“ไอ้เชนทร์ คุณท่านเรียกพบ”
เพียงได้ยินสัญญาณจากไอ้ไททัน ผมก็รู้สึกขนลุกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก มันก็คงเป็นไปตามสัญชาตญาณของคนที่มีความผิดนั่นแหละมั้ง พอต้องเผชิญหน้ากับคนที่เราทำผิดต่อเขา มันเลยรู้สึกหวั่นใจ
“กำลังไป”
ผมตอบกลับก่อนจะหันไปบอกไอ้เจย์และไอ้ซันที่กำลังนั่งประกอบชิ้นส่วนของปืนอย่างขะมักเขม้น
“เดี๋ยวมานะเว้ย”
“เดี๋ยว ๆ ตกลงตอนเย็นไปปะเนี่ย กูจะได้ออกไปอาบน้ำแต่งตัว”
“ไปไหน”
ผมขมวดคิ้วถาม เพราะจำได้ว่าวันนี้ไม่ได้มีนัด จะมีก็แต่กับมิลินเท่านั้น
“เอ้า ไปผับไงเพื่อน วันเกิดมึงทั้งทีนะเว้ย”
จริงด้วย... ผมลืมวันเกิดตัวเองไปเสียสนิท แล้วปกติทุกปีผมจะพาพวกเพื่อน ๆ ไปฉลองกันที่ผับแห่งเดิม
“เอ่อ...”
ผมอ้ำอึ้ง เพราะนัดมิลินเอาไว้ตอน 4 ทุ่ม กลัวจะไม่ทัน แต่ถ้าปฏิเสธ ก็เกรงว่าพวกมันจะจับพิรุธได้อีก
“งั้นออกไปตั้งแต่หนึ่งทุ่มเลยนะ”
“โห มึงกะจะมอมให้พวกกูเมาดิ้นกันเลยเหรอวะ”
ไอ้ซั
