หยุนเฟยอมยิ้มพร้อมกับมองสบพระเนตรท่านอ๋องที่ยืนตรงหน้า เขาหันมามองนางพลันนึกโมโหเล็กน้อยที่นางเอาแต่ขำเขาที่พูดเรื่องนี้
“หยุนเฟยเหตุใดต้องหัวเราะข้า เจ้าขำอะไรงั้นหรือ”
“หม่อมฉันมิได้ขำนะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ เขาเรียกว่า อมยิ้มอย่างอาย ๆ เพคะ”
“เจ้าอายหรือ”
“เหตุใดพระองค์เป็นคนเถรตรงถึงเพียงนี้เพคะ คิดสิ่งใดก็พูดออกมาเช่นนี้เลยหรือเพคะ”
“ก็ข้า….โกหกไม่เป็น ยิ่งต่อหน้าเจ้าหากคิดว่าจะโกหก เพียงแค่คิดก็เหงื่อแตกและมีพิรุธแล้ว ดูเหมือนว่าข้าจะโกหกสิ่งใดเจ้าไม่ได้เลย สายตาเจ้าราวกับอ่านหัวใจข้าออกซึ่งข้าเองก็บอกไม่ถูก”
(ไม่ใช่อ่านออกอย่างเดียว ข้ายังรู้ทั้งนิสัยใจคอและสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วยเพียงแต่ว่าในตอนนี้….เรื่องราวมันกลับไม่เหมือนเรื่องที่ข้าอ่านมาเท่านั้น)
“หยุนเฟยเจ้าทำเช่นนี้อีกแล้ว”
“หม่อมฉันทำสิ่งใดหรือเพคะ”
“เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือ เจ้าชอบมองเหม่อออกไปราวกับคิดอะไรอยู่
