ตั้งแต่พวกของไอ้ชนัยบุกไปที่เกาะเพื่อหวังชิงตัวมิลิน สถานการณ์ก็ยิ่งย่ำแย่ลง คนของพวกมันเริ่มลุกล้ำเข้าพื้นที่นครศรีธรรมราช และเริ่มส่งสัญญาณข่มขู่ฝั่งนายหัวพล ส่งผลให้คนในพื้นที่หวาดผวา และเข้ามากดดันนายหัวพลอีกแรง เท่ากับตอนนี้ ฝั่งนายหัวพลถูกกดดันทั้งสองทาง จะสู้ก็กำลังไม่มากพอ จะถอยก็ทำไม่ได้อีก
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ”
ไอ้ซันเงยหน้าขึ้นมองมาที่พวกผมที่เดินถือจานข้าวเข้ามาร่วมโต๊ะด้วย หลังจากที่เพิ่งกลับมาจากนครศรีธรรมราช และก้าวขาลงรถสด ๆ ร้อน ๆ
“หนักเหรอวะ หน้าเครียดเชียว”
สีหน้าไอ้ซันเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นว่าพวกผมกำลังทำหน้าเคร่งขรึมไม่พูดไม่จา
“อืม”
ผมตอบเสียงเบาในลำคอพลางทิ้งก้นนั่ง จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เกิดอะไรขึ้นบ้างวะ เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“คลังอาวุธที่เราลงไว้ ถูกคนของไอ้ชนัยลอบเข้ามาเผา”
“ฮะ!”
ไอ้ซันอุทานเสียงหลง สีหน้าตื่นตกใจกับข่าวใหญ่ที่ได้ยิน
“มันรู้ได้
