ข้างกำแพงหลังห้องของไอ้ไททัน มีควันบุหรี่สีจางลอยโขมงขึ้นฟ้า ตามมาด้วยเสียงต่อว่าของเจ้าของห้องที่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูไม่เข้าใจมึงเลยจริง ๆ”
ไอ้ไททันพูดเสียงติดขุ่นพลางพ่นควันบุหรี่ออกปาก ก่อนควันนั้นจะลอยปลิวขึ้นไปบนอากาศแล้วจางหายไป
“ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ควร แล้วมึงทำไปเพื่อ!”
คนข้างกันยังคงพูดต่อ สีหน้าไม่ได้คลายความกังวลลงไปแม้แต่นิดเดียว
“ของแบบนี้มันห้ามกันได้ด้วยเหรอวะ”
ผมเอ่ยเสียงเรียบ ราวกับไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีสติ แต่ตอนนี้มันไม่สามารถที่จะหยุดความรู้สึกได้แล้ว ต่อให้จุดจบผมต้องถูกเผาจนมอดไหม้ ผมก็ยังมั่นใจที่จะเลือกเดินหน้าต่อ
“ห้ามได้สิ แค่มึงหยุด แล้วเลิกวุ่นวายกับคุณหนูอีก มึงรู้ไหมว่าทำแบบนี้ไม่ต่างไปจากหาเรื่องตายเลยนะ”
“หึ ๆ”
ผมก้มหน้าแล้วหลุดขำ นั่นยิ่งเพิ่มความเดือดดาลให้กับไอ้ไททันเข้าไปใหญ่
“มึงตลกเหรอ? นี่ไม่ใช่เรื่
