“ขอให้เหนือมีความสุขมาก ๆ เลยนะลูก”

“มาอวยพรต่อหน้าดีกว่าครับ ผมอยากได้พรจากคุณแม่ อย่ามัวแต่ดูแลเด็กที่กาน่าจนลืมลูกคนนี้นะครับ”

“ไม่ลืมหรอกน่า จัดกระเป๋าเรียบแล้วเนี่ย คิดว่าจะกลับไปเที่ยวเมืองไทยสักเดือน ดีมั้ย”

นับเป็นข่าวดี ที่มารดายังไม่ลืมเมืองไทย เพราะอยู่กันคนละทวีปแบบนี้ เขาเองก็นึกเป็นห่วงมารดาเหมือนกัน

หลังคุยกับมารดาเสร็จ เขาลงจากชั้นดาดฟ้า กลับไปยังห้องทำงานอีกครั้ง เพราะยังมีเอกสารให้สะสางอีกเล็กน้อย

“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?” เขาทักทายสิตางคุ์ เลขาหน้าห้องที่คอยทำหน้าที่สืบเรื่องของเขาเพื่อไปรายงานป้าของเธอ แต่เขาไม่ถือสาเธอหรอกนะ เธอก็แค่ทำตามคำสั่งของป้าตัวร้าย ที่คอยบงการเธอกับแม่ของเธอเท่านั้นเอง

สิตางคุ์ไม่ใช่คนมีพิษภัยอะไรหรอก เธอก็แค่คนหัวอ่อน ที่พยายามทำตัวฉลาด เพื่อไม่ให้ตัวเองดูโง่เท่านั้น

“กำลังจะกลับแล้วค่ะท่านประธาน”

“คุณเหนือ!” ยลดาเดินรี่เข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางร้อนใจ สิตางค์แอบหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าป้าร้อนใจเรื่องอะไร หากป้าเธอฟิวส์ขาดแล้วโวยวายต่อหน้าพนักงานอีกหลายสิบชีวิตที่ยังหลงเหลืออยู่ในออฟฟิศ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แค่ตอนนี้ที่ทุกคนรู้ว่าท่านประธานกำลังจะแต่งงานกับแอร์โฮสเตสของสายการบิน ไม่ใช่เธอซึ่งเป็นตัวเก็งมาตลอด เธอก็แทบอยากหายตัวไปจากบริษัทแล้ว