สายลมเย็น ๆ พัดแผ่วเบาผ่านระเบียงยามค่ำคืน ผมกำลังยืนพิงราวระเบียงที่สูงเหนือเอวเล็กน้อย พร้อมกับอัดควันบุหรี่เข้าปอดหนัก ๆ ก่อนจะพ่นมันออกมา หวังให้นิโคตินที่อัดอยู่ในมวนกระดาษสีขาวหม่นนี้ช่วยบรรเทาความฟุ้งซ่านที่กระจายตัวเต็มสมอง สายตาก็ทอดดูดาวดวงเล็กบนผืนฟ้า ที่แม้ว่ามันจะแผดแสงมากแค่ไหน ก็สู้แสงสว่างจากจันทร์ดวงใหญ่ที่มีเพียงครึ่งดวงไม่ได้เลย...
“เฮ้ออ”
ผมถอนหายใจออกมาแรง ๆ ในรอบวัน พลันก้มมองบุหรี่ที่กำลังมอดไหม้ไปทีละนิด เช่นเดียวกับความรู้สึกของผม ที่กำลังถูกเผาไหม้ไปอย่างช้า ๆ
ตั้งแต่วันที่มิลินบอกว่าไม่ชอบกลิ่นของบุหรี่ ผมก็ไม่ได้แตะต้องมันอีก แต่ผ่านไปเพียงไม่นาน ผมก็ต้องกลับมาพึ่งพามันเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าผมขี้ขลาดถึงขนาดที่เลิกสูบไม่ได้ แต่เป็นเพราะผมอยากสูบบุหรี่ซ้ำ ๆ เพื่อตอกย้ำความจริง ความจริงที่ว่า... ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด ส่วนมิลินเขาคือเจ้านาย เรื่องของเราสองคนมันเป็นไ
