หยุนเฟยหันหน้าหนีอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับนึกในใจ
(เนี่ยแหละนะ ความเป็นพระเอก ฉันถูกเสมอทำอะไรก็ไม่สนใจใครแม้แต่ยืนด่านางเอกก็ทำ รู้ว่าบุคลิกเป็นคนปากร้ายแต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะขนาดนี้)
“เจ้าคิดอะไรอยู่มานั่งนี่สิ”
“เพคะ เหตุใดวันนี้ท่านอ๋องจึงมาที่นี่ได้เพคะ”
“ข้า…..ย่อมมีธุระ ถึงได้มา”
ที่จริงเขาหาเรื่องมาที่นี่ทุกวันนั่นแหละ เขาจะบอกได้อย่างไรว่าอยากมาเห็นหน้านาง อยากมาดูความเรียบร้อยและมาสืบเรื่องการทุจริต แต่สองข้อหลังเขาไม่จำเป็นต้องมาก็มีคนที่ทำแทนเขาอยู่แล้ว แต่ข้อแรกเป็นเหตุผลที่เขาต้องมาเกือบทุกวัน
“ท่านอ๋องเพคะ”
“เรื่องโรงเรียน….ใช่ เรื่องโรงเรียนน่ะ ข้าส่งฎีกาถวายฝ่าบาทไปแล้ว พรุ่งนี้หลังจากผ่านที่ประชุมราชสำนักก็คงจะมีความคืบหน้า ก็เลย…มาบอกเจ้าให้ทราบเอาไว้”
“เพคะ แต่ว่าเรื่องนี้เมื่อวานนี้พระองค์บอกกับหม่อมฉันแล้วนี่เพคะ”
“เอ่อ…ข้าทำหลายอย่างข้าเลยคิดว่ายังไม่ได้บอกเจ้า บ
